Tuchtklaas
De rand van het zwembad was overvol, het water verlaten, althans er zwommen geen mensen maar er dreven drie levenloze katten en honden in.
Niemand zei iets, een beetje ongewoon voor zo'n situatie zou je denken. Echter, het betrof een doordeweekse dag in de kibboets. "Hopperdehop', zei de directeur van de krankzinnigeninrichting op opgewekte wijze. Uit de monden van het gedrogeerde patiëntendom klonk een vlak "hoperdehop".
"Met de volgzamheid zit het wel snor" vertelde de directeur tegen zijn secondant, verpleegkundige Tuchtklaas. Tuchtklaas knikte en keek gebiologeerd naar de arme diertjes in het bad. "We moeten nu stoppen voordat een der patiënten het in zijn hoofd haalt om zo'n diertje te redden". Tuchtklaas liep naar een installatie en haalde een hendel over. "Zo, de electriciteit is eraf baas". "Oke", antwoordde deze, " nu maar eten lijkt me".
De groep vertrok en liet de diertjes in hun ontplofte vachtjes achter. "Hopperdehop" zei de directeur hardop, waarna de groep hem op emotieloze manier imiteerde. "Ja, wie is hier nu gek" mompelde Tuchtklaas, ik zal het wel zijn en voelde even aan een plotselinge jeuk aan zijn kruis. "Ik zal nu toch zeker niet opgewonden raken" zei Tuchtklaas en vervolgde zijn zin met een hoorbaar "Hopperdehop", hetgeen prompt navolging vond. "Stelletje gekken, ze zingen gewoon mee met mijn kruisjeuk".
Tuchtklaas raakte in een slappe lach die tot aan de poort van het kampement voortduurde. De groep hield stil voor het grote hek. "Tuchtklaas, eerst iedereen tellen", zei de baas. "Zesentwintig stuks, verdomme we missen er een", merkte Tuchtklaas op. "Hopperdehop" riep de directeur in afwachting van de dociele navolging. Niks kwam, de groep hield zich muisstil. Het angstzweet brak uit bij zowel de directeur als Tuchtklaas. "Hoe dan ook, de cohesie in de groep is nog steeds groot' oreerde Tuchtklaas nuchter.
"Maar eikel, snap je dan niet dat de magie van Hopperdehop is verdwenen", brieste de directeur hysterisch.
"Jaren lang heb ik ze getraind om ze zover te krijgen". Om het duo heen begon de groep onrustig te worden. Verschillende patiënten begonnen als normalen hard te lopen en eentje poogde onophoudelijk een gat in het hek te blazen.
Nu begon de directeur als een waanzinnige 'Hopperdehop" te roepen, maar het was vergeefs.Als in een bizarre ingeving dacht Tuchtklaas aan zijn kruis.
Hij ging op de grond liggen en ving aan hardop "Tuchtklaas, Tuchtklaas" te roepen. De aandacht op zijn persoontje werd vooral gevestigd door de handelingen die volgden. Voorzichtig deed hij zijn broek open en ontblootte zijn tulp. Dit hadden de patiënten nog nooit gezien. De zwijgende groep luisterde naar zijn onophoudelijke roep en keken naar het bloemstuk dat in omvang leek toe te nemen en waarvan de top als een parmantige cycloop om zich heen leek te kijken.
En ja, daar begon de hele groep de kreet van Tuchtklaas zonder onderbreking te imiteren.
"Zo, dacht Tuchtklaas," eindelijk is de dictatuur van "Hoperdehop' voorbij, de groep is weer compleet de directeur meegeteld en ik, ik ben de baas".
Tuchtklaas borg zijn stilleven op en leidde de groep het kampement binnen.
"Zo, eenoog is weer koning", dacht Tuchtklaas en toverde een brede grijns op zijn gezicht.
planet.nlGeplaatst in de categorie: toneel
grensgevallen
3.197
Geef je reactie op deze inzending: