Landweg

Een verlaten zandweg meandert tussen de landerijen door. Een dode slang, een uitgehongerde rivierbedding. Verdorde struiken als huidplooien van stukgeslagen goden.
Ginds, nabij de horizon: de stad. De stad waar alles stil staat bij het voorbijgaan van tijd. Waar iedereen verveelt uit hoge ramen hangt met een fles vol regenwater, waar iedereen omlaag dwarrelt als een eenzame snipper confetti, tot aan de doodsmak op de stenen.
Een stad die voortdurend trilt en schudt op zijn grondvesten. Geen ontkenning alsjeblieft, geen weerzin. Slechts het vierentwintiguurs theater van schrapende onwillige aardkorsten.
De camera registreert op afstand: de verlaten weg in een met hard zoethout omkaderd totaalshot. Zes begrafenislieden, kraaien a.h.w., met kachelpijphoeden en banjoklokdassen, lopen wat onbezonnen rond, aan een half dozijn touwen een vleugel met zich meeslepend. Een mahoniehouten concertvleugel met openstaande klep.
Zo nu en dan klinkt er een toon, aangeslagen, lichtelijk misvormd, anomaal haast, die opstijgt en vervluchtigt en uiteindelijk wegsterft in de trillende lucht boven de polders. Tonen met klanken als kwik en zoenen en met de geur van rottende ezelkadavers.
De mannen ruzieen onderling, lanchen om elkaar of om zichzelf, ze bekvechten over de te nemen richting. Ze wijzen verschillende richtingen uit en proberen elkaar opsnijdend af te troeven.
Dan ziet een van de kraaien broodkruimels op de weg liggen. 'Zie daar,' prevelt hij. Hij kan zijn tranen nauwelijks bedwingen. 'Laten we eten. Laten we gaan liggen en onszelf volvreten en vergeten wat we hier bij ons hebben.'
'Het is een spoor,' zegt een ander. 'Brood is volgen.' Ze kijken op. En ze zien: het spoor leidt linea recta de stad in. Daar moet men zijn. Daar is zin, daar is doel. Dat is einde. Dat is waar het zwarte bloed der aarde is, nocturnaal, abcint, bodemloos.
En ze lopen verder, zwijgend, maar niet zonder verrukking, de stank van verrotting achter zich latend voor de boterbloemen en klavertjes vier om op te snuiven.

Schrijver: yorgos dalman, 21 februari 2004

yorgos.dalmanwanadoo.nl

melancholie eenzaamh eenzaamheid waanzin

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 16 stemmen 1.566