Laat ze lopen!!
Tijger loopt door het bos. Een zachte wind brengt de geur van het voorjaar met zich mee, en fluistert zacht door zijn vacht. Zijn grote poten lopen geruisloos door een dikke laag mos. Zijn ogen glanzen en lijken een licht te verspreiden dat van binnenin lijkt te komen. Zijn staart zwaait loom achter hem aan.
Hij spitst zijn oren als er ver naast hem een takje knapt. Zijn poten stoppen midden in de beweging, zijn ogen schieten in de richting van het geluid. Een grote stuikt verspert hem zijn uitzicht, hij zakt een beetje door zijn poten en maakt zich laag. Zijn oren nog gespitst op het geluid dat steeds dichterbij komt. Zijn buik bijna plat op de grond, zijn kop een beetje scheef. Zijn oren draaien voorzichtig heen en weer. Andere geluiden bereiken hem nu ook, stemmen, maar hij is de taal niet meester. Onbewust strekt hij zijn klauwen, kleine lichtjes zijn te zien als de zon weerspiegelt op de kleine vlijmscherpe mesjes die uit zijn poten steken. De spieren in zijn lijf spannen zich, maken zich klaar voor een sprong.
De bron van het geluid is nu dichtbij, laarzen worden zichtbaar onder de struiken. Lopen vastberaden door. Met een enorme krachtsinspanning strekt Tijger zijn poten, en suist door de lucht, over de struiken, en op een in groen gehulde man. Een nare schreeuw welt op uit zijn keel, maar een krachtige haal met een voorpoot doet de man verstommen. Een zucht ontsnapt aan zijn longen. Zijn ogen vallen dicht.
Tijger schiet ophoog, realiseert zich zijn fout te laat, de man was niet alleen. Hij spant zijn spieren, springt…
Tijger heeft nooit de grond meer onder zijn poten gevoeld.
Geplaatst in de categorie: natuur