Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Trans Siberië Express

Van Moskou naar Beijing met de trein, de Trans Mongolië Express, de toeristische variant van de Trans Siberië Express. 7865 kilometer met de trein. Ja, dat leek haar wel wat. Zeven dagen en nachten opgesloten in een coupe van amper twee bij drie, samen met twee wildvreemden. Van bloedhitte naar ijzige kou in een nacht, van midgets en vieze wc's, harde bedbanken en een koude, tochtige ger naar zo'n beetje het einde van de wereld. Nou ja, dat laatste dan niet want ze is wel zo slim het nietszeggende Vladivostok te vervangen voor Beijing als einddoel. Enig allemaal.
Dan ga ik alleen met Eva, besliste Woemi.

Ik gooide het over een andere boeg. Want twee vrouwen alleen op pad in die onherbergzame negorij, waar in de jaren negentig nog een vrouw met autopanne niet ongebruikt weer thuis kwam. De verhalen van Van Laar zaten me nog vers gegrift in het hoofd. Voor hem, de geslepen handelaar, een gewapend escorte naar zijn hotel, voor het gewone volk een salaris in waardeloze geriste veldflessen van het leger. De enige overeenkomst tussen rijk en arm was dat ze zich dood zopen aan de wodka. Dat was toen, in de wilde jaren negentig, Poetin heeft orde op zaken gesteld wist Woemi me te vertellen.
Zal wel, maar dat alleen reizen leek me eerlijk gezegd geen goed idee.

Ik gooide het over een andere boeg. Ik doopte het avontuur badinerend een cruise op wielen, een reis waar je veilig ingeblikt in je westerse wagon met alle comfort omgeven veilig naar het onherbergzame land buiten kan kijken. Een Great Armchair Adventure, maar dan met de trein. Veel te zien zal er niet zijn. Ja, bomen en nog eens bomen. Leegheid, toendra. Bomen. En verder? Een vuile arme stad of dorp. Blokken armoedige Sovjetflats die steden zonder noemenswaardige bezienswaardigheden opsieren. Vervallen fabrieken. Zicht op die reusachtige reus op lemen voeten. Rusland.
En dan Mongolië. Wat in vredesnaam zou je daar te zien krijgen behalve honderden kilometers niks. Nog meer niks natuurlijk. Gelukkig hadden we dan nog Beijing als toetje. Teveel mensen, teveel smog. Geen Facebook of Whatsapp. Met tienduizenden andere toeristen door de Verboden Stad heen gejaagd worden, het graf van een van de grootste slagers van de vorige eeuw bezoeken. En dan weer lekker naar huis. Naar huis. Elke dag dat ik haar reis in kan korten is er een.

Vreemd is dat. Ik zit er niet ver naast met mijn analyse. Alleen de midgets zijn ons bespaard gebleven, maar voor de rest. Urenlang oponthoud bij de grenzen, waarbij de toiletten gesloten bleven. De wc, het wordt een kleine obsessie. Woemi gruwt van de open gaten in Mongolië die voor toilet door moeten gaan en van het absoluut gebrek aan privacy in China. Ik houd altijd een lege fles paraat om wat kwijt te kunnen.
Bijna beroofd in Moskou. Ik ben zo brutaal om de zakkenroller te fotograferen in zijn gezicht. Om die foto later weg te gooien. Dat voelt niet goed. Ik rijke westerling, hij arme sloeber uit het oosten. Dat had net zo goed andersom kunnen zijn.

Opgelicht in China. Alle trucs staan te lezen in de reisgidsen die we bij ons hadden. Maar dan moet je daar wel de tijd voor hebben. Uren staan aan het geopende raam, het landschap in je opdrinken, de warme wind voelen, zoals vroeger toen we het nog zonder TGV konden doen. Eten, illegale dank en sigaretten scoren op de perrons, Eva en Jan-Willem bezoeken voor het happy hour. Maar goed, nadat we ons met veel moeite van onze gids en haar tig winkeltjes, waar Woemi voor honderdvijftig euro een pakje thee is aangesmeerd, ontdaan hebben, hebben we dan toch De Muur gezien.
We zien dagen niets dan bomen en toendra, en in Mongolië inderdaad uur na uur niets. Mijn filmpjes op Facebook worden een kleine hit. In een niet gepubliceerd filmpje zie je alleen een vrachtauto in een uit beeld glijden in de vijf minuten dat de camera loopt. Fascinerend.
Met onze jonge Bosnische coupégenoot vlucht ik voor Woemi's binaire puzzels naar achteren waar we een nog hallucinerender zicht hebben op het niets waar de trein doorheenboemelt. Ik vertel over Djovan en mijn liefde voor zijn land, en we filosoferen over het leven.

Onze Mongoolse gids probeert ons iets van Zen en het boeddhisme bij te brengen. Onze uiterst vriendelijke chauffeur heeft meer belangstelling voor het prozaïsche. Als een uitgehongerde wolf stort hij zich op de maaltijden. Eerst moeten we er een beetje om lachen. Daarna beginnen we te begrijpen dat het voor hem wel weer even kan duren voordat hij zo goed te eten krijgt.
Ademhalingsoefeningen, yoga, kloosters. Zoveel chakra's te doorgaan en te doorstaan op de Achtvoudige Weg naar de Eeuwige Verlichting. Veel roken en drinken doen ze er niet. Niks voor ons mannen. Eva heeft tenminste haar kameel nog, maar voor Jan-Willem begint het een beetje op een beproeving te lijken. We vragen de chauffeur te stoppen.
Waar, hier? Ja hier. Maar hier is toch niets? Juist daarom.

Woemi en ik lopen het niets in, het busje verdwijnt langzaam uit het zicht. We zuigen de koude frisse lucht in onze longen. Voor ons een kudde met een herder op een brommer, links een nog krachteloze zon, rechts in de verte iets van bergen.
En? Vraagt ze.
Fantastisch, antwoord ik. Bedankt Woemi!

Schrijver: jorrit, 10 november 2017


Geplaatst in de categorie: reizen

4.6 met 5 stemmen 133



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Annejan Kuperus
Datum:
19 november 2017
'Het niets waar de trein doorheen boemelt' is wat mij betreft deels op waarheid berustend. Geldt dit uiteindelijk niet voor de meeste reizen per trein...? Zelf heb ik deze reis in 2001 gemaakt. Rusland was en is bij tijd en wijle zowel robuust als romantisch en Mongolia onvoorspelbaar en onophoudelijk. China daarentegen heb ik als zowel fascinerend als sprookjesachtig ervaren; de reis per TransSib naar Beijing althans. Wat een stad en hoe lekker die lokale eend...!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)