Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

vlucht naar de vrijheid....

Al weken was hij met de voorbereiding bezig geweest. Alles, maar dan ook alles tot in de puntjes voorbereid, er zorg voor dragend dat geen enkel detail, hoe klein, overgeslagen werd. Hij had het dan ook voelen aankomen, of beter gezegd, zien aankomen.
Vanaf de dag dat die rare bomen weer tevoorschijn kwamen, met al die kleurige lichtjes in, begon er bij hem ergens een belletje te rinkelen. De herinneringen aan vorig jaar lagen nog vers in het geheugen.
Van toen af aan begon hij heel onrustig te worden. Waar hij in het verleden, onbezorgd en nietsvermoedend naar al dat moois aan het staren was, samen met de hele familie, keek hij nu almaar schuwer om zich heen, hij wist dat er niet zoveel tijd meer overbleef om zijn plan succesvol uit te voeren, en begon zich langzaam maar zeker voor te bereiden op wat komen zou.
De beelden van toen staken weer de kop op. Als hij zijn ogen sloot herhaalden zich die telkens weer. De ervaring, hoe zijn hele familie uit elkaar gerukt werd, zowel letterlijk als figuurlijk, deed hem over heel zijn lichaam huiveren. Die momenten zou hij nooit meer vergeten.
Hij was de enige die eraan ontsnapt was, maar het waarom, wist hij tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Had hij dan zoveel geluk gehad, was hij over het hoofd gezien?
Misschien wel, want toentertijd was hij wel de jongste van het gezin. Kon nog maar amper uit te voeten en lag te rillen van de kou. Want koud was het, bitterkoud, en dan die lichtjes! Urenlang had hij ernaar gestaard, zo fascinerend vond hij die periode.
Tot die bewuste dag, net alsof het gisteren was. Hij werd uit zijn slaap gerukt door een hels kabaal. Gestommel, krijsen! Alles vloog in het rond. De deur was opengerukt en het schreeuwen bleef maar aanhouden. Overmand door schrik, hield hij zich zo stil mogelijk, sloot de ogen opnieuw en hoopte dat dit alles gewoon een nare droom was die zo meteen wel weer zou verdwijnen. En ja hoor, de stemmen en het angstige gekrijs leken zich te verwijderen tot plots alles heel stil werd. De rust keerde terug.

Het duurde nog enige tijd alvorens hij het aandurfde om naar buiten te gaan, en wat hij in de bittere ochtendkoude ontwaarde, tartte elke verbeelding.
Het had die nacht gesneeuwd, en waar die meestal wit van kleur was, vielen al die rode vlekken en plassen des te meer op. Alles was omgewoeld, alsof er een hevige storm doorgeraasd was, een spoor van vernieling achter zich latend.
Nog steeds had hij niet echt door wat er aan de hand was, tot hij de kale appelboom in de gaten kreeg. Het was een laagstam, met takken die niet erg hoog reikten en daar, op de onderste tak, deed hij zijn verschrikkelijke ontdekking. Met afschuw bekeek hij het huiveringwekkend tafereel. Zijn hele familie, naakt, was ondersteboven vastgebonden en een rood vocht vloeide uit de plaats waar ooit hun kop gezeten had. Hun donzige vacht afgerukt lag her en der verspreid en menige veertjes vlogen in het rond door een ijzig briesje dat de ochtendmist aan flarden scheurde. In de verte klonk klokkengelui, dat trouwens al enkele dagen het geval was, en toen werd het zwart voor zijn ogen.
Gisteren, klonken die klokken voor het eerst sinds die gebeurtenis opnieuw, ook die rare bomen waren weer ten tonele verschenen, en dus wist hij dat er niet zoveel tijd meer te verliezen viel. Nu was het moment gekomen. Het hele voorbije jaar was hij op zoek gegaan naar een oplossing om niet hetzelfde lot te moeten ondergaan van zijn betreurde familieleden, en die had hij gevonden. Er was een uitweg.
Een kleine opening achter in de tuin moest redding bieden, maar daar had hij tot de dag van gisteren moeten in wroeten om het groot genoeg te krijgen, de kleine van vorig jaar was immers een kolos geworden. Tot overmaat van ramp, kreeg hij de laatste dagen dubbele porties voedsel aangeboden, waar hij nauwelijks kon aan weerstaan, maar uiteindelijk was het toch gelukt, en net op tijd, de opening was groot genoeg. Deze avond zou hij de vrijheid tegemoet lopen.
Na het invallen van de duisternis waggelde hij de opening tegemoet, wurmde zich er langzaam door, en enige ogenblikken later bevond hij zich aan de andere zijde van de anders zo vertrouwelijke omgeving. Het was ondertussen pikdonker geworden, en daar het bewolkt was, wist hij niet direct welke richting te kiezen. In de verte zag hij twee heldere lichten opduiken, dus besloot hij om die tegemoet te gaan. Het leek wel erg ver, maar dan nog, wat hield hem tegen.
Hij begon aan zijn tocht naar het licht toe, waggelend en wiegend en vroeg zich af waar zijn tocht hem heen zou leiden. Euforisch als hij was, blij met zijn ontsnapping, merkte hij toch op dat die lichten sneller naderden dat hij had durven hopen. Daar licht mijn vrijheid, mijn nieuwe toekomst, dacht hij nog bij zichzelf. Mij gaan ze niet hebben…….en toen, toen ging het licht uit…..

Schrijver: danny cant., 26 december 2004


Geplaatst in de categorie: vrijheid

2.2 met 5 stemmen 1.105



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)