Uitnodiging van het Leven

‘Ga je mee?’ vroeg hij.
‘Waarheen?’ vroeg ik.
‘Dat zie je wel. Ik zal je wel leiden…’
‘Ahh, vertel het me! Mag ik zelf ook sturen?’ vroeg ik.
‘Je kan het proberen,’ zei hij, ‘maar het lukt je vast niet…’
‘Wat gaan we dan allemaal doen?’ wilde ik weten. ‘Je kan me toch wel iets vertellen!’
‘Ja,’ zei hij. ‘Dat kan ik. Maar ontdek het maar… Durf je mee?’
‘Weet ik niet,’ aarzelde ik. ‘Zal ik wat leren, en mensen ontmoeten? En zal ik eindelijk de liefde kennen?’
‘Ja,’ zei hij zelfverzekerd, ‘ja, dat zal je zeker. Maar je zal ook verdriet hebben en wanhopig zijn… je zal verliezen maar ook winnen!’
‘Maar wie zegt waar ik heen moet… wie zal de routebeschrijving hebben?’
Hij wuifde in de lucht. ‘Niemand, zelfs ik niet, en ik moet je leiden. Maar je komt er wel.’
‘Zal jij wel bij me zijn?’ De angst klonk door in mijn stem. ‘Zal je me vast houden als ik val?’
‘Ik ben altijd bij je, al zal je me pas aan het einde weer zien,’ glimlachte hij. ‘En ik kan je niet altijd opvangen, maar wees niet bang! Want elke keer dat je valt, zal je weer opstaan.’
De twijfel stond vast op mijn gezicht te lezen, want na een lange stilte zei hij:
‘Vertrouw je me?’
Ik keek hem vreemd aan… ‘Hoe bedoel je?’
‘Vertrouw je op mij? Geloof je dat ik je nooit in de steek zal laten?’
‘Ja,’ ik zei het voor ik het wist. ‘Ja ik vertrouw je!’
‘Durf je het avontuur aan, Roosje? Geloof je ook in jezelf?’
‘Ja! Ja, ik durf het aan! Ik geloof in mij…’ Heftig en met een vrolijkheid antwoordde ik deze keer, ik was zeker.
‘Doe je ogen dicht Roosje, geef je onschuld en je levenslust in mijn handen, en volg me…’
Lachend deed ik mijn ogen dicht en gaf ik hem mijn hand.
‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ik.
‘Het Leven,’ zei hij en toen gingen we op weg.

Schrijver: Roosje Filton, 23 december 2002

roosje_onlinehotmail.com

Leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 16 stemmen 1.521