Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Antoinnette's fan

De journaliste en auteur Antoinnette Scheulderman verschijnt geregeld aan de babbeltafel van de charmante Matthijs van Nieuwkerk. De laatste keer sprak ze openhartig over de rouw, die ze te verwerken kreeg, nadat haar geliefde tekkel was overleden. Ze mist haar tekkel nog steeds, ondanks dat ze in Spanje een nieuwe tekkel heeft aangeschaft, waar ze ook erg dol op is. Ze vindt vooral, dat mensen, die een dierbaar dier hebben verloren, zich niet over hun rouwperiode hoeven te schamen.

Karel Poldervrouw zat met vochtige ogen naar de moedige Antoinnette te kijken en hij besloot haar een keer te gaan ontmoeten, omdat hij zelf ook in de rouw was, maar dan om een gestorven paard, genaamd Lampion, die hikkend stikte. Karel vermoedde dat zijn paard vergiftigd is en daarom is hij een Belgische cursus gaan doen, die een heuse detective van hem gaat maken, volgens de welkomstbrief. Na het behalen van die cursus sturen ze hem automatisch een wapen op, zodat hij aan de slag kan. Voor zijn afstudeerproject is hij de directrice van de manege gaan volgen, want hij heeft een donkerbruin vermoeden, dat zij zijn paard heeft vergiftigd. Hij heeft al veel belastend materiaal verzameld. Hij zoekt nog naar het ultieme bewijs.

Omdat het van tevoren niet duidelijk is, dat zijn stille oogappel Antoinnette in DWDD zit, zorgt hij voor een abonnement op het programma en is hij elke keer enthousiast aanwezig. Matthijs herkent hem inmiddels en na de uitzendingen kletsen ze wel eens wat over de aan bod gekomen onderwerpen. 'Kom je morgen weer, dan is Antoinnette er ook!', zegt de altijd vitale en rap van de tong gesneden Matthijs. 'O, maar jazeker! Je weet hoe ik haar waardeer!', antwoordt Karel met een vette glimlach en net als Ernest Hemingway gooit hij in één teug een derde whisky achterover. 'Eindelijk gaat het dan gebeuren!', denkt hij als een smoorverliefde puber met oogkleppen. Matthijs is alweer met een ander in gesprek en hij zinkt duizelig weg in het drukke gekakel aan de bar. Na een zesde whisky keert hij huiswaarts. Met een blaastest zou hij zeker door de mand gevallen zijn. Hij parkeert zijn oude Opel in de voortuin en eenmaal binnen valt hij met kleren en al op de bank in slaap. Om vier uur 's nachts schrikt hij wakker en heeft hij trek in bitterballen met mosterd en nog wat whisky om het af te leren.

Hij zit op de voorste rij, wanneer zijn Antoinnette bij Matthijs aanschuift. Zijn hart slaat over. Hij krijgt een hoofd als een rode biet en hij moet zichzelf manen om te blijven zitten, want het liefste vliegt hij Antoinnette in de armen. 'Wat een lieve vrouw!', denkt hij, 'en dan die zwoele stem erbij!'. Zijn benen beginnen zenuwachtig te trillen en de valeriaanpillen werken niet. Ineens komt er een waas voor zijn ogen en stuift hij richting de babbeltafel. Matthijs schrikt zich rot. Karel stort zich op de beeldschone Antoinnette. Hij kust haar waar hij maar kan. Ineens krijst ze: 'Rot op, gore gek, wat denk je wel?'.

De beveiliging grijpt hem bij zijn kladden en hij wordt weggevoerd. 'Waarschijnlijk een iets te enthousiaste fan!', hoort Karel Matthijs nog zeggen. Na een uitgebreid verhoor mag Karel weer naar huis. Ook omdat hij immers geen gevaar vormde. Hij heeft wel een verbod tot toenadering van Antoinnette gekregen. 'Dat is meer dan logisch!', reageerde hij. 'Een lekker stuk hé!', zei de agent met een vette knipoog. 'Flikker op, flik!', dacht Karel woest.

Een paar maanden later krijgt Karel een pakketje uit België. Hij heeft zijn examen voor privé-detective gehaald en dus krijgt hij een pistool toegestuurd. Part of the deal. Inmiddels heeft hij in het tuinhuisje van de manege-directrice cyaankali aangetroffen en is zijn bewijsvoering rond. Door zijn onhandigheid heeft Antoinnette hem terecht afgewezen en voelt hij zichzelf zwaar kloten. Hij moet een daad stellen, vindt hijzelf. Hij moet voor de om dode dieren rouwenden opkomen. In psychotische toestand belt hij aan bij de manege-directrice. Die opent niets vermoedend haar voordeur. Er klinken zo'n vijf schoten en daarna is er een ijzingwekkende stilte. Het vierde of vijfde schot maakte een einde aan Karels leven.

'O, Antoinnette!', waren zijn laatste woorden, hoe melodramatisch dat ook is. Antoinnette zelf heeft hier nooit iets van meegekregen. Matthijs ratelt nog steeds als een onverschrokken Brugman voort.

Schrijver: Joanan Rutgers, 19 december 2017


Geplaatst in de categorie: rampen

3.5 met 4 stemmen 61



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
19 december 2017
Het verhaal zelf is op zich goed geschreven, dat is jou wel toevertrouwd.

Wat ik jammer vind is dat van dit soort verhalen een bevestiging uitgaat van het stereotype 'in de war' zijnde personen, ofwel mensen met psychische klachten, waar ook op dit moment weer veel over te doen is in de media. Tot een domme politiechef aan toe, die durft te beweren dat verwarde mensen 'gevaarlijker zijn dan terroristen'.

Hadden we net in de maatschappij wat acceptatie voor het 'anders zijn' na jarenlange lobby en ideële bewustwordingsprojecten als 'ooit een normaal mens ontmoet' en hoppa, gaat de hele acceptatie van mensen met een vlekje weer de prullenbak in.

De meeste mensen die verward zijn, gebruiken helemaal geen geweld. En de bezuinigingen op de psychische hulpverlening moet sowieso stoppen, niet alleen voor die paar mensen die wel gewelddadig zijn, maar omdat gewoon iedereen die het nodig heeft, goede hulp krijgen moet.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)