Watje!
De trein dendert langzaam door het grijze landschap dat door een laaghangende sluier van mist in tweeën wordt verdeeld. Zittend tegen de opengeschoven laaddeur van de trein kijk ik uit op de benevelde jungle. Naarmate het daglicht het overneemt van de lange nacht die ik doorgebracht heb in de trein naar Jakarta verandert de eindeloze grijze begroeiing langzaam weer in zijn oorspronkelijke kleur.
Terwijl de wind me helpt wakker te worden eet ik enkele bananen die ik gisteren heb gekocht van een vrouw die met rieten manden volgestouwd met kippen op weg was naar een markt. Terugdenkend aan de kippen die zenuwachtig met hun kop uit de mand staken aanschouw ik de contouren van twee kleine vulkanen die afsteken tegen de prachtige roze hemel.
Twee weken geleden zat ik nog op de fiets naar het Baturmeer op Bali op weg naar een verblijfplaats onderaan de gelijknamige vulkaan. De afdaling naar dit meer was zo steil dat de velgen door het langdurig en stevig remmen zo heet werden dat de plakkers op mijn binnenband van het voorwiel spontaan los smolten. Na twee stops om ze te plakken probeerde ik al fietsend met het water uit mijn bidons de velgen voldoende te koelen om zo een derde stop te voorkomen.
Water had ik toch niet meer nodig want mij wacht een hotelletje met een heerlijk bedje. Er zijn niet altijd éénpersoonskamers beschikbaar en ik moet ook nu weer onderhandelen over de prijs van een tweepersoonskamer. Het voordeel is wel dat ik meestal voldoende ruimte heb om diagonaal liggend de volledige oppervlakte van deze altijd te krappe bedden te benutten. Wat weer geen overbodige luxe is met mijn lengte van bijna twee meter.
Enigszins suf word ik wakker wanneer om vier uur ‘s ochtends de wekker afgaat. Een kwartier later stap ik mijn kamer uit met aan mijn schouders een klein rugzakje waarin ik een trui en een fles met water heb opgeborgen. Verder ben ik gewapend met een hand-dynamo zaklamp die ik heb geleend van een stel Nederlanders die de vorige ochtend de vulkaan van 1717 meter hoogte hebben beklommen.
De maan ondersteunt het licht van het zoemend zaklampje. In het bos onderaan de vulkaan houden twee gidsen me aan om me te overtuigen van het nut van hun diensten. Ik wimpel ze af omdat ik geen zin heb om te wachten tot ze een groep bij elkaar hebben geronseld. Daarbij schat ik in dat ik de top zelf wel kan vinden.
Gistermiddag heb ik mij getrakteerd op een enorm bord vol omeletten in Losmen “under the vulcano” terwijl ik vanaf het terras de holle berg bestudeerde. De begroeiing eindigt en gaat over in vochtig en lang gras dat ervoor zorgt dat mijn schoenen, sokken en broek kletsnat worden.
De echte beklimming begint wanneer de helling steeds steiler wordt en de ondergrond verandert in zwart lavagrind. De maan is verdwenen achter het silhouet van de vulkaan en maakt plaats voor een prachtig heldere sterrenhemel. Ik schiet aardig op en neem af en toe de tijd om water te drinken en een wonderbaarlijk schouwspel onder mij te aanschouwen. Vanuit alle richtingen zie ik groepen die met hun zaklantaarns langgerekte sporen van licht creëren. Het lijken net treinen die langzaam door het dal heen glijden. Ik gun me niet veel tijd om van dit schouwspel te genieten en vervolg snel de route naar de top om op tijd te zijn voor de zonsopgang. Net als met het fietsen kan ik het niet laten ook hier weer een persoonlijke wedstrijd van te maken. Dat moet ik toch eens afleren.
Tevreden arriveer ik als eerste op de top van de vulkaan. Niet veel later bereiken andere vulkaanklimmers één voor één de kille top. De film van de zonsopgang wordt gestart. Een mix van blauw en paars licht verkleuren de wolken in de verte. De beklimming is nu al de moeite waard geweest. Bij aankomst zie ik een levenloos hutje aan de rand staan die als een schim voor mij opduikt. Ik kan me niet voorstellen dat die in gebruik was.
Tijdens het genieten van het aanbreken van de dag drentel ik rond de hut en hoor achter de hut het geluid van voetstappen in de vulkanische ondergrond. Mijn trots dat ik zo snel de top heb bereikt wordt in één keer weggevaagd wanneer breed glimlachend en rustig ademhalend een Indonesische vrouw van ongeveer in de zeventig boven aan de rand opdoemt. Dat zij een volle krat cola en een grote tas vol met etenswaren met zich meezeult maakt mijn verbazing alleen maar groter. Nog steeds onder de indruk van haar verschijning brengt ze mij cola en pannenkoeken die ze voor mij op het wiebelend houten tafeltje plaatst. Met dezelfde gulle glimlach, vergezeld van de weinige tanden die ze nog heeft, kijkt ze me veelbetekenend aan.
Ze zal wel denken: watje!
home.nlGeplaatst in de categorie: reizen
vulkaan
2.132
Geef je reactie op deze inzending:
Humoristisch geschreven. Alleen de lange zinnen, zonder komma, lezen lastig.
To be continued...?