Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Brief van Bob

De naam op de enveloppe zegt me niets. Wie is Bob West? Een broer van Albert? Maar waarom zou die mij een brief sturen?
Al gauw wordt het me echter duidelijk. BoB is een afkorting. Van 'Bevolkingsonderzoek Borstkanker'.
Ik schrik niet eens zozeer van dat woord. Wel van het feit dat ik word opgeroepen voor dit onderzoek. Ik heb altijd gedacht dat alleen oude vrouwen daar naartoe moeten. En het erge is dat dat klopt. Dat staat namelijk in de begeleidende brochure. Het onderzoek richt zich op vrouwen tussen de 50 en 75 jaar, oudere vrouwen dus.
Toen ik een paar maanden geleden 50 werd, beweerde ik stoer dat het me niets deed, dat ik me net zo voelde als voor die tijd. Maar nu breekt er iets in me. Door de brief van Bob. Daar staat het, zwart op wit, ik ben een oudere vrouw.
En dat borstonderzoek is ook niet een onschuldig experimentje dat is genoemd naar de Minister van Volksgezondheid, het is een serieuze zaak en het bestaat niet voor niets. Na de leeftijdsschok, voel ik nu ook de angst toeslaan. Stel je voor dat ze wat vinden? 'Bij 99% van de onderzochte vrouwen wordt geen afwijking gevonden', meldt Bob geruststellend. Ja ja, maar je zal net zien dat ik bij die één procent behoor, tobt de hypochonder in mij. Iedereen denkt toch dat het altijd een ander overkomt?

Mijn 70-jarige buurvrouw belt aan en vraagt me op vrolijk treiterende toon of ik 'nu zeker ook wel' een oproep heb ontvangen voor het borstonderzoek. En of ze mag meerijden. Want het onderzoek is dan wel bij het gebouw 'Nabij', maar voor een oudere vrouw zonder auto is de gang erheen toch een hele onderneming. Gelukkig worden de oproepen op postcode en straatnummer ingedeeld, dus we zijn op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip uitgenodigd. 'Natuurlijk, gezellig toch?', grap ik geforceerd. 'Ach joh', doorziet zij me met het begrip van de ervaren Bobber, 'het houdt niks in hoor, het is zo gebeurd.'

Vanochtend was het zover.
Via een wiebelige loopplank betreden we de zogenaamde 'mammobiel', een langgerekt soort caravan die een aantal weken in het stadscentrum staat om alle oude vrouwen van Alphen aan den Rijn op verdachte knobbeltjes te onderzoeken. Bob heeft zijn best gedaan om zijn slachtoffers op hun gemak te stellen. De wachtruimte wordt opgesierd door enkele fleurige plastic planten en op de achtergrond klinkt Marco Bors(t)ato. Maar er hangen ook twee posters waarop foto's prijken van een inderdaad oudere vrouw, van wie de blote hangborsten in allerlei standen zitten vastgeklemd en platgedrukt in een reusachtig martelwerktuig met metalen platen. Een soort Kama Sutra voor de Oudere Vrouw. De foto's maken stapsgewijs duidelijk wat er tijdens het onderzoek wordt gedaan, en dat oogt behoorlijk pijnlijk. Maar ik heb méér moeite met de ontelbare rimpels en de grijze permanent-krulletjes van het vrouwtje op de poster. Hoor ik dáárbij, bij dat soort zielige bejaarde types? Tegenover mij zitten enkele lotgenotes. Die zijn gelukkig nog niet bejaard, maar wel zichtbaar gespannen. Om de paar minuten mag er een de fotografeerruimte binnen en komt er een ander naar buiten. Die krijgt dan kort daarop te horen dat de foto's gelukt zijn en dat ze binnen 14 dagen de uitslag in de bus krijgt. Recidivistes krijgen zelfs een stempel in hun speciale 'paspoort', een blauw document dat me doet denken aan het Joris-Driepinter melkpaspoort uit mijn jeugd - lang, heel lang geleden…

In het minuscule kleedhokje klinkt Marco nog luider. Hoe meer de spanning stijgt, hoe harder hij blijkbaar nodig is. Als ik me na de fotosessie net weer heb aangekleed, word ik teruggeroepen: een van de opnames is mislukt, ik moet opnieuw naar binnen. Zie je nou wel?, flitst het door me heen, ze hebben wat gevonden. Maar de fotografe bezweert dat het alleen een opnametechnische fout betreft.
Maar half opgelucht verlaat ik de mammobiel. De collectebus van het Wilhelminafonds, die opzichtig bij de uitgang staat, negeer ik met afgewend hoofd.

Over twee jaar kan ik opnieuw een uitnodigingsbrief verwachten van Bob. Maar eerst is het wachten op de brief die ik binnen twee wéken van hem krijg, met een bijlage die symbool staat voor mijn nieuwe levensfase: het blauwe borstenpaspoort.

Schrijver: Loes Gouweloos, 6 maart 2003


Geplaatst in de categorie: humor

2.6 met 9 stemmen 1.713



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
jannie
Datum:
18 mei 2003
Email:
hoogendamjanniehotmail.com
Hahaha, heb gelachen om dit bekende gebeuren. Ik had hetzelfde wat jij beschrijft, dat gevoel van ineens 'oud' zijn en voelen dat je daar nog niet bijhoort. Heel leuk en waarheidsgetrouw verteld met een humoristisch ondertoontje. Ik mag dat wel!
Ik geef je een tien voor het leuke verhaal en een tien voor de moeite!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)