Belevenissen van een nachtreceptionist, deel 1

Toelichting: Ik werkte een jaar als nachtreceptionist, gevraagd door Arend Boer voormalig directeur van het Maritime Hotel in het Rotterdamse Scheepvaartkwartier.
Ik werd wel in het diepe gegooid, maar kon gelukkig zwemmen en eruit kwam ik altijd wel! En als schrijver, bedenker sla je situaties op zoals deze.....

HET CONDOOM EN DE ENGELSE RUGBYSPELERS!

Om half elf zou ik beginnen die zaterdagavond, de tweede van een weekendreeks van 3 nachten, maar om 7 uur gaf ik alvast mijn kledingtas af, omdat ik in de Scheepvaartkwartier vrienden zou bezoeken.

Een luid gejoel kwam me tegemoet uit onze grote recreatie-zaal en toen ik nieuwsgierig even een kijkje nam, zag ik op en top engelse folklore.
Zo'n 50 engelse mannelijke rugbyspelers zo rond de adolecentenleeftijd met veel pukkels en puisten, rood opgezette gezichten en uiterlijkheden die wellicht niet gewenst waren, maar duidelijk provocerend waren bedoeld!

Op al deze uiterlijkheden waren nog eens uitdossingen geplaatst van het kwaliteitsnivo Marskramer, maar de schik zat er goed in.

Ook de schrik, want op een commandowijze met rechtszittingen werden als bij ontgroening de jongens een voor een door snerende senioren naar voren gevraagd, zich te schikken, zich te onderwerpen en in 3 minuten een vol groot glas bier naar binnen te werken.

Grote volle dienbladen stonden op de grond met neergeslagen bier te wachten op wat ik achter liet, nadat ik nog wel even een paar foto's maakte van wat ik ervoer als doorgedraaide gekkigheid met de nadruk op gek!

Ik ging nog even van wat vrije tijd genieten, want om half elf wachtte mij tien en een half uur nachtdienst, die waarvan ik vermoedde, lang onrustig zou blijven.

Om half elf liep ik even naar Peter van de bar voor het standaard kopje koffie en werd aangesproken door een jong stel, die vroegen of wij condooms verkochten.
Neen die verkochten we niet, maar ik zou even kijken in mijn eigen toilettas.
2 overjarige liet ik verdwijnen en 1 overhandigde alsof ik coke verkocht, zo met een gesloten hand.

De man glunderde door zijn bloeddoorlopen dronkenmansogen en hij zou me na een uur vragen aan de balie of ik mee wilde komen naar zijn gehuurde kamer omdat hij geen dekbedden had.
Ik volgde hem naar de 5e verdieping, waarbij hij zich vasthield in de lift en zich licht geneerde voor mij, maar met de mij bekende glimlach bereikten wij zijn kamer waar zijn vriendin heerlijk stond te douchen, ik de badkamerdeur dichtdeed en met hem meekeek en hem erop wees, dat wat hij voor lakens aanzag dekbedden waren.

Het was vrij koud op de kamer, want buiten verloor de lente het nog steeds van de winter met een gevoelstemperatuur van min 15 door een snijdende koude kille oosterwind.
In al zijn vermeende opgewondenheid was het niet bij hem opgekomen de radiator wat hoger te zetten.
Ik liet hem meelopen naar de linnenkamer en overhandigde hem nu wat dikkere dekbedden. Als een kind zo blij en ogenschijnlijk minder aangeschoten ging hij terug.
Ik dacht, dat condoom, dat blijft op voorraad, slaap maar lekker en morgen, morgen-ochtend..nou dan zien ze maar!

Intussen liepen de Engelse rugbijspelers onrustig in en uit het hotel met kleding die een hete zomer verraadt en stelden vele vragen over eten, vertier en als ik dan had uitgelegd dat lopen naar de "de 24uurs EET-straat" slechts 10 minuten was en dat het wel verstandiger was om een jas aan te doen, werd dat als sneeuw voor de zon weggevaagd om na 2 minuten toch weer binnen te komen, rillend en met trillende vingers een biljet van 10 bij mij te mogen wisselen in muntstukken, want automaten-bier moest en zou er gekocht worden.

Op mijn eerst ronde had ik al gemerkt dat "sex, drugs en rock en roll" in de lucht hing, had vele glazen van verschillende verdiepingen meegenomen, doppen van flesjes opgeraapt, een beetje roken op de buiten-noodtrappen oogluikend, maar wel instruerend toegestaan, ze moeten toch wat en die rookstoeten steeds langs je balie beneden met al onze andere gasten" en werkzaamheden is ook niet alles!

Rond drieen 's nachts, de derde ronde, was het op de noodtrappen raak.
Een groep van 10 zeer luiddruchtige rugbyers kwamen van de 7e verdieping naar de 5 waar ik mij bevond.
Ik schreeuwde zeer luid: "Gentlemen quiet please", ze keken verschrikt alle kanten op en pas bij de laatste treden werden zij geconfrontceerd met mij de nachtreceptionist in uniform met naambordje, grote sleutelbos en een duidelijke beleefde mond, waarop steevast met 'Yes Sir!' van mij gereageerd moest worden!

Ik sprak hen indringend toe en volgde hen, wat aangeslagen, wat besmukt, wat losse opmerkingen in mijn richting makend naar hun kamers.
Achteraf hadden ze op de 4e verdieping met plastic nog een gang afgezet, te simpel om boos op te worden.

Ik dacht bij mezelf: waarom ben ik altijd zo braaf geweest, zo onsportief, zo lang maagdelijk ook met drank, met feesten, met jolijt!!!

Om half vijf vond ik pas het tijdstip om de grote hal te dweilen en plotseling zag ik een bordje hangen, heel verscholend wat me na 8 maanden in ons 3 sterren hotel nog niet was opgevallen.

Op het door Politie, Bedrijfschap Horeca aangestuurde bordje stond:

"Er zijn regels": huis en gedragsregels....maar alles stond er uitsluitend in het nederlands op.

Ik glimlachte en begon te lezen: regel 1: het opvolgen van aanwijzingen van het personeel, goh dat was ik, Jan Jacb Krediet de nachtreceptionist., op afroep, op zzp-basis!

'Yes Sir!'