Een dag in juli 1989

Dank zij een aantekening in een kalender van juli 1989 kan ik mij nog een dag herinneren, dat mijn broer Gijs op visite kwam. Ik woonde toen in Harderwijk en hij kwam met de trein uit Amsterdam. Gijs was vrijgezel en hield van schilderen, zowel landschappen als portretten. Zijn vak was boekdrukker en hij bestudeerde als hobby godsdiensten en maatschappijleer en kon precies uitleggen het verschil tussen het katholiek zijn en het protestant zijn. Ik niet, ik hield meer van romans over het boerenleven en buizenradio's bouwen. Ik was toen nog 58 en mijn broer 56.

Hij kwam al vroeg en buiten was het nog heiig, maar spoedig kwam de zon goed door en werd het zelfs lekker warm. Mijn vrouw Dini had al vroeg boodschappen gedaan en had tompoezen meegenomen voor bij de koffie. Daar was ik eigenlijk niet blij mee, want als ik een tompoes had verorberd, moest ik altijd meteen bouten.
Mijn jongste broer Krelis is student aan de universiteit en studeert bestuurskunde en voedselallergieën. Hij heeft mijn afwijking onderzocht en honderd mensen, verdeeld in 50 vrouwen en 50 mannen uitgenodigd koffie te komen drinken met een tompoes. Iedereen was enthousiast.

Ik was er apart bij, maar niemand had last na het eten van de tompoes, maar ik moest weer meteen bouten. Een dokter heeft mij toen onderzocht en vond na een scan van mijn hersens een anti-tompoes gen, dat bij niemand voorkomt in de wereld. Ik ben dus een uitzonderlijk geval, maar ik dacht misschien valt het nu wel mee en we stapten goed gemutst in mijn DAF. We waren van plan naar Zwolle te rijden, omdat daar op vrijdag een grote markt is en de binnenstad erg gezellig is.

In de buurt van Nunspeet begon mijn buik te rommelen en ik werd erg zenuwachtig, want ik moest bouten. Waar kon ik dat doen? De spanning steeg en het zweet brak bij me uit. Gelukkig zag mijn broer een restaurant en ik reed met volle vaart het parkeerterrein op, stapte uit en rende naar binnen op zoek naar de toiletten. Die waren volgens een bordje beneden, ik dus de trap af en zag tot mijn verbijstering, dat alle vier toiletten bezet waren, doordat het knopje van de deur rood aanwees. Ik voelde, dat de bruine jongen al aan de deur klopte en ik verkeerde in vreselijke angst, want in mijn broek doen is geen optie.

De wanhoop had meester van mij gemaakt, dus trok ik in de ruimte vlak voor de toiletten mijn pantalon en onderbroek met een ruk naar beneden en de bruine jongens kletsten te pletter op de stenen grond. Gelukkig lag daar een krant en ik kon daarmee snel mijn kont afvegen en ik moest opschieten, want ik hoorde toiletten doorspoelen. Gauw mijn broeken weer aan en opgelucht rende ik weer naar de auto. Toen ik de auto startte zag ik mensen uit het restaurant komen en wezen naar mijn auto. Dini zag, dat de kleding van een man onder de stront zat, die is natuurlijk uitgegleden over mijn hoop die vlak voor de deur van het toilet lag.

Eerst wilde ik vluchten door snel weg te rijden, maar ik deed het toch niet. Ik ben uit de auto gestapt en naar de man toegelopen. Hij begon hevig te schelden en wilde mij in elkaar rammen. Toen pakte ik mijn portefeuille uit de binnenzak van mijn jasje en liet hem drie honderdbiljetten, toen nog guldens, zien en met mijn excuus nam hij daar kennelijk blij genoegen mee. Omdat het al laat was geworden zijn we terug gereden naar Harderwijk en hebben daar in een Chinees restaurant lekker gegeten en nog hardop gelachen over wat mij overkomen is.

Schrijver: kees niesse, 27 oktober 2017