Spuug-incidenten
Het is een item in Nederland sinds Rijkaard en Völler tijdens het WK ’90, denk ik. In ieder geval was dat de eerste keer, dat ík er zo van schrok. Het blijkt ook nu nog een onderwerp dat op geen enkele manier aan actualiteit heeft ingeboet.
Wat is er aan de hand in het veld? Er wordt een gerichte hoeveelheid mondvocht in het gezicht dan wel de nek van één van de opponenten achter gelaten. Dat het hier niet om een liefkozing gaat, moge duidelijk wezen.
In deze tijd van camara’s rond om het veld, kunnen we thuis in de huiskamers getuige zijn van de rondvliegende kwatten (een kwat is de slijmerige substantie die eigenlijk voor de spijsvertering aangewend dient te worden, maar als een vette schuimende druppel “min of meer doelbewust” de mond verlaat). De spelers merken aan de represailles achteraf door tucht commissies en persverhalen, dat het niet onopgemerkt is gebleven. Desondanks blijven spelers spugen. De vraag is, waarom? Want het is bekend dat speeksel uit de mond essentiële enzymen bevat voor de spijsvertering, die in het gras weinig bijdrage kunnen leveren.
Ten eerste denk ik dat de spelers in het veld een vieze smaak van elkaar krijgen. De eerste reactie is dan om mondvocht te lozen. Let maar eens op hoe vaak de kwatten rechtstreeks op het veld worden gemikt. Ik geloof niet dat ze zomaar om zich heen spugen, maar dat het komt door een bittere smaak. Blijkbaar is spugen op de grond afdoende als een speler nog geen voet tegen zijn scheen gekregen heeft of zich de betere kan wanen dan zijn tegenspeler. Mocht dat wel gebeurt zijn en de bitterheid is omgeslagen in verbrande aardappelen, dan wordt hoger gemikt.
Ik vraag me af of spelers zich realiseren dat ze door het slijm van elkaar glijden als ze een sliding maker of voorover kukelen op het moment dat ze een strafschop proberen te versieren. Hoe het ook zij, terwijl de gedoodverfde vrije schop verzilveraar met zijn handen in de zij staat te wachten op het fluitje van de scheids, kwat hij twee of drie porties om zich heen. De scheidsrechter is net klaar met het klaren van zijn neus (een kleine hoeveelheid sterker geconcentreerde slijm, vaak met een groengele kleur, dat ook op het veld terecht komt) als de bal richting het doel gemikt mag worden. Misschien lag de bal wel op een kleine speekselhoeveelheid en krijgt de keeper er wat van op zijn handschoenen. Of nog erger, in zijn gezicht. In de hitte van de strijd merkt hij er niets van en verward het met zweet.
Het is ook mogelijk dat de spelers hun stoere bedoelingen willen onderstrepen. Wellicht is er een link met de verfilmingen van het wilde westen, waar flinke cowboys hun mondvocht op straat deponeren alvorens een sigaret in hun hoofd te steken. Ik kan me betere manieren voorstellen, zeker in het domein van de sport. Als we ook nog bedenken dat we het topje van de ijsberg zien, dan lijkt spugen geen incidentele kwestie te zijn. Je kunt je afvragen hoe slijmerig het veld na een wedstrijd is.
Als kleine jongen, toen ik als Rensenbrink en Krol tussen de drollen op het veldje in onze straat achter de bal aan holde, meende ik dat spugen een onderdeel van het spel was. En geloof me, ik bleek niet de enige te zijn die een spoor van schuimend slijm achter zich liet, omdat ik op weg naar school trainde. Regelmatig stapte ik in een kwat van iemand anders, midden op de stoep.
Ook vandaag wordt het nog uitgebreid geoefend. Laatst viel de ballon van een meisje, dat de avondvierdaagse liep, op de grond en jawel, er was een vieze vette slijmkop op terecht gekomen. Er waren geen trainende individuen in de buurt, dus de schuimkop moest daar al enige tijd op de grond hebben gelegen. Haar vader moest meteen toeschieten om te voorkomen dat de kleine vingertjes door dit verkeerd gebruikte spijsverteringssap zouden wrijven. We weten allemaal dat kleine kinderen regelmatig de vingertjes in de mond stoppen. Er komt zo al genoeg viezigheid op hun handjes terecht, het vreemde mondvocht van een onbekende, fanatieke jonge man hoeft daar niet aan te worden toegevoegd.
Zolang kleine jongens de indruk blijven krijgen dat het spugen een onderdeel van het spel is, zal het op het veld een zichtbare praktijk blijven. Persoonlijk blijf ik het een vreemd fenomeen vinden. Daarom ben ik met mijn trainingen gestopt.
Ik heb het niet ver geschopt in de voetbalsport.
Aangepast, 20-02-05
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: sport
voorbeelden
2.297
Geef je reactie op deze inzending: