Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het huwelijk, een sprookje?

Het huwelijk is een heilig sacrament waarin man en vrouw in de echt aan elkaar verbonden worden en spartelen om los te komen.

Deze woorden zijn niet van mezelf. Ik heb ze van een erg wijze vrouw. Mijn oma. Hoewel deze opmerking ons destijds deed schateren van het lachen heb ik me vele jaren later toch wel eens afgevraagd of er ook niet een kern van waarheid in zat.

Waarom trouwen mensen eigenlijk? Is het uit gewoonte. Omdat het zo hoort of omdat we de illusie willen hebben dat sprookjes nog bestaan. Als tiener droomde ik ook van een lange knappe man die mij op handen zou dragen en bij wie ik voor eeuwig gelukkig zou zijn. Tot de dood ons scheiden zou. Liefst met een paar leuke kindertjes die we dan samen met veel liefde zouden opvoeden. Het Cosby gezinnetje bij uitstek!

Uiteindelijk ging ook ik voor de bijl. Helaas bleek mijn prins in het geheel niet aan zijn taakomschrijving te voldoen. Natuurlijk lag dat ook bij mij. Mijn verwachtingen waren na mijn tienertijd vrijwel niet veranderd en ik maakte de grote fout veel te jong te trouwen met een man die qua karakter en interesses totaal niet bij me paste.

Maar goed! Ik had A gezegd dus zou B nu vanzelf volgen. In mijn familie werd er niet gescheiden. Als je trouwde was dat voor het leven. De kindertjes kwamen en dat zorgde voor licht en vrolijkheid in mijn bestaan. Toch bleek dat op de lange duur niet voldoende. Ik smachtte naar iemand die met me praten zou, met wie ik kon lachen maar vooral naar iemand die me waardeerde.

Zo verstreken er heel wat jaartjes waarin ik langzaam wegkwijnde en me ging afvragen of dit het nu was.
Was dit het wat mijn oma bedoelde?
Was haar destijds grappige opmerking misschien helemaal niet zo komisch bedoeld?

Na de zoveelste eindeloze avond op de bank waarin we samen behoorlijk eenzaam waren besloot ik plotseling het roer om te gooien. Ik wilde weg. Proberen er met mijn kinderen nog iets van te maken. Gewoon gelukkig te zijn. Als dat dan niet goed was voor God of familie was het in elk geval goed voor mij. Voor het eerst sliep ik weer een beetje gelukkig in.

Ik genoot van mijn vrijheid. Ging weer leren en vond een leuke baan. Voor het eerst in jaren leefde ik weer. Ik voelde me net een rups die uit een cocon gekropen was en zich verbaasde over de vleugels waarmee hij zo maar uit kon vliegen.

En wat ik niet verwacht had gebeurde. Ik werd verliefd. Mijn vriend was de man uit mijn sprookjes. Hij droeg me op handen en ik kon met hem praten. Hij liet me lachen en me weten hoe speciaal ik voor hem was. Dit was de man naar wie ik verlangd had. Hij werd mijn maatje en mijn minnaar. Ik ben met hem getrouwd.
Als ik nu aan de zin van mijn oma denk vind ik inderdaad dat er een kern van waarheid in zit. In sommige huwelijken zul je moeten spartelen om los te komen.
Een aantal van ons zal de ware liefde niet in één keer beleven. In een goede relatie is dat spartelen niet nodig. Hooguit om af en toe de weg weer naar elkaar te vinden. Ik vind het jammer dat ik dat haar niet meer vertellen kan. Mijn oma is overleden. Als het wel zou kunnen zou ik echter ook vertellen dat sommige sprookjes uitkomen. Het mijne is daar het bewijs van.

Schrijver: Brenda, 19 november 2004


Geplaatst in de categorie: huwelijk

3.0 met 27 stemmen 4.621



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)