Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Julius

Acht was zij toen Julius in april 1992 werd geboren. In zijn eerste levensjaar was er niet echt sprake van contact tussen hen. Zijn moeder zorgde er wél voor
dat Julius zijn handjes niet te enthousiast rondsloeg als zij in de buurt was, want ze kon behoorlijk uithalen en dat deed pijn.
Toen Julius kon lopen liep hij de hele dag achter haar aan. Puck was daar nooit zo blij mee. Ze vond dat gedoe maar niks. Altijd had ze het rijk alleen gehad en nu!

Uit die periode van zijn leven kon Julius zich niets herinneren. Het waren allemaal verhalen die zijn moeder hem verteld had toen hij ouder werd. Hij genoot altijd van de verhalen over Puck en hem. Ze was een lieve maffe kat.
Moeder heeft hem eens verteld waar ze vandaan kwam.

Ze werd geboren in een hooiberg bij de boerderij van de familie B. in Dalfsen. Mam wilde dolgraag een kat, maar wel éen die zwart was een wit befje had en dito pootjes. Maar hoe kwam ze daar nou aan!
Ze had haar wens eens een keer uitgesproken in het bijzijn van Eva, haar collega. Eva woonde samen met haar ouders en opa op die boerderij. Zij wist wel dat er een zwangere kat rond liep maar wanneer die bevallen moest wist ze niet. Ze zou haar opa vragen acht te geven en als er dan zo'n gewenst exemplaar bij was hoorde mam het wel.

In april was Eva met een blij gezicht bij moeder gekomen en met een 'we hebben een nest jonge katten en er is er een bij die precies is zoals jij je er een wenst. En als het zover was eh... eh ja, hoe moest die kat dan in Zwolle komen?'
'Nou in een doosje achter op de fiets,' had moeder geopperd.
Eva had bedenkelijk gekeken. Maar goed, zij kwam immers altijd op de fiets uit Dalfsen dus, ze deed het.
Zoals afgesproken kwam de poes (zo was gebleken) medio mei in Zwolle aan.
'Dat doe ik nooit weer', had Eva geroepen, 'iedereen keek mij na met dat gemiauw achterop mijn fiets!' Ze hadden hartelijk gelachen. Mam was superblij geweest. Ze had het jonge poesje onder haar vest gestopt, waar het behaaglijk tegen haar aan kroop.
Puck werd Pukky genoemd omdat ze zo klein was. Dat was de moeder ook had Eva gezegd.

Tien jaar zijn ze vriendjes geweest. Allerlei fratsen hebben ze met elkaar en anderen uitgehaald. Puck vond alles goed. Ze sliep bij hem op bed aan het voeteneind onder het dekbed en als hij ziek was ging ze op de slaapkamerstoel liggen en keek dan naar hem. Echte vriendschap. Ziek is ze nooit geweest en ingeënt tegen de kattenziekte was ze ook nooit. Wel heeft ze twee keer voor een nest jonge katjes gezorgd. Dat was heel leuk, maar toen vond moeder dat Puck gesteriliseerd moest worden want twee keer per jaar een krolse kat, dat ging haar irriteren. Puck werd er rustiger door.

Ook heeft Puck nog eens een klap van een auto gehad. Een week lang liet ze zich niet zien, eindelijk na een week kwam ze vanonder de tegen het huis aanliggende struiken vandaan. Ze had een grote wond op haar rug. We zijn toen naar de dierenarts gegaan maar die kon niets meer doen behalve een behandeling geven met wondspray. Dat deed pijn want ze krijste en blaasde het uit. Maar het is wel goed gekomen.

Nu is ze dood, achttien is ze geworden.Ze had longontsteking. Ze wilde niet meer eten, als ik probeerde haar wat te geven maakte ze kokhalzende geluiden. Later bleek dat ook haar nieren en lever niet meer goed functioneerden.
Al die tijd heeft ze op een kleedje in een doos in de keuken gelegen.
Zo was ze ook gekomen... Julius moest weer huilen. De dierenarts had afgelopen vrijdag gezegd dat Puck een spuitje moest hebben omdat ze heel erg ziek was. Eigenlijk te ziek om haar leven nog te lengen.
Ze durfden het niet aan, stel dat ze nog beter zou worden! Besloten werd dat, wanneer Puck dit weekend niet beter zou worden, wij haar maandag in zouden laten slapen.

In de nacht van zaterdag op zondag hoorde papa lawaai in de kamer, hij ging kijken om te zien wat er aan de hand was. Het was Puck, die in een poging een plekje te zoeken om dood te gaan een vaas om had gestoten in de kast. Ze was nog warm, papa heeft haar toen opgepakt en op de bank gelegd. Daarna heeft hij mama en mij wakker gemaakt. We vlogen naar beneden.
Mam heeft de oogjes van Puck gesloten. Dat vond ze best eng. Ze kon maar niet geloven dat hij nu dood was, ik ook niet. Samen hebben we een poosje gehuild om die malle ouwe poes.
Morgen gaan we haar begraven in de tuin, dat mag eigenlijk niet, maar we doen het gewoon! Papa zoekt een plekje voor haar onder een mooie struik.
Ik hoop dat we nooit gaan verhuizen.

Schrijver: Christien Damman, 21 december 2002


Geplaatst in de categorie: dieren

2.0 met 40 stemmen 2.356



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
wauters kristine
Datum:
5 maart 2003
Email:
stovelotionhotmail.com
Enig mooi!
Prachtig werkje.
En wat herkenbaar!
Ik heb ook 2 poezen, die 12 jaar oud zijn.
Ik houd mijn hart zo vast...




Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)