De Dominee

''Zullen we een eindje gaan wandelen, we moeten meer bewegen, Alie.''
''Goed idee van je, ik ga met je mee, even mijn schoenen aantrekken, lieve Janus.''
Het oude echtpaar verliet de woning en gingen op stap. Hij zag er keurig uit in zijn zwarte kostuum en hoed. Zij nam het niet zo nauw met de kleding, altijd weer die lange gebloemde jurk met daaronder die witte sokken en platte bruine schoenen. En dan haar kapsel, het was geen gezicht dat steile haar wapperend voor haar ogen. De mensen die zij tegenkwamen keken dan meestal met een glimlach naar hun. Vooral haar lengte was imponerend naast dat kleine manneke.

Zij schrok toen ze buurvrouw Carla tegemoet zag komen lopen.
''Zie je wie er aankomt, ouwe?''
Hij zag haar ook en werd meteen opgewekt, hij was gek op zijn buurvrouw en hoe gek het ook klinkt, zij was zelfs verliefd op haar oude buurman en dat deed hem goed.
Carla was van haar man gescheiden en woonde pas naast het echtpaar en ze had geen kinderen. Schalks keek ze alleen naar hem toen ze het echtpaar genaderd was en dat maakte Alie nijdig. Bijna alle mannen keken begerig om als ze sensueel voorbij was gelopen.

Alie kon dat mens niet uitstaan, omdat ze wist, dat ze toenadering zocht naar haar man, ondanks het grote verschil in leeftijd. Als ze hem ontmoette en zijn vrouw was niet in de buurt, dan kon ze het niet laten hem even te knuffelen. Hij vond het natuurlijk geweldig, dat zo'n jonge vrouw op hem viel en hem soms verleidde tot ondeugende dingen.
Nu zijn vrouw naast hem liep hield hij zich beheerst en groette Carla met een knikje en een brede glimlach en dat werd door haar beloond met een knipoog en een zwoel lachje. Alie zag dat ook, en zei:
''Dat kreng blijft aan de gang met je, hé?''

''Rustig nou maar, ik ga niet meer op haar avances in, dat heb ik je toch beloofd. Ik wil niet nog een keer, dat je van mij weggaat, we hebben het toch weer goed gemaakt en raken elkaar weer aan. Ons huwelijk werd een sleur. Gelukkig gaat het nu weer beter darling, we zijn al zolang bij elkaar, meer dan vijftig jaar.''
''Je hebt gelijk, maar ik blijf op mijn hoede, ouwe.''
Na een poosje liepen ze in een andere buurt van het dorp. Mooie alleenstaande huizen en villa's stonden daar en de tuinen zagen er verzorgd uit. Ook was daar de hervormde kerk. Toevallig kwam de dominee naar buiten en begroette het echtpaar met een brede lach, en zei:

''Daar hebben we de familie Jansen, geloof ik, hé. Wat heb ik jullie een tijd niet gezien, zeg. Dat vind ik erg jammer, jullie waren vroeger trouwe bezoekers. Ik zou het fijn vinden als jullie Gods huis weer komen bezoeken.''
Het echtpaar voelden zich ongemakkelijk bij hem en wisten niet zo gauw wat te zeggen, maar zij nam het woord.
''Dominee, u weet toch, dat mijn man niet gelovig is en ik begin ook te twijfelen of God wel bestaat. Wat gebeurt er allemaal niet voor ellende op de wereld. Waarom laat hij toe, dat velen in grote rijkdom leven en anderen in bittere armoede. Kinderen zie je in de derde wereld op vuilnishopen naar voedsel zoeken, dat is toch niet normaal, dominee.''

''Ik weet het, maar God wil dat ook niet. Hij wil een rechtvaardige wereld. Hij is liefde en wil graag liefde terug van de mensen, maar die saboteren zijn geboden. Maar ik zeg u, eens zal de boodschap van Jezus Christus, de verzoener, de overwinnaar zijn van de boze krachten. Het zal een feest worden en alle mensen zullen gelukkig zijn. En jullie weten, dat elk feest vergt een voorbereiding, dus laten we nu al ons daarop richten en leven volgens de normen van het christelijk geloof.''

''Wat ben je ineens stil ouwe, denk je ergens aan?''
''Ja, ik moest ergens aan denken, maar het is eigenlijk niet belangrijk'', en dacht bij zijn eigen, laat die dominee maar kletsen, er verandert helemaal niets op deze wereld. Altijd zullen er gifmengers, oorlogen en misstanden zijn. Toen de mens op de wereld verscheen begon het al om het bezit van een stukje grond en ze sloegen elkaar al de hersens in.

De dominee:
''Mag ik dan zondag jullie weer eens begroeten in Gods Huis, dat zou ik heel fijn vinden.''
De oudjes hadden het er moeilijk mee, maar Alie zei na een stilte:
''Daar moeten we nog over nadenken, dominee'', en namen afscheid van hem.