Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Stemmen

In het winderige busstation stond ik juist de vertrektijden te bestuderen, toen een vermoeide vrouw mij met een angstige blik vroeg: ‘Deze bus stopt toch in de Bokstraat?’ Het peper-en zoutkleurige haar zat verward om haar hoofd en haar beige wollen jas miste een paar knopen.
Gelukkig kon ik haar vertellen, dat het zo was, want ze zag eruit alsof ze ter plekke in zou storten, als de bus er niet zou stoppen. Als ik dacht mijn burgerplicht hiermee vervuld te hebben had ik het mis, want weer vroeg ze met onzekere stem: ‘Dus deze bus stopt echt in de Bokstraat?’
‘Ja hoor,’ zei ik weer en om mijn antwoord kracht bij te zetten wees ik naar het bord waarop de haltes stonden aangegeven, maar de grote bruine ogen bleven op mij gericht.
Ik begon me een beetje ongemakkelijk te voelen en liep heen en weer, terwijl de vrouw me als een schaduw op de hielen zat.
‘Weet u, mijn man ging laatst naar een feestje, waar hij twee kleine biertjes dronk en een hand vol likeurbonbons at en op weg naar huis werd hij aangehouden en kreeg hij een bekeuring voor rijden onder invloed, de derde keer al. Nu nemen ze hem vast en zeker zijn rijbewijs af, dat kan hè?’
‘Dat zou kunnen,’ was mijn diplomatieke antwoord.
‘We waren juist deze maand klaar met het afbetalen van de laatste bekeuring’. Ze keek me een moment aan met een nou-jij-weer blik, om daarna haar verhaal te vervolgen
‘Ik hoor altijd die stemmen bij de voordeur, weet je wel.’ Eerlijk gezegd wist ik het niet.
En terwijl ze vlak voor me kwam staan zei ze: ‘Ze willen dit hebben.’
Ze stak haar arm omhoog en om haar pols zag ik een gouden armband.
‘Maar die krijgen ze niet, die is van míjn moeder geweest.’
Vastberaden draaide ze zich om en ik dacht dat hiermee het gesprek beëindigd was, maar ik had het weer mis.
Met een ruk draaide ze zich om en de plastic zak die ze in haar hand had bolde op door de wind.
‘Ik hoor die stemmen ook in de keukenkastjes en het toilet, heb jij dat ook?’
Koortsachtig zocht ik naar het beste antwoord, maar er zat niets anders op dan de waarheid te spreken.
‘Nee,’ zei ik, ‘dat heb ik niet.’
‘Dat komt nog wel,’ en ze knikte me geruststellend toe.
Hier moest ik even over nadenken, maar veel tijd kreeg ik niet. ‘Die dieven vliegen altijd door de lucht, weet je, maar soms, soms lopen ze gewoon over straat, dat is toch waar hè?’
Blij nu meteen een eerlijk antwoord te kunnen geven zei ik: ‘Ja hoor, soms lopen ze gewoon over straat.’
‘Maar ik doe net of ik ze niet zie,’vervolgde de vrouw, ‘dat is toch het beste hè, mevrouw.’
‘Ja, dat is het beste’.
‘Laatst gooide iemand een verkiezingsfoldertje in de bus en meteen daarna ging de bel en dat is raar hè? Ik riep nog, ben jij dat John, dat is mijn man, en wat denk je, geen antwoord en dan is er iets niet in orde hè mevrouw. Dat is toch zo? Ik trek me niets meer van die stemmen aan, dat is het beste hè mevrouw?’
‘Ja, dat is het allerbeste!’
En mijn blaasontsteking is ook bijna over, dat komt door de tabletten die ik iedere dag nam.’ Bij deze laatste woorden keek de vrouw me met een triomfantelijke blik aan, maar tijd om mee te juichen had ik niet.
‘Kijk, de bus,’ zei ze en verdween tussen de mensen, door de gapende deur, de bus in.
Toen ik de bus inliep, zag ik haar zitten in haar beige wollen jas en de lege plastic zak op de stoel naast zich.
Ik twijfelde of ik naast haar zou gaan zitten.
‘Doorlopen,’ fluisterde een stemmetje binnenin me, en dat leek me het beste.

Schrijver: Sandra, 7 april 2003


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.7 met 21 stemmen 1.585



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
josiene van eijsden
Datum:
4 februari 2007
het is zondag en ik heb heerlijk zitten lezen ! dank je .

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)