Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Tegen het hek

Marius was vrolijk, hij had na een paar leuke dagen met vrienden kamperen, weer eens genoten van het gevoel helemaal schoon te zijn en op een normaal bed lekker lang te kunnen slapen. Niets kon deze week nog stukmaken.
Dacht hij.

De massa schoolboeken die hij moest halen viel in het niet met de rampzalige ontdekking van zijn rooster. Hij had gedacht gewoon volgend jaar te kunnen doorgaan, waar het eindelijk eens goed ging met gym. Een blik op het rooster sloeg al die hoop kapot. Hij kreunde. Van Driel! Dat kon toch eenvoudig niet? Het was allemaal goed gegaan. Hij was naar het afdelingshoofd gegaan om te zorgen dat Versteeg zijn mentor kon blijven, en was er automatisch vanuit gegaan dat dat ook inhield dat ze dus lerares van hem was. Dat kon hij dus vergeten. En dat mentorgedoe kon hem nu niks meer schelen. Als ze maar zijn leraar was, en zelfs dat was ze niet. Dat was Klinkhamer niet eens. Van Driel. De koeliedrijver, de man die met alles in zijn buurt gooide als je je kop niet hield, al was het een halter. Die ervoor gezorgd had dat Marius naar een andere klas wou omdat hij van de manke jongen zoveel begreep als Marius van Hebreeuws. Niks. Totaal helemaal niks. Nog zo'n jaar? Nog 38 van die lessen? Had het dan allemaal geen zin gehad? Niks? Waarvoor had hij dan die nacht wakker gelegen omdat hij het Versteeg wilde vragen maar niet durfde?

En waarom moest hij denken aan het gedicht bij Nederlands? De tuinman en de dood. De tuinman die wegvluchtte en zo een halve dag respijt kreeg, omdat hij die avond zou worden gehaald, wat al altijd het plan was geweest. Hij stierf. Marius was weer in die oude ellende die hij gedacht had dan toch niet meer tegen te komen. En wat kon hij er nog tegen doen. Wat waren nou zijn mogelijkheden?

Zijn karakter. Hij had de kracht zich aan te passen, maar hij had ook de kracht zich te verzetten tot het allerlaatst. Tegen wie dan ook. Als de wilskracht er was dan kon niks hem meer schelen, geen strafwerk, schreeuwpartij of uur corvee. Spijbelen en dwarsliggen. Hij mocht dan gehoorzaam zijn, want zovaak kwam hij niet in de problemen, maar hij had de kracht zich koste wat kost te verzetten.

Koste wat kost. Had hij nog iets te verliezen? Zoals nu zou die vent 3 jaar lang zijn leraar zijn. Hij had daar totaal niks te verliezen. Aan zijn klas ook niet. Marius hoorde er eenvoudig nergens bij. Alleen bij zichzelf. En bij dat groepje mensen van internet. Misschien. Dus had hij alleen zichzelf te verliezen, en zichzelf verloor hij alleen als hij anders ging doen dan voor hem natuurlijk was.

Hij klemde zijn kaken op elkaar en bereidde zichzelf voor op een strijd om wéér Van Driel te ontlopen. Hoe dan ook.

Schrijver: Douwe, 26 augustus 2004


Geplaatst in de categorie: school

1.8 met 10 stemmen 1.513



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)