Een schildering.........
De tijd heeft zich weer gestaag een weg gebaand door de zwarte brij van de nacht. De eerste tere zonnevlekken dwarrelen speels over de vloer, als vlinders in een rondedans, stofjes dwarrelen in een niet te stuiten spel, opstijgend naar de welkome warmte. De ragfijne zachte gordijnen wiegen en bollen in het zachte briesje dat door het open raam naar binnen komt. Een briesje dat een frisse geur in de kamer brengt, vol beloftes van wat komen gaat.
Zij ziet dit allemaal niet. Op het nachtkastje de rommelige stille getuigen van wederom een doorwaakte nacht. Een zoveelste opengeslagen boek met ontelbare woorden die niet wilden binnenkomen in het overvolle hoofd, een bladzijde ritselend in de wind. Een halfvol glas met de grillige vormen van opgedroogd wat gelig schuim aan de rand, een omgevallen potje met slaappillen, een aantal verspreid over het oppervlakte van het wankele meubel. Vlokjes as er tussenin, gevallen naast de overvolle asbak met de kromme bijna platgewalste peuken als symbolen van grimmige frustratie. Hoe hard de natuur ook de kamer probeert te veroveren, de bedompte lucht laat zich niet makkelijk verdrijven.
Zij ruikt dit allemaal niet. Buiten raast de tijd door, de eerste geluiden glijden naar binnen, geluiden van voetstappen, het nerveuze keffen van een hond, huppelend geklepper van voetjes, overstemd door het bijbehorende blije kinderstemmetje. Flarden van een bekend liedje dreunen uit de luidsprekers van een voorbij zoevende auto, een denderende trein in de verte. Een duif laat in de dakgoot weten dat hij wakker is en rijgt zijn roekoe's aan elkaar. Het kraken en piepen van een oude fiets en dit alles wordt begeleid door het kwetteren van de talloze musjes.
Zij hoort dit allemaal niet. Er komt geen beweging in de wat groezelige berg textiel op het bed. Er steekt aan de ene zijde een voet met een lubberende sok onder het dekbed vandaan, aan de andere zijde een hand met een afgesleten felrode lak op de nagels, als druppels bloed, scherp afstekend tegen het beddegoed. Het is het enige dat aangeeft dat het bed nog in gebruik is. De stilte wordt wreed verstoord door het snerpen van een electronische wekker die medogenloos en ongevoelig voor de serene sfeer van de verse dag oproept tot actie. De ietwat warrig uitziende, onverzorgde langharige kat knijpt geirriteerd met zijn ogen en rekt zich loom uit. Lui en langzaam staat hij op en wandelt over de berg die dekbed heet naar de plek waar hij haar hoofd vermoedt en geeft kopjes en een knorrende lieve miauw, slijmend om zijn eten.
Zij voelt dit allemaal niet. Alhoewel de tijd en de natuur het hebben gered de nacht door te komen, heeft zij dat niet. Er komt geen, nooit meer, een volgende dag voor haar.
planet.nlGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
schildering
1.566
Geef je reactie op deze inzending: