Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Eens zal die kast weer opengaan...

Oudste zoon de deur uit. Een half jaar later de volgende. De twee zonen die voorlopig nog thuis blijven wonen werken graag mee aan een interne verhuizing naar de zolderverdieping. En dan is er ineens zomaar ruimte vrij. Ruimte voor een echte eigen werkkamer, helemaal voor mij alleen. Waar ik kan schrijven, naaien, knutselen, schilderen… en zomaar de boel kan laten liggen. Waar ik ongestoord kan studeren. Waar ik….
Maar voor het zover is valt er een heleboel te klussen: witten, schilderen, behangen, gordijnen naaien en vooral veel ruimen, héél véél speelgoed ruimen. Nee, met speelgoed wordt hier in huis niet meer gespeeld. Alles wat er nog aan speelgoed is heeft zich in de loop der jaren in deze kamer, mijn toekomstige werkkamer, opgestapeld.
Enthousiast ga ik aan de slag. Dagen ben ik er zoet mee. Dit weggeven, dat bewaren, dit weggooien, dat verkopen… Het gaat me echt een beetje aan mijn hart. Toch wel zonde, al die speeltjes. Er zitten zoveel herinneringen, zoveel verhaaltjes aan vast. Ik kan er niets aan doen. Maar ik word er gewoon een beetje weemoedig van.
Dan krijg ik een idee. Als ik nu eens… O ja, dát doe ik!
En zo zit ik nu, veel geploeter, geruim en gedoe-het-zelf later, in mijn gloednieuwe werkkamer. Met in de hoek die enorme kast vol plastic kratjes. Kratjes met netjes gesorteerd, uitgezocht en gerangschikt speelgoed. Speelgoed dat wacht op een volgende generatie. En eens, eens zal die kast weer opengaan!

Schrijver: Nell van den Bosch, 27 november 2003


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.1 met 58 stemmen 1.639



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)