Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een kopje koffie drinken bij de barones

Toen ik nog in het dorp woonde ging ik vaak wandelen. Ik hoefde alleen maar de straat uit te lopen en ik was op het platteland met smalle wegen en hier en daar een boerderij en ook mooie woningen, zoals villa's en eenvoudige huizen. Het was al laat in de ochtend toen ik deur achter mij sloot en de zon had gelukkig de mist verjaagd. Het werd lekker warm weer en ik zag, dat mijn jonge buurvrouw Rosa al het raam open deed. Ze zwaaide naar me en wenste mij een fijne dag. Ze had prachtig lang ravenzwart haar tussen een lief smal gelaat.

Spoedig was ik op het mooie platteland en liep ik op een laan met smalle bomen. In de verte raasde een trein richting Assen. Verder was het erg stil en genoot ik van de kleurige bloemen in de tuinen van de bewoners. Aan het einde van de laan kwam ik op een pad tussen de weilanden waar koeien en schapen graasden en aan het pad lag een brede sloot met witte waterlelies, waarop tot mijn verwondering een kikker zat te kwaken.

Toen kwam ik in een parkachtig gebied, een oase van groen waar de mij bekende jonge barones woont in een grote villa omheind met hoge bomen. Ik wilde zo gauw mogelijk doorlopen, maar het was tevergeefs, ik zag haar al in de tuin staan bij een lage heuvel vol met rode bloemen. Ze had mij kennelijk aan zien komen lopen en riep me of ik een kopje koffie met haar wilde drinken. Ik kon niet weigeren en ging naar haar toe. Ze begroette mij met een knuffel en een kusje.

In haar prachtige tuin gingen we in de schaduw van een hoge populier op een bank zitten met een ronde tafel er voor. De butler, al een oude man die een borrel niet verafschuwde, had een vrije dag. Zijn taak was overgenomen door Greet, de rondborstige dienstmeid. De barones was gescheiden van een graaf, die een verhouding was begonnen met een vrouwelijke wethouder, natuurlijk een VVD-er met veel poen. Soms moest ik haar butler vervangen wanneer hij ziek of dronken was en verdiende ik wat.

Het waren altijd hoge pieten uit Wassenaar en Den Haag met hun vrouw en ik was dan belast met het schenken van de drankjes en Greet met de hapjes. Zoals gezegd had Greet de koffie geserveerd met een truffel en wat mij opviel was de kleding van de barones. Ik zag haar vaak in een blauwe overall, maar nu droeg ze een lange witte jurk, wijd bij de grond en smal in de heupen en verder een grote witte hoed, schuin op haar hoofd, zoals koningin Maxima ze draagt.

Toen ik weer naar huis wilde gaan vroeg de barones of ik haar nieuwe schilderij wilde zien. Ik liep dus met haar mee naar de villa en in de ontvangstkamer zag ik een schilderij hangen met twee mensen in een bootje. De barones die intussen een dun sigaartje had opgestoken vertelde, dat de schilderij was gemaakt door Manet en heette De boot, 1874. Veel interesse toonde ik, maar ik dacht wat kan die boot mij schelen, want ik wilde gauw terug naar huis, want weelderige Alie zou bij mij een heerlijke babi pangang bereiden. Na hartelijk afscheid genomen te hebben van de barones en Greet ging ik weer richting huis.

Schrijver: kees niesse, 13 november 2017


Geplaatst in de categorie: natuur

4.0 met 1 stemmen 356



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
14 november 2017
Mooi hoe je ondanks de aantrekkelijke omgeving van de rijke barones met haar privé-Manet en haar rondborstige dienstmeid Greet toch liever naar de babi pangang van jouw geliefde Alie verlangt. Dat heet ware liefde.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)