ONZE MAN 2

Weerspiegeling

De man leek in een dikke mist rond te dwalen. Vrijwel alles in zijn nieuwe omgeving was voor hem vreemd en onherkenbaar. De mensen die naast hem zaten, zeiden hem niets. Evenmin de personen in het wit, die met veel drukte langs hem heen snelden. Dan vond hij het thuis toch een stuk prettiger en overzichtelijker. Bij deze gedachte werden zijn ogen wat vochtiger. Sluimerende, veelal dierbare herinneringen aan betere tijden werden in hem wakker, kwamen pijnlijk scherp in zijn beleving naar boven en deden hem op zoek gaan naar iets dat voorgoed verloren leek. Halverwege de gang passeerde hij een grote spiegel waar hij met een schok zijn zoektocht onderbrak. Stond daar niet zijn vader, of was het zijn broer? In ieder geval was het iemand die hem erg bekend en vertrouwd voorkwam. De andere man bekeek hem met dezelfde verbaasde blik, groette hem met een vriendelijk knikje en liep gelijktijdig weer verder. Deze ontmoeting deed hem even goed. Met een lichter gemoed liep hij verder. De mist om hem heen leek wat op te trekken. Hij rook de geur van koffie.

Schrijver: bert van der linden, 9 december 2004

mjc.leemreijzehome.nl

dementie verpleeghui verpleeghuis koffie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 3 stemmen 976