Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De pijn van het gemis

Ze knikt tegen de huilende vrouw tegenover haar. Peinzend kijkt ze naar het verwrongen gezicht. Haar magere hand omklemd het zakdoekje, waarmee ze onder haar ogen poetst. Ze ziet er ontredderd uit. Nee, het had geen enkele zin te duiden naar de realiteit. Nog niet. Wilt u koffie, vraagt ze haar.‘Graag mevrouw, zeg maar Sylvia’.
Haar stem klinkt zwaar en rauw, in contrast met haar tengere, meisjesachtige lijf. Helmond komt ze vandaan. Ik heb het altijd al een kut stad gevonden, had ze gezegd. Ze spreekt met een lijzige tongval, de g, dik en zacht vanuit haar keel. Ze staat op, pakt het kopje aan van de vrouw. Haar hand ziet eruit als de klauw van een dier, rimpelig, haar nagels grijs.

Ze gaat weer zitten op haar plek tegenover de vrouw. ‘Ik ben onder de indruk van wat je me vertelt, wat heb je veel meegemaakt’ zegt ze zacht. Sylvia kijkt haar aan met betraande ogen. ‘Het doet zo’n pijn, vervolgt ze. ‘De pijn van het gemis, weet u wel hoe dat voelt?’ Er biggelt een traan over haar wang, Sylvia’s blik staat verwijtend. Nu niets zeggen, alleen maar luisteren, denkt ze. Langzaam schudt ze haar hoofd.

‘Mijn man zit een jaar vast. Sylvia kijkt naar het zakdoekje in haar hand. ‘Morgen is hij jarig, voor het eerst mag ik de hele dag bij hem zijn. Ze zucht. ‘Ik mis mijn man verschrikkelijk’. Weer klinkt haar stem zwaar en lijzig, alsof ieder woord haar moeite kost.
En je kinderen? vraagt ze haar. ‘Het ergste is, vervolgt Sylvia haar verhaal, dat het niet klopt, onze advocaat vindt het schandalig. We zijn in hoger beroep gegaan. Omdat hij eerder in detentie heeft gezeten, TBS heeft gekregen, zit hij nu vast, huilt ze. Ze hoort de stemmen van de mensen in de kamer naast haar. Sylvia haalt haar neus op. ‘Wat is er precies gebeurd, wil je daar iets over vertellen?’

‘Vorig jaar rond deze tijd, werd hij opgepakt. We lagen al op bed’. Sylvia spreekt langzaam, met de tongval van iemand die is aangeschoten. Niet vergeten straks te vragen of ze medicijnen slikt, denkt ze. Sylvia kijkt haar smekend aan. ‘Poging tot doodslag, op mij. Maar dat is niet waar’. Haar zware stem klinkt hard door de kamer. Ze grijpt weer naar de doos met tissues, houdt er een voor haar gezicht, haar schouders schokken. ‘Danny heeft mij juist geholpen, zegt Sylvia jammerend. ‘Hij heeft voor mij gezorgd, zei mij: nou moet je stoppen met die rotzooi of ik breng je naar een kliniek. Ik ben van de trap gevallen, had teveel speed gebruikt’, stampt ze met haar voet. Sylvia stopt even om haar neus te snuiten, kijkt haar met droeve ogen aan. Ze knikt, ze heeft geen tekst, kan de woorden niet vinden.

Het blijft even stil. ‘En je kinderen, hoe gaat het met je kinderen?’ probeert ze nogmaals. ‘Mijn jongste dochter is anderhalf, toen mijn man is opgepakt is zij in een pleeggezin geplaatst. Daarom wil ik urinecontroles, dan kan ik aantonen dat ik geen drugs meer gebruik. Ik ben er acuut mee gestopt, toen Danny kwam vast te zitten’, zegt Sylvia bezwerend.
‘Mijn twee oudste kinderen wonen bij mijn ex. Er is een gezinsvoogd. Met mijn ex wil ik niks te maken hebben, hij vertelt mijn kinderen leugens over mij’. Sylvia huilt nu op luide toon. ‘Het komt ook door Jeugdzorg dat ik steeds meer stress voelde, daarom heb ik weer speed gebruikt, snikt ze.

Hoe kwam je daaraan? vraagt ze. ‘Van mijn buurman’. Ze duwt het zakdoekje tot een prop in haar hand. ‘Ik was zo wazig de periode voordat Danny werd opgepakt, zo wazig’. Hoe zorgde je dan voor jullie dochter?, vraagt ze haar voorzichtig. ‘Ik gebruikte als ze lag te slapen’. Sylvia kijkt haar nu vol aan. ‘Mijn dochter heeft hier niks van gemerkt’.

Schrijver: mohair
Inzender: monique louis, 13 juli 2017


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.0 met 2 stemmen 221



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)