EXCLUSIEF
Ik heb mezelf niet meer in de hand. Bezeten ben ik, bezeten door lust.
Ik moet. Nú!
Lang heb ik het utgesteld, maar nu houd ik het niet meer.
De verlokking is ook té sterk, de uitnodiging niet af te slaan.
De uitnodiging van het Hoofd.
'Hoofd Customer Loyalty' stond er onderaan de brief die ik vorige week ontving van twee heren. De heren Vroom en Dreesman. Speciaal gericht aan mij, 'Geachte Mevrouw Gouweloos'. Omdat ik een V&D-klantenkaart heb.
Speciaal voor mij zou op een dinsdagavond het plaatselijke filiaal haar deuren openen. Om mij, en nog een paar uitverkorenen met zo'n kaart, in staat te stellen op mijn gemak te winkelen. Exclusief. Zonder last te hebben van dat opdringerige gepeupel dat gewoon met geld betaalt of met zo'n ordinaire giropas.
En niet alleen zou ik vrijwel alleen, op mijn dooie gemak, in het warenhuis te gast mogen zijn, ik zou ook als klantenkaarthouder kunnen profiteren van spectaculaire kortingen op alle zomerartikelen. Kortingen van wel 20%. Vandaar die lust. Kooplust.
En het zweverige gevoel dat ik krijg als mijn ego wordt gestreeld. En dat wordt het!
Eindelijk behoor ik tot een exclusief gezelschap.
Nog nooit ben ik uitgenodigd voor een modeshow.
Ik ben zelfs nog nooit gevraagd voor een Tupperware-party.
Maar nu dan, eindelijk, behoor ik tot een elite. Een dameselite.
Een lange week verstrijkt tussen de uitnodiging van het 'Hoofd Customer Loyalty' en de zeer speciale dinsdagavond, maar dan is het eindelijk zo ver.
Ik arriveer klokslag half zeven, als V&D haar deuren opent voor haar exclusieve klantenkaart-clientèle. Er zijn wel heel veel andere exclusieve klanten, maar toch… Jan(tien) met de pet komt er niet in. Mooi zo!
Direct achter de toegangsdeuren staat een officiële V&D-beveiligingsbeambte in vol ornaat: uniform, zware epauletten met 24-karaat gouden opdruk, en vooral een zeer strenge blik in de ogen. Hij neemt de uitnodigingsbrieven in ontvangst.
Wie die niet bij zich heeft wordt onverbiddelijk de toegang geweigerd. En terecht: dit is een avond voor de V&D-elite. En ik hoor daar bij.
Alleen al door dat gevoel, kan ik mijn geluk niet op. Maar ik wil nog meer. Toevallig heb ik een nieuwe zomertas nodig. En 20% korting op de prijs van een tas is de moeite waard.
Bij het tassenrek wacht mij echter een teleurstelling. Of eigenlijk twee.
Ten eerste zijn de tassen foeilelijk.
Ten tweede blijken zomertassen niet onder zomerartikelen te vallen (!) en gaat de aantrekkelijke korting voor hen dus niet op.
Ik slenter nog wat langs de CD's, maar die vallen al helemáál niet onder het spectaculaire kortingsaanbod, hoewel ik toch duidelijk diverse verzamel-CD's met vrolijke zomerhits bespeur.
Wat moet ik dán kopen? Ik kan niet met lege handen weggaan, dan is mijn feestgevoel niet compleet.
Op de afdeling damesmode valt mijn oog op een zonnejurk. Na deze bloedhete dag heb ik daar wel zin in. Ik zie mezelf al op mijn balkon op het zuiden zitten in dit flinterdunne witte gewaad. Daar steekt mijn bruine kleur - die ik al zonnend in mijn nieuwe aanwinst ongetwijfeld snel zal krijgen - extra mooi tegen af.
Er bekruipt mij een prettig gevoel van opwinding. Annie M.G. Schmidt zei het al: "Mannen hebben een nieuwe vrouw nodig om zich een ander mens te voelen, vrouwen kopen gewoon een nieuw bloesje."
Ik kijk op het prijskaartje: f. 39,--. Knap duur voor een rechte katoenen lap met twee miezerig dunne schouderbandjes. Maar goed, ik heb iets gevonden, ik laat mijn elite-feestvreugde niet bederven, ik néém hem.
En… bij de kassa blijkt dat mijn sexy gewaad in aanmerking komt voor de 20% korting, dus ik profiteer toch nog van mijn exclusieve positie.
Thuis trek ik de nieuwe jurk onmiddellijk aan. Alleen eerst nog even dat prikkerige prijskaartje en dat afzichtelijke wasvoorschrift zo groot als een ansichtkaart verwijderen, anders is het straks geen gezicht als ik in de spiegel mijzelf in mijn nieuwe aanwinst inspecteer.
Het onvermijdelijke, keiharde draadje wit plastic knip ik door. Zoals altijd vliegt de helft zonder kaartjes met een wijde boog de kamer in. Niet meer terug te vinden, te vergelijken met kerstboomnaalden. Maanden later, bij een degelijke stofzuigbeurt, als je ze allang weer vergeten bent, hoor je ze opeens de buis van de stofzuiger binnentikken.
Maar als je ze zoekt, vind je ze nooit.
Na deze korte onderbreking, trek ik de zonnejurk aan. Maar halverwege het omlaag trekken blijft hij hangen. Op mijn heupen. Ik kijk op het losgeknipte kaartje:
De maat klopt. Maar toch is hij te krap. Met het nodige getrek en gewurm krijg ik hem alsnog over mijn heupen heen, maar al voordat ik in de spiegel kijk weet ik het: geen gezicht. Te krap, kruipt op, toont alles, dus ook wat hij niet móet tonen, ik sta voor schut in dat ding. Niks sexy, gewoon een te krappe vale lap om het middelbare lichaam van een inhalige klantenkaart-houdster.
Ruilen is voor mij te laat: het prijsje heb ik eraf geknipt, en bovendien worden artikelen met korting niet geruild.
Een week lang heb ik me verheugd, even heb ik me onder de elite gewaand, en nu sta ik moederziel alleen en balend naar mezelf in de spiegel te kijken.
Een illusie en f. 31,20 armer.
Ik ben erin getrapt, stom geweest, en nu moet ik boeten. Alles is ijdelheid.
Als ik weer zo'n brief krijg van het Hoofd Customer Loyalty, gooi ik hem direct weg. Ik wil nooit meer in de verleiding komen.
Mijn V&D-loyalty is ineens een stuk minder geworden.
Ik trek het vod weer uit, doe een lekker over-sized T-shirt en een alles verhullende wijd uitlopende rok aan, en besluit het hele gedoe snel uit mijn hoofd te zetten.
Morgen ga ik lekker een mooie nieuwe zomertas kopen. Waar?
Wacht eens even, heb ik ook nog niet een klantenkaart van de Bijenkorf?
hetnet.nlGeplaatst in de categorie: vrouwen
IJDELHEID
2.588
Geef je reactie op deze inzending: