Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zwijgen.....als de dood

Akelig stil wordt het, stil als het woord “ongeneeslijk ziek” valt. Meestal goedbedoeld, vooral als het tussen echtparen gaat. Degene die de ziekte draagt, zwijgt in alle talen om de ander te sparen, en omgekeerd wordt er gezwegen omdat er niet teveel aan herinnerd zou worden. Om tranen in bedwang te kunnen houden.
Je kan je dan wel afvragen of dit de goede manier is, of je niet beter in deze moeilijke momenten alles samen kunt beleven. Er met elkaar over praten zou kunnen helpen, denk je dan. Maar het ligt moeilijk, zoiets merk ik nu met mijn ouders, en een tijdje geleden met iemand die op de korte tijd dat hem nog restte nog een heel goede vriend geworden was.
Ook hij was ongeneeslijk ziek, had kanker, maar het merkwaardige aan hem was: hij kon er wel over praten, maar niet met zijn eigen vrouw.
Tegen mensen die hem nauw aan het hart lagen, die hij zijn vrienden noemde, praatte hij wel over zijn ziekte, over zijn dood. Hij had zelfs alles gepland om het einde te bespoedigen als zijn lijden ondraaglijk zou worden. Maar toch klampte ook hij zich aan dit leven vast, hoe pijnlijk het ook was. De nieuwe mensen die in zijn leven gekomen waren, waar hij mee kon praten en ook nog plannen maakte, waren zo belangrijk geworden dat hij naar meer tijd verlangde.
Tegen ons praatte hij dus over zijn ziekte, maar opmerkelijk waren telkens zijn woorden, “ zeg niets tegen mijn vrouw, ze zou zich teveel zorgen maken.”
Hij was zo ziek, maar toch beschermde hij haar, de liefde in zijn leven, haar wou hij alle pijn en leed besparen, ondanks alles.

Volgens mij is het eigen aan allen die voelen dat het einde niet meer zo veraf blijkt te zijn, want wees er maar zeker van, ze weten het heus wel. Al zou men soms denken, net door hun stilzwijgen, dat ze niet beseffen hoe ziek ze wel wezen. Niets is minder waar!
Door hun stilte zeggen ze soms alles, ook dat merk je. Je ziet het aan kleine dingen. Een liefdevolle blik naar elkaar toe die meer zegt dan duizend woorden, elk teder gebaar, het brengen van een glas water, het maken van een boterham, of gewoon, het samen bij elkaar zitten, zonder meer…
Toch zwijgt men stil in vele talen als de dood komt aangeslopen. En er wordt niet gepraat om elkaar te sparen. De ene denkt van de andere dat ze het niet aankunnen.
Toch voelen ze het in elke cel. Elke ademstoot geeft het te kennen. Hun hart huilt stille tranen, doch geen woord zal over de lippen komen als het over afscheid nemen gaat. Heel sporadisch wordt er dan toch een woord gelost, in de hoop dat de ander het durft aanvaarden. Het afscheid kan men in vele vormen gieten. Toch het heengaan niet. Ik hoop dat ik ooit de kracht zal hebben om daar open en bloot over te kunnen praten.
Ik weet nu hoe moeilijk het is, als mijn liefste tegen mij zegt hoe en wat ze wil, steek ook ik mijn hoofd in het zand, omdat ik er niet wil mee bezig zijn. In de zin van, het hoeft nu nog niet, die vraag is voor later. Al besef ik dat het voor de nabestaanden een rust zou zijn als alles op voorhand wordt gezegd en geregeld. Die eeuwige stilte daar om heen…mag gerust worden doorbroken.

Toch zijn er al mensen die er wel over kunnen praten en zo is het goed. Die keuze maakt men toch zelf. Of ligt het in de draagkracht van houden van: degene die je bemint sparen tot de laatste zucht. Ook dat is een mooi gegeven.
Komt het omdat het afscheid bang maakt. Stappen in het ongewisse. Lopen op lucht. Wezenlijk er niet meer zijn.
Er zijn vele factoren die in ieder mens zijn hoofd rondspoken. Om er al dan niet over te spreken. Zo komt men aan het gezegde 'wat niet weet, wat niet deert…'
Het is volgens mij de verkeerde opvatting, net omdat die andere persoon het wel weet. Maar dat wordt dan al te graag over het hoofd gezien, doordat de angst van het pijn doen zo reëel aanwezig is. Niemand kwetst graag degene die hem /haar lief is maar als de dood nadert heb je geen andere keuze. Dan moet je spreken om zo tot een afscheid te komen, is mijn bescheiden mening…
Misschien dat de volgende generaties het wel open en bloot durven aan te kaarten als ze voor deze situatie komen te staan.
De maatschappij leert ons nu toch al vele taboes te doorbreken…
Dus, verbreek de stilte en praat…

Danny cant ©2004

Schrijver: danny cant., 29 mei 2004


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 23 stemmen 2.155



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Sylvia
Datum:
30 mei 2004
Email:
Waarom schrijf je hier niet eens een heel sober gedicht over?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)