Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Dinsdagmiddag

Hé, zie je me staan? Zie je me staan, hier buiten? Kijk eens door het raam, druk je kleine neusje even tegen het glas en zwaai naar me.
Ja, het regent, ik weet dat het regent, maar ik moest je even zien. Waarom? Omdat ik van je hou, lieve kleine, omdat ik het moeilijk vind langer dan een uur zonder je te zijn, laat staan een maand of een jaar.
Wat ben je voor prachtigs aan het kleuren? Heb je dat zelf gemaakt, helemaal zelf? Misschien moet je later gaan schilderen, dat wilde ik vroeger ook zo graag. Je kleurt al bijna helemaal binnen de lijntjes, dat kon je nog niet, de vorige keer. Je tekening is voor mamma, is het niet? Ik denk dat ze er erg blij mee zal zijn. Ik denk dat mamma erg blij is met jou. Je lijkt op een zonnestraaltje, een klein straaltje, maar eentje die veel licht geeft.
Ik word nat, ik voel het. Dat geeft niet, lieverd, dat geeft niet. Maak je er niet druk om, kleur maar verder. Natuurlijk zou ik veel liever naast je zitten, je helpen, je potloden slijpen en je helpen zoeken naar de kleuren.
Het is beter zo, kleine, je mamma had vast gelijk. Misschien zul je je later afvragen wie ik was, wie ik ben, waarom je me niet kent. Je zult je dan vast niet herinneren dat er ooit, op een grijze dinsdagmiddag, in de regen een man naar je stond te kijken, met een glimlach om zijn mond maar zijn ogen vol pijn. Dat geeft niet, lieverd, het geeft niet.
Misschien zul je op een dag naar me op zoek gaan, misschien zul je op een dag beslissen dat je oud genoeg bent. Hoeveel pijn het mij ook zal kosten, kleine, je zult me niet vinden. Hoe groot je traantjes ook zullen zijn en hoe hard je kleine vuisten zich zullen ballen, je zult nooit weten wie ik ben. Mamma zal het erg vinden, voor jou, voor haar zonnestraal, maar ze zal je niks vertellen en ook niet zoveel meer weten dan jij.
Het is jammer dat het zo moest gaan, vind je niet, lieve schat? Want dat ben je, een schat, je schittert harder dan de grootste diamant en liever dan wat ook in de wereld zou ik nu mijn armen om je heen slaan en met je kijken naar de druppels.
Waarschijnlijk zul je nooit weten dat ik je mamma pijn heb gedaan, dat ik niet de vader was die jij dan zo graag zou willen hebben. Je zult fantaseren, je voorstellen dat je ooit een pappa hebt gehad die zielsveel van je hield en alles voor je zou doen. Dat is goed, denk maar aan me zoals jij dat wil. Ik hou ook zielsveel van je, lieve kleine, ik zou ook alles voor je doen. Ik ben niet perfect, verre van dat, maar stiekem blijf ik toch je pappa, en jij blijft mijn zonnestraal.
Misschien denk je later nog eens heel even aan me, als je je me nog herinnert dan. Aan die man, toen in de regen, die naar je stond te kijken op een grauwe dinsdagmiddag en waar jij heel even kort naar zwaaide. Misschien ook niet, misschien vergeet je me straks net zo snel als dat je ’s avonds in slaap valt met je duim in je mond en een glimlach om je lippen.
Denk nooit dat ik niet van je hield, kleine, denk alsjeblieft niet dat ik niet van je hou. Wees je mamma’s zonnestraal, misschien kun je goed maken wat ik verkeerd deed.
Het gaat steeds harder regenen, hoor je het water tikken op de ruit? Gelukkig zit jij veilig binnen, met de lamp aan en je tekening is bijna af. Geef hem maar aan je mamma, lieverd, en doe haar de groeten van mij. Of nee, zeg maar niets, straal alleen als de zon op een regenachtige dag.
Tot ziens, kleine, tot ziens.

Schrijver: Suzanne Peters, 2 mei 2004


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.3 met 6 stemmen 1.257



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ingrid
Datum:
3 mei 2004
Email:
liefspookje45hotmail.com
een heel gevoelig onderwerp heel mooi onder woorden gebracht

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)