Collecteren
'Hoi schat, ik ben thuis hoor,' zegt Paul zonder stem verheffing.
Hij trekt zijn jas uit en hangt deze aan de kapstok.
'Wie is daar!' roept Lea vanaf de zolder.
'Dat ik thuis ben!' roept Paul terug.
'Oké,' schreeuwt Lea, 'ben nog even bezig met de was, kom zo beneden, zet maar vast water op voor thee!'
Paul loopt naar de keuken, vult de waterkoker en schakelt hem in. Dan loopt hij naar de stereoset en zet een c.d op van Leonard Cohen, zijn favoriet.
Hij begint mee te zingen 'Everybody knows'.
Lea komt de trap af en zegt halverwege, 'dat was me het wasje wel zeg, foei foei, schenk mij maar een bakkie thee in.'
'Hmm, vanille-thee, heerlijk.' Ze veegt een koekkruimel van tafel.
'Leuke dag gehad!' een wederzijdse vraag die bijna plichtmatig klinkt.
'Heb je nog iemand gesproken vandaag?' vraagt Paul.
'Jaaaah, die mevrouw van de hersenstichting heeft me gebeld en gevraagd of ik weer met de collectebus wil lopen dit jaar.'
'En wat heb je gezegd, dat je de afhandeling van vorig jaar niet zo sjiek vond?'
'Ik heb gezegd wat ik er van vond en wat ik deze keer wel en niet wil doen.
En heb gelijk gezegd dat ik collecteren niet meer iets van deze tijd vond. Toen werd het stil aan de andere kant van de lijn, na een korte pauze vroeg ze hoe ik dat dan wel zag.'
'Je bent niet in je hum vandaag hè, wil je nog wat thee?'
'Ik ben wel in m'n hum, maar ik heb weer zo'n nadenkdag, ik vind dat ik niet altijd voor andere mensen hoef te denken,' zegt ze een beetje pissig.
'Zie je wel!'
'Ja, dat zie je goed, enfin het gesprek ging verder over hoe ik het allemaal zag en hoe alles anders en beter zou kunnen. Af en toe meende ik te horen dat ze mijn mening niet deelde. Ze klonk wat verbijsterd en de o's en a's waren niet van de lucht.'
'Daarom mag ik jou nou zo graag, of en toe wat recalcitrant.'
Nonchalant strijkt hij met een ruim gebaar door zijn zwarte krullende haar.
Ze grinnikt.
'Weet je, ik heb gezegd dat dat collecteren zo tussen vijf en zeven helemaal niet zo gunstig is. Het mag dan volgens de collectefondsen de meest gunstige tijd zijn omdat 'iedereen' dan thuis is, maar dan zijn de meeste mensen óf aan het eten óf ze staan onder de douche.'
'En dan kijken ze jou kwaad aan als jij daar staat met je collectebus!'
'Ja inderdaad, anno nu kan dat absoluut niet meer, je zou eens moeten zien met welke blik mensen je aan kijken, zo van, alweer een collecte?'
'En dan zeggen ze: "hoeveel collectes zijn er wel niet in Nederland jaarlijks!" alsof ik het bedacht heb.'
'Iedereen is druk, laat mensen maar gireren. Ook voelen ze zich allemaal schuldig als ze niets in die bus doen.'
'Ja, en dan voel jij je weer schuldig, raar kringetje wordt dat hè!?'
'Mensen bedenken ook de meest vreemde excuses voor het feit dat ze niets willen geven bijvoorbeeld, dat ze al gireren of geen geld in huis hebben omdat ze alleen maar pinnen. Of geen kleingeld in huis hebben, of hun man is...'
'Maak je niet zo druk meisje.' Paul legt zijn lange benen op tafel.
'Ja, maar op deze manier geven mensen niet meer van harte en worden ze immuun voor andermans sores.'
'Zo zo, dat komt van diep,' zegt hij gekscherend, 'en af en toe wat subjectief!'
Ze staat op, strijkt haar groene rok glad en gaat bij het raam zitten.
'Inderdaad dieper zit nog meer.'
'Laat horen!'
'Nou, het geld dat wij als collectanten ophalen, daar hoort de overheid voor te zorgen. Of, we moeten een goed alternatief zoeken, een andere vrijwillige manier van geven, maar niet zo. Misschien een groot soort van collectief, maar daar schuilt dan weer een gevaar in, want zodra de overheid geld ruikt... dus, feitelijk schiet je er geen reet mee op.'
'Zo zo, maar allemaal een extra steentje bijdragen is toch niet zo erg?'
'Maar niet op deze manier, trouwens anno nu is het toch belachelijk om mensen met de collectebus rond te laten gaan, dat moet anders, ik vind dat geschooi
zowiezo een schamele vertoning voor een rijk land! Dus... De spirit is eruit, het is iets van vroeger. Voorlichting over ziekte en grootschalige onderzoeken daar dient de overheid voor te zorgen. Zo hoort dat. En dan, wat er bij al die stichtingen niet aan de strijkstok blijft hangen!'
'Jij durft, luister lieve schat éen ding, de overheid heeft ook een strijkstok, een heel grote, laten we een eind gaan wandelen, het is mooi weer.'
Ze kijkt hem ernstig aan en zegt: 'we zijn hier nog niet over uitgepraat als je dat maar weet!' Ze loopt naar de gang plukt aan haar haar zet haar bril recht en zegt: 'kom, we gaan wandelen het is mooi weer.'
Hij knikt, hij kent haar.
home.nlGeplaatst in de categorie: welzijn
overheid
1.639
Geef je reactie op deze inzending: