Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

LACHSALVO EN WATERLANDERS (1)

Opeens zagen we ze zitten op een bankje voor een klein vrijstaand huis. We waren het al drie keer voorbijgereden. Onze buurvrouw van vroeger stond in de tuin en zwaaide de vierde keer.
We hadden ze al jaren niet meer gezien. Ze verhuurden kamers en een vakantiehuisje sinds ze verhuisd waren naar de kust. Dat moest wel, anders kwam je er niet in bij de rest van het volk dat dit deed zou ‘tante’ Jopie ons, eenmaal aan de koffie, laten weten. Daarbij betekende het natuurlijk extra inkomsten. Je kunt wel zeggen dat het geld binnenstroomde bij de verhuurders. Nu ze 84 en 88 waren was het een mooie aanvulling op hun AOW en pensioentje. Ze zagen er nog heel goed uit voor hun leeftijd, hij, ‘oom’ Lou, was wat brozer, maar toch. Ze waren jong van geest gebleven. Dat zouden we al snel merken.

In de huiskamer waren twee wanden zwart geverfd. Op de ene prijkte een levensgrote poster van het stel als jonge bruid en bruidegom, op de andere waren hun drie hoogblonde dochters afgebeeld als kleuter. Het deed wat met ons. Zij, met haar toen prachtige, dikke, lange, rode, golvende haar, hij in uniform van de marechaussee.
Na de koffie met gebak kwamen er grote glazen advocaat met slagroom op tafel; ze wisten nog hoe lekker wij dat vroeger vonden. We bewonderden elkaars kinderen en kleinkinderen waarna het ophalen van herinneringen een aanvang nam.
Als ze een deel van het huishoudelijk werk af hadden, bonkte een van de twee ex-buurvrouwen op de muur en dat betekende dat de koffie klaar was. De jaren vielen weg. Het was weer net zo vertrouwd als vroeger.

Ze hadden altijd honden gehad, iets wat wij thuis niet gewend waren. Door hen werd onze liefde voor die viervoeters tot leven gewekt. We mochten mee de hond uitlaten en ‘tante’ Jo leerde ons dat hondjes met hun neus kijken en daarom niet dienden te worden voortgesleept, maar rustig moesten kunnen snuiven. Toen we ouder waren en zelf een gezin hadden, werden er prompt honden aangeschaft. Bij ons werd de volgende uitdrukking een gevleugelde: ;Kom, ga je mee postje ophalen?’ De hond sprong dan zielsgelukkig uit zijn mand. Wij haalden post op per mail en de hond deed dat buiten. ‘Oom’ Lou had al zijn honden standvastig Monty genoemd, naar de Britse generaal Montgomery die hij nogal bewonderde. Nog zie ik hem een diepe kuil graven tussen de struiken voor de galerij, een verbeten trek om zijn mond, zijn tranen verbijtend, om een van de overleden Monty’s in te begraven.

Zus en ik waren altijd naar de laatste mode gekleed indertijd, dankzij ‘tantes’ handigheid met naald en draad. Daarbij kwam dat onze moeder als jong meisje ook nog eens een opleiding had gevolgd voor coupeuse. Het was echt een schok voor mijn moeder toen haar buren indertijd vertrokken.

De oudste en jongste dochter waren er ook. De jongste had ik nog de fles gegeven. Ze hadden alle drie in een kanariegele kinderwagen gelegen. ‘Tante’ was artistiek en verre van saai. Ik was erg perfectionistisch als kind en weet nog goed dat de buurvrouw het druk had met drie kort achter elkaar geboren dochters. Zij zat helemaal niet te wachten op mij die voor elke snottebel of kwijlsliert aanbelde en eiste dat alles schoongemaakt werd, wilde het drietal mee mogen doen met de andere buurtkinderen. Hoe we het uiteindelijk opgelost hebben, wisten we niet meer. Vermoedelijk kreeg ik een grote, katoenen zakdoek mee om ze daar zelf mee schoon te poetsen. De jongste droeg mijn trouwjurk en de oudste die van mijn zus tijdens hun huwelijk. Verdriet was nog ver. Een scheiding of jong weduwe worden, daaraan denk je niet als bruid.

En dan de buurman. Altijd al een sportman geweest. Hij speelde waterpolo, zwom veel, ja hij leerde zus en mij zelfs zwemmen toen we al 10 en 12 waren. Binnen een paar weken hadden we ons zwemdiploma. Ook nam hij ons geregeld mee naar de duinen en de bossen. In zijn lelijke eend ging hij met vijf kinderen op weg. Verstoppertje spelen, in bomen klimmen, balspelen, je kon het zo gek niet verzinnen of we deden het. Meerijden in het zijspan van zijn motor mochten we ook.

Uit Italië bracht hij twee grote looppoppen voor ons mee. Bovenop zijn 2CV. Ook al werden ze overvallen door storm; de poppen bleven stevig in hun dozen vastgesjord terwijl hij tegen de ondingen schold en vloekte. We mochten ooit met ze mee op vakantie, zus en ik. We hadden een eigen tent en genoten. Ik kwam als 14 jarige nog stoer ‘waterskiënd’, staand op een plank achter ‘oom’ Lou’s speedboot voorbij tijdens de film over hun leven.
Nu nog ging buurman, ondanks een knieprothese en prostaatkanker, iedere ochtend al vroeg zwemmen in zee. In dezelfde film, ter ere van hun 60 jarige trouwdag, zagen we ze hand in hand richting golven gaan. Eerst voerde zij om half acht de meeuwen in hun tuin en dan rond de klok van 8 gingen ze naar het strand. Dat deden ze zodra het water 16 graden was.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 29 augustus 2017


Geplaatst in de categorie: vriendschap

4.0 met 1 stemmen 1.163



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
30 augustus 2017
Email:
hmessielive.nl
Anneke, je hebt veel plezier in je jeugd gehad met die buurmeisjes van toen en hun ouders.
Wat een genot om die mensen op latere leeftijd te herontdekken en je jeugd als het ware opnieuw te beleven.
Een zeer aangename beschrijving daarvan.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)