zilverstroom...
Kennen jullie ook dat gevoel? Kniehoog door een grasveld lopen dat bezaaid is met rode papavers. Een zonnetje dat juist genoeg warmte geeft om jou net niet in het zweet uit te laten barsten.
Zintuigen op scherp, bemerken iets verder een dartel duootje, dansend naar gene bloem.
” Koningsvlinders,” hoor ik mijzelf denken.
Een grasveld dat langzaam helt naar een klein dal, waarin diep verscholen, een zilveren beekje, zich langzaam een weg kronkelt tussen gesloten riethagen. Links en rechts wat braambesstruiken en lis dat telig wiert tussen een rijkelijk gegroeid bed van lelies, daar waar het stroompje ietwat breder geworden is door de natuurlijke afdamming van een omvergewaaide berk.
Daar beneden is er een plekje, vlakbij de bron waar het stroompje ontspringt. Het water sijpelt er langzaam tussen de openingen van een hoopje rotsen, in mijn ogen lijken het wel maanstenen, en zoekt zichzelf kronkelend een weg, een spoor van zilveren gloed achter zich latend.
Dat plekje is zo speciaal voor mij, dat ik het steeds meedraag in mijn hart, en dat vanaf de dag dat ik er toevallig op uitgekomen was.
Iets meer dan een jaar geleden had ik deze tocht voor het eerst gemaakt, en eerder toevallig, niet eens een bepaald doel voor ogen, stuitte ik op de schoonheid van dit zilveren beekje. Ik besloot het stroomopwaarts te volgen tot de plaats waar het ontsprong.
En het was net daar, naast de bron, waar een paar zonnestralen door het dikke loverdak priemden en één plaatsje lieten baden in het helderste licht dat ik ooit mocht aanschouwen. Daar op dat ene plekje zag ik haar staan. De mooiste bloem die mijn ogen ooit mochten aanschouwen, in een kleur, moeilijk te omschrijven. Het was niet één kleur, eerder een mengeling die ook weer constant wijzigde, elke keer mooier, steeds weer feller...
Ik was zo aangetrokken door die ene, frêle en zo diep verscholen bloem dat het minutenlang duurde voor ik mij terug durfde bewegen en ik mij afvroeg waarom nu juist die verschijning hier bloeide, waarom er maar één van was.
Zo aangetrokken door de schoonheid en de zachte uitstraling van die bloem, was mijn eerste gedachte, “die pluk ik en neem ik mee,” maar iets hield mij tegen, net alsof er een stemmetje mij zacht toefluisterde, “niet doen, koester haar hier”.
Het was iets fascinerends, ik kon er mijn ogen niet van afwenden en voelde een warmte door mij heen vloeien, beschouwde mij op dat eigenste moment de gelukkigste man op aarde.
Ik weet niet meer hoelang ik er de eerste keer gebleven ben, maar het moet een hele tijd geweest zijn want langzaam begon de duisternis rondom mij toe te nemen. Toch bleef de bloem stralen, zelfs nu het zonlicht niet meer door het bladerdek haar zachtjes streelde en ik stilaan tot het besef kwam hoe moeilijk het zou zijn om zoiets prachtigs, iets dat mij zo vervulde, te moeten achterlaten.
“Ik neem jou mee,” fluisterde ik, “ik neem jou mee in mijn hart, voor altijd,” en ik zwoor ter plaatse, dat ik elke dag van mijn verdere leven steeds weer naar die ene plek zou verlangen, telkens opnieuw naar die ene bloem...
Nu iets meer dan één jaar verder is die warme gloed nog steeds aanwezig, het verlangen naar die bloem nog meer gegroeid. Elke dag koester ik haar, en elke keer bezorgt zij mij de mooiste momenten, de warmste gevoelens... Bezorgd zij mij liefde... Steeds weer bewandel ik het pad langs de zilverstroom, elke dag opnieuw met haar in mijn hart.
Die bloem werd mijn leven, is mijn leven, en het stroomopwaarts lopen waren mijn tegenkantingen in het zoeken naar het enige wat de wereld laat draaien... liefde en warmte, en dit alles vond ik één jaar terug, op de dag ...dat ik jou zag...
skynet.beGeplaatst in de categorie: liefde
liefde
1.130
Geef je reactie op deze inzending: