De Auto of de Trein?
Een schril scheidsrechtersfluitje zette de trein in beweging. Eigenaardig toch! In een compartiment, vlak bij de deur, links, zat een keurig, net geklede heer – met vilten hoed en stropdas – vrome kushandjes te werpen naar een vrouwelijke leeftijdsgenote op het perron. Een 75-plusser! Een zeer goed bewaarde dan en knap op de koop toe.
Aan de andere kant, rechts dus, kruiste een jonge twintiger haar slanke albino benen over elkaar. Een dito slipje verried haar tekorte geruite rokje. Haar gezicht: één Picassopalet! Beiden gunden elkaar geen blik en keken door de vuile vensters naar het voorbijglijdende landschap. Het groen begon uit te lopen.
Kortrijk-Antwerpen is per trein in een goed uur goed te overbruggen en blijkbaar vonden beiden het de moeite niet een dialoog te beginnen.
In Gent- St.- Pieters floepte geruisloos de deur open en minder geruisloos plofte een volumineuze – neen, niet een corpulente, eerder een kruising tussen M.M. (Marilyn M. of Miesje M. en een opgedirkte P.A. (Pamela Anderson) – dame zich neer vóór de nette heer. Ze had een zeer deftig mantelpakje aan (misschien juist niet van haut-couture) in tweed. Het zat haar ge-go-ten!
De heer in kwestie verschoot er zo waar bijna van. Hij deed blijkbaar gewild verwonderd, maar wie weet was hij niet stiekem blij dat ze juist vóór had plaats genomen. Ze hijgde heftig. Haar overgewicht! Haar BMI-index, klaarblijkelijk in plus, speelde haar zichtbaar pulmonale parten.
“Oef”, zuchtte ze diep en deed meteen nog een extra knoopje van haar satijnen zwart bloesje open. Het decolleté was niet mis want haar boezem, nu minder gevat en dus méér ontspannen, lichtte zich lichtjes op dermate dat, mocht de gentleman één glazen oog hebben gehad, (twee glazen ogen ware inderdaad teveel geweest) het zéker in haar boezemsleuf zou zijn gevallen. Daarbij viel zijn mond ook, spreekwoordelijk gezegd, open. ’s Jonge! Wauw! (En dat voor een 75-plusser!). Hij schatte haar niet méér dan 40.
Gent – Dampoort gilde de treinbegeleider aan hun venster en slikte bijna meteen zijn refereefluitje in.
-“Ik moet naar Antwerpen naar mijn dochter",knipoogde ze naar de man. Hij had net zijn fijne handen over zijn elkaar gevouwde knieën gelegd. Keurig! Maar zei niets. Zijn zilvergrijze netjes gekapte haardos glinsterde in het magere zonnetje.
-Ik reis zo graag met de trein, meneer. Het is zo gemakkelijk, zo veilig, geen files, geen kans op ongelukken, nietwaar meneer, en je kan steeds een gesprekje voeren met je medereizigers, nietwaar meneer? – Hier trok ze haar diepblauwe ogen, met mascara prachtig bijgewerkt, iets méér open.
De man knikte weliswaar maar blijkbaar niet overtuigend. Ze gebaarde van krommen haas.
“Stel je voor”, ging ze verder en ze schoof zich op de rand van de bank naar de gentleman toe, dat de moeder van mijn dochters vriendin op een vreselijke manier op de autoweg Antwerpen-Breda is verongelukt. Ze was aan het gsm’men met haar dochter doordat ze haar huissleutels niet meer vond. Wellicht liggen ze nog thuis. Ik kom er direct om want zonder die sleutels kan ik vannacht niet binnen daar jij op het werk bent. ( Wieske, de dochter is nachtverpleegster)Dàt, meneer, waren de laatste woorden die ze haar moeke heeft horen uitspreken. Plots was de verbinding verbroken. Pas na twee uren werd er gebeld aan de voordeur. De politie! Er is wat gebeurd zeker? vroeg Wieske angstig. De politieman toonde haar de handtas van haar moeder. Ze gilde het uit.
Lokeren en St.- Niklaas waren inmiddels al voorbij toen ze, en geheel buiten adem, haar verhaal besloot, “hoe vreselijk dat toch was, meneer, toen ze die sacoche opendeed terwijl de man van de wet haar vertelde dat ze (hij bedoelde haar moeders auto natuurlijk) een tik had gekregen van een vrachtwagen en zo naast de autoweg was beland, en de auto holderdebolder was terecht gekomen op het dak. Toen de hulpdiensten eraan kwamen, bleek ze al overleden.
Wieske diepte er van alles uit: haar leesbril, haar SIS-kaart, een kam, een haarborstel, een lippenstift, haar portemonnee (alles zat er nog in). Echter geen gsm! Ze tastte nog eens diep onderaan de handtas en voelde eerst niets dan toch iets achter de voering. En dààr, meneer, zaten haar huissleutels. Wreed hé, meneer, wreed hé!
De mollige mooie duwde hier één traan terug in de linkerooghoek met haar kanten zakdoekje en schuddebolde onophoudelijk.
Al die tijd had “de meneer” geen woord gezegd. Alleen geluisterd. Hij ontvouwde zich de knieën langzaam, borstelde zich met de rechterhand onzichtbare pluisjes van de revers en zette zijn vilten hoed met stijl terug op het zilverpand. Vervolgens viste hij zijn hoorapparaat uit de vestzak, bekeek het abnormaal lang en plantte het terug in daar waar het hoorde te zitten, in zijn zwakke oor.
Boven de deur verscheen op de lichtkrant “ Antwerpen Centraal – Eindstation “.
De gentleman groette met een hoofs knikje zijn reisgezellin en slofte zich voetje-bij-voetje naar de schuifdeur.
Op de andere bank snoot de slanke “sloerie”, met rooddoorlopen ogen, zich luidruchtig het bevallige neusje. Wreed, hé!
skynet.beGeplaatst in de categorie: emoties
auto
1.167
Geef je reactie op deze inzending: