Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Twee ritten

Robert van der Laan wachtte. Nog even, nog één halte en hij zou met zijn act beginnen.
Maandagmorgen, de metro was nog half leeg. Toch had hij straks 5 euro nodig.
Mimoun, zijn Marokkaanse vriend zat waarschijnlijk al te wachten in de xxx-kerk bij die halfzachte, maar toch aardige dominee. Samen zouden zij daar hun stikkie roken.

Zal ik nog gaan huilen straks, overdacht hij. Een beginnend acteur had daar moeite mee, wist hij.
Die moest dan denken aan een droevige gebeurtenis: het overlijden van zijn ouders bijvoorbeeld. Voor hem was het geen probleem. De pijn in zijn darmen bijvoorbeeld had hem vannacht uit de slaap gehouden.
Waarschijnlijk was de kroket, door iemand achtergelaten op het tafeltje bij automatiek Halfom in de Hoogstraat, bedorven geweest.
Nog een geluk dat zijn plaats, daar achter de struiken aan de Vondelweg, gisteravond nog onbezet was.
Zijn blik gleed langs passagiers. Mensenkennis had hij wel.
Niet psychologisch, hoewel hij toch anderhalf jaar in Leiden had doorgebracht. In het begin ging het goed. Een baan als corrector bij het plaatselijke dagblad. Hij vond een mooie kamer in het centrum van de stad, vijf minuten lopen van het Stationsplein, waar hij college liep. Toen kwam de drank, de drugs. Hij verloor zijn baan en toen hem in de herfst van 1980 de huur werd opgezegd is hij gaan zwerven.

Nee het was meer de blik van de marktkoopman. Die man daar aan het eind van de rij was misschien goed voor twee of drie euro. Hij zou daarna nog een rit moeten maken.
Bij de volgende halte stapten meer mensen binnen. Het werd tijd om te beginnen.
'Mensen, luister even', riep hij, 'is het niet schandalig dat ik hier moet bedelen voor mijn brood. Ik doe u geen overlast aan. Ik besteel u niet. Ik bedreig u niet. Ik spreek u beschaafd toe. Is het niet treurig dat ik om een paar euro moet vragen om te kunnen ontbijten.’
Ik zal deze keer maar niet gaan huilen, dacht hij. 'Is het niet erg', riep hij nogmaals, 'dat ik moet smeken om een boterham'.

Hij wankelde hij door het gangpad en bleef voor de oude man met de bril staan en keerde hem zijn rug toe. Hij snikte toch maar, heel even.
De oude man tikte hem op de rug: ,,Hier een paar euro, dat had je niet verwacht hè’’.
Robert zei niets en stapte bij de volgende halte uit.
Nog één rit.

Schrijver: lode, 28 oktober 2002


Geplaatst in de categorie: psychologie

1.9 met 10 stemmen 1.648



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)