Bezoekje

Ik zit daar maar en wacht op m’n koffie.
Waarom moet het allemaal zo vervloekt lang duren?
Leuk. Gezellig. Uitgenodigd voor een bakkie, krijg je dit.
Zij in de keuken, ik in de huiskamer.
Gelukkig, afleiding, daar is Wolfgang, de kater.
Hij kent mij, maar springt eerst op de rugleuning van de bank waarop ik zit en ruikt aan mijn haar.
Schuw is-ie, ik lees het in zijn ogen; de pupillen vernauwen en verwijden zich bijna onmerkbaar, ’t is of-ie niet kan besluiten of-ie je zal gaan vertrouwen of niet; elke ontmoeting is een eerste kennismaking, wat hem betreft.
’t Is een prachtdier, overigens, hij lijkt goudkleurig maar er zitten veel mengkleuren in zijn compacte vachtje; de punten van zijn oren zijn Van Dyckbruin, overlopend in een mengeling van sienna gebrand en sienna naturel.
Het keeltje is van gele oker, de lichtste kleur aan zijn ‘persoontje.’
Meneer z’n romp is aan de onderkant het lichtst, strogeel, zich naar boven toe verdiepend in amber, caramel en roestbruin.
Het staartje pakt die kleur roestbruin over, loopt dan weer terug naar caramel, amber en gele oker aan de punt, iets lichter dan het keeltje; ’t is juist die symmetrie in kleurenschakering die hem maken tot dat prachtdier dat-ie is; eindeloos jammer dat-ie zichzelf niet zo kan bewonderen als wij mensen dat doen, ik heb ’t tegen beter weten in uitgeprobeerd door ‘m op te tillen en voor de spiegel te houden; noppes.
Inmiddels komt zij eraan met de koffie.
Ze gaat zitten, mikt ongedurig drie suikerklontjes in haar kopje en begint nerveuzig te roeren; ’t is duidelijk, ze zit met iets maar heeft even tijd nodig.
Van terzijde neem ik haar tersluiks in me op: roestbruin, krullerig haar, spits gezicht, tenger postuur. Ze is mooi wanneer ze zich in balans voelt, mooi op een sensuele manier. Dat zit hem niet zozeer in ’t feit dat ze zich een prettig maatje kleding kan permitteren, nee, ’t zit ‘m in haar bewegingspatroon; vloeiend en snel, wanneer de ene beweging is begonnen is een andere beweging alweer op komst; wanneer zij een ‘iets’ zou zijn, zou zij bestaan uit de rand van strand en zee, zee en strand.
Nu niet, nu is alles even rukkerig aan haar, ’t slaat op mij over, ook ik voel me onrustig worden.
Plotseling wendt ze zich naar me toe.
‘ ’t Is nu ECHT oorlog tussen de buurman en mij, nu begint-ie te klagen over kattenstank. Ze kijkt me recht aan, de ogen, grijs-blauwtjes, staan fel, ’t is of ook de kleur veranderd is. Diep-grijs.
Inmiddels trippelt kleine Clara, een poesje van zo’n twee maandjes jong, de huiskamer binnen, ook zij is mooi van vacht maar veel minder genuanceerd dan die van Wolfgang.
Zij heeft Wolfgangs nooit eindigende belangstelling; hij heeft Trek In Haar.
Maar ’t kleintje is nog niet toe aan erotiek; zodra zij Wolfgangs omtrekkende beweging naar haar achterdeeltje ziet aankomen, reageert ze bliksemsnel:
Balt lijfje samen, vouwt staartje rond haar geslacht, laat haartjes oprichten, Hele Bontbal nu, richt kopje op en brengt een diep-gonzend, angstaanjagend geluid voort. Fixeert Wolfgang.
Die houdt zich groot, loopt met opgeheven staart weg; Clara heeft gewonnen.
Dames onder u, waaronder ik, wend toch nooit hoofdpijn voor.
Doe als Clara, ’t kost je maar een paar seconden.

Bezoekje

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.2 met 10 stemmen 1.119