Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Breuk & het kind deel 2

Naar aanleiding van de reacties op zowel het verhaal van 18-9 als de hartenkreet 'de breuk' een vervolg, omdat er blijkbaar zoveel achter de deuren gebeurt, zoveel wat het daglicht niet kan verdragen, zoveel wat de kinderen moeten meemaken en doorstaan, dat er zo langzaamaan meer in de openheid moet komen!

Als eerste vermeld ik er bij, dat deze voorvallen niet in mijn gezin voorkwamen, maar in de vriendenkring, dit: omdat er mensen bij waren die dachten dat het om mijn kinderen ging. Gelukkig niet, zeg ik dan! Immers, datgene wat ik schreef wil je niet op je geweten hebben, daar wil je niets mee te maken hebben.

Het is eigenlijk mensonterend dat tijdens of na de scheiding van de ouders, kinderen soms niet eens weg willen van: in principe hun moeder, of dit nu is; omdat het door stoken komt, of omdat de moeder het grootste deel al voor de kinderen zorgde, zullen we nooit weten!

Wel zit er een groot verschil in de twee situaties, namelijk bij de "breuk" waren de kinderen ineens buiten beeld en werd de vader als boeman afgeschilderd. Ik kan naar eer en geweten zeggen dat deze opmerking totaal uit de lucht gegrepen is, ik ken de man persoonlijk en weet dat de verhalen als: hij is gevaarlijk, ik sta niet voor de veiligheid in: zwaar, loeizwaar overdreven zijn, maar moeder wilde een statement maken!

Inmiddels zijn we een paar weken verder en de kinderen gaan gewoon naar hun vader, sterker nog: de zoon is gewoon bij zijn vader gaan wonen! Dat zegt al genoeg, denk ik zo. Over het tweede geval: het onschuldige kind, daarover is het laatste woord nog lang niet gesproken, dat kan ook niet. Het kind is dermate beschadigd dat het vertrouwen in de volwassenen volkomen zoek is. Tevens het vertrouwen in de z.g. hulpinstanties is gezakt tot onder de nullijn.

En dat allemaal omdat een vader dusdanig toneel kon spelen, dat ie de mensen van de jeugdzorg een loer draaide, de rechter volgens mij een foute bril ophad, en niemand luisterde naar het kind, evenmin als naar de moeder, immers: kreeg zij te horen, dat wanneer ze het kind niet naar de vader liet gaan, zij te maken zou krijgen met represailles.

Er zijn weinig scheidingen die soepel verlopen, maar een kind op deze wijze de dupe te laten zijn, is te bizar voor woorden. Bij vader nummer 1 komt het qua kinderen wel in orde, maar bij moeder van het joch dat nu al hulp nodig heeft, vraag ik me af: moet er niet iets aan de vaste regel gedaan worden, dat kinderen bij een scheiding zelf pas op twaalf jaar mogen aangeven waar ze het liefst zijn en blijven?

En begrijp me niet verkeerd, een kind heeft recht op beide ouders, maar soms is het domweg geen optie om een kind iets op te leggen en dan mee te maken wat het joch meemaakt in het verhaal, een waar verhaal dus! De littekens zullen namelijk nooit verdwijnen!

Schrijver: An Terlouw, 19 september 2017


Geplaatst in de categorie: welzijn

4.0 met 1 stemmen 70



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
21 september 2017
Email:
hmessielive.nl
Een opluchting dat het niet jouw eigen gezin betreft, An. Maar wonderlijk hoe jij je in denken en voelen kunt verplaatsen van mensen, die in je omgeving of op afstand van je leven.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)