Het onschuldige kind
De scheiding van de ouders was heftig, zo erg dat door tussenkomst van de rechter besloten moest worden dat het joch toch ieder weekend naar zijn vader moest. Hij moest! Liet in het begin nog weten niet te willen, maar tegenstribbelend werd hij meegetrokken, weg van zijn moeder, immers de rechter had bevolen dat, wanneer men zich niet aan de afspraak hield, er maatregelen genomen zouden worden richting de moeder, die - wanhopig als ze was - diverse keren had aangegeven dat het kind misbruikt, mishandeld werd.
De vader dronk nee, de vader zoop, kon geen dagdeel zonder alcohol, kwam het kind in een auto zelfs met een kegel ophalen, weghalen en niemand die iets deed, immers: de rechter had bevolen dat, als men er tegenin ging, de moeder aan de schandpaal genageld zou worden. Jeugdzorg was in deze een lachertje, werd ingepakt door de vader, op subtiele wijze en moeder stond met bloedend hart de auto na te kijken waarin haar tegenstribbelende zoon het weekend naar zijn vader werd vervoerd.
Het joch zei niks, werd psychisch zo vreselijk op de korrel genomen, afgebrand tot op het bot, moest een man worden, een man zijn, mannen huilen niet en zodra pa genoeg gezopen had, verstopte het kind zich: wetend dat, wanneer hij zich liet zien, de vader zijn ongenoegen op hem zou botvieren.
Als de hele ellende genoeg is bij het joch in zijn hele lijf en de bom barst, zet hij zich aan zijn bureautje en komt even later met een brief naar beneden, gericht aan zijn vader, maar zijn moeder mag hem lezen, vooraleer hij naar de brievenbus loopt, want: hij gaat niet meer! Hij wil niet meer, hij moet niet meer en wat er ook gebeurt, geen hond krijgt hem naar dat figuur dat hem de laatste jaren het leven zo vreselijk zuur gemaakt heeft, zonder dat iemand ervan wist.
In de brief vertelt hij zijn vader wat er opgekropt zit van de afgelopen jaren, wat hem heeft dwarsgezeten, de leugens, de beloftes, het niet nakomen van afspraken en de meest intense: vader zou wanneer hij 18 jaar was, het eerste pilsje met hem gaan drinken! Dat, zei hij in de brief, gaat nooit gebeuren!
Nu, is het joch 13 jaar, de afgelopen jaren zijn een ware veldslag geweest op zijn jeugd. Het kind is bang, niet raar, slaapt slecht, niet vreemd maar is wel genoeg bij de pinken om blij te zijn, dat hij ondanks de rechter, jeugdzorg et cetera zelf besloten heeft er een punt achter te zetten.
Het is eigenlijk te erg voor woorden, dat over het hoofd van een kind de rechter besluiten neemt op basis van de gegevens van jeugdzorg, die volkomen uit de lucht gegrepen waren! Het zal een lang traject zijn, dat moeder en kind af moeten leggen, een traject dat niet nodig was geweest, als men geluisterd had!
casema.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
Het onschuldige kind
1.068
Geef je reactie op deze inzending: