Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De weg

In het kleine authentieke, dorpje stond aan de rand van het pleintje een bankje. Meestal bezet door oudere mannetjes uit het dorp en af en toe schoof er weleens een jongeman aan.
De jeugd had hier nog respect voor de ouderen. De gemoedelijkheid en het tempo van het alledaagse leven in dit in het diepe zuiden gelegen dorpje liet nog ruimte voor liefdevolle aandacht voor de ouderen.
Op een warme lome dag overviel een jongeman een alleen op het bankje zittende opa met een totaal onverwachte vraag.
‘Zeg oude wijze opa, mag ik u om raad vragen?’
‘Maar natuurlijk jongen,’ sprak de man bescheiden.
‘Beste opa, kunt u mij eens haarfijn uitleggen, waarom u uw weg in het leven bent opgegaan? Ik ben nog jong en moet straks ook kiezen. Help mij opa, vertel mij hoe de juiste weg uit zo vele te kiezen.’
‘Ja, jongen er zijn vele wegen die naar Rome leiden.’
‘Wat wordt daar eigenlijk mee bedoeld, opa?’
‘Vroeger bouwden de oude Romeinen destijds een heel wegennet om zo snel mogelijk hun legers naar de opstandige gebieden te verplaatsen en om het gestolene zo snel mogelijk naar Rome te brengen om luxueus te kunnen leven. Men bedoelt nu, dat wat je ook doet, je daar uitkomt wat is voorbeschikt. Op jouw vraag zijn meerdere antwoorden te geven.
Een praktisch antwoord is dat we vroeger niet zo veel keuze hadden, je was veel minder mobiel dan tegenwoordig. De wereld was nog gesloten, onbekend en groot. Als je wegging was het definitief. Een terugkeer was feitelijk niet mogelijk tenzij je het in den vreemde had gemaakt. Nee jongen, echt het was toen een hele stap.’
‘Begrijpelijk opa, vroeger was er veel lef voor nodig om je familie en je dorp achter te laten en toch deden velen het.’
‘Klopt jongen velen gingen naar Amerika, het land van de onbegrensde mogelijkheden. Maar geloof me het is slechts enkelen gelukt daar een glanzende carrière op te bouwen.’
‘Maar waarom, bent u toen niet gegaan?’
‘Iets in mij zei dat ik hier mijn toekomst moest opbouwen, al hoe schamel die ook zou blijken.’
‘Heeft u hier achteraf spijt van gehad?’
‘Nee jongen, spijt is de straf van je geweten als je iets fout doet en ik heb niets verkeerd gedaan – ik heb mijn diepste innerlijk gevolgd en dat geeft nooit spijt.’
‘Maar hoe herken ik die juiste weg?’
‘Dat is moeilijk aan te geven, je moet voelen dat het de stem van je innerlijk weten is.’
‘Maar hoe voel je dat dan opa?’
‘Dat is iets waar je je aan moet overgeven. Het is als een ondergronds rivier, je weet dat hij ergens stroomt en ooit aan de oppervlakte komt. Soms halverwege een berg met prachtige watervallen, soms dicht bij de plek waar hij uitmondt in een meer of zee of grotere rivier. Luister goed en voel, ooit zal het zich kenbaar maken.’
‘Sorry opa, maar ik vind het wel een beetje vaag.’
‘Dat is het misschien ook, maar ik zal een voorbeeldje geven van wat ik ongeveer bedoel. Ooit werden eeneiige tweelingen onderzocht, die bij hun geboorte door omstandigheden gescheiden waren. Ze keken naar hun ontwikkeling in het leven. Het frappante was dat velen ongeveer dezelfde weg, dezelfde beroepen hadden gekozen, zonder dat te weten. Ze hadden hun identieke innerlijke stem gevolgd.’
“Maar wat als die stem pas laat in je leven hoort?’ Ben je daarvoor verkeerd bezig geweest?’
‘Nee jongen, dat hoeft niet. Bekijk die rivier, je weet nooit wat voor rivier het is. Een snelstromende, een meanderende, een korte, lange of eentje met veel kronkels en bochten. Je bevaart hem, en kent hem pas aan het eind.’
‘Het enige wat ik je kan meegeven is luister naar je diepste binnenste en voel welke weg die jou aanreikt.’
‘Wat moet ik daarmee opa?’
‘Alles – , gewoon doen, stel je open en het antwoord zal ooit komen.’
Enkele maanden later kwam de jongen weer naast de oude wijze opa, op hetzelfde bankje zitten.
‘Hé kerel, je bent er nog!? Dus toch maar niet met de grote trek meegegaan.’
‘Nee opa, ik heb uw advies gevolgd en geluisterd en gevoeld en toen wist ik de enige juiste weg te kiezen.’
‘Welke weg is dat dan volgens jou?’
‘Dat is de weg van je hart. Volg je hart, ook al lijkt het niet altijd verstandig. Ik voel me hier gelukkig, hier heb ik alles wat ik zoek.’
‘Juist jongen. Mensen hebben vaak materialistische zaken als doel, terwijl het juist om immateriële zaken gaat, zoals welzijn, liefde, warmte en tevredenheid.
Velen van hen die vertrokken, zullen het geluk nooit vinden omdat ze het juist achterlieten.’

Mensen als jij zullen de grootste voldoening vinden, komen nooit bedrogen uit en krijgen nooit spijt, want ze volgen de stem van hun hart.’

‘Weet u, opa. Ik ben blij destijds naast u op dat bankje te zijn gaan zitten. Immers wijsheid verkrijg je door te luisteren en te voelen.’
‘Mooi jongen en tot slot wil ik je nog een heel bijzonder verhaal vertellen over zo’n rivier die pas laat aan de oppervlakte kwam.
Ooit kende ik een man, die na jaren kantoorwerk, door ziekte uitgerangeerd raakte en zodoende eens goed naar z’n eerlijke innerlijk, ging luisteren. Hij was altijd druk bezig geweest. Nu voelde hij het: hij ging iets met honden doen – opvang. Hij ging hierover en ook over andere zaken schrijven.
Geloof het of niet, maar in z’n nieuwste boekje staat een verhaal waarin wij voorkomen, namelijk dit verhaal.’
‘Wat bedoelt u, opa? Dat kan toch niet?’
‘Ja, echt waar. Wij zijn de hoofdpersonen in zijn verhaal over ‘Op weg’. En weet je waarom? Hij wilde de wereld tonen dat er nog altijd mensen zijn zoals jij en ik, die hun hart durven volgen. En dat wij voldoening zullen vinden, en nooit spijt krijgen.’
‘Maar hoe weet u dat zo zeker, opa?’
‘Dat weet ik heel zeker jongen, want het grote geheim is, dat
de stem van het hart niet kan liegen.’

Schrijver: c. ale
Inzender: C.A. de Boer, 22 mei 2018


Geplaatst in de categorie: moraal

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 94



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)