Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Taalproblemen van 'n oorlogstolk

In Marche (Ardennen), op 10 januari 1945, met een Engelse majoor bij een burgemeester op bezoek. Vraag van de majoor, die ik moest vertalen: ‘Are there still any pigeons in your village?’(Onderliggende gedachte was dat postduiven berichten kunnen overvliegen naar de vijand.)

Deze tolk begint in zijn beste school-Frans: ‘Est ce que il y’a encore des…’Toen viel de spreker stil. Hij had geen flauw idee wat duiven in dat lastige Frans zijn.

Driftig begint hij in zijn woordenboekje te bladeren. Maar voordat hij het antwoord had gevonden, hadden de beide gezagsdragers al ontdekt dat die gevleugelde diertjes in beide talen hetzelfde heten. Alleen spreek je het woord pigeons anders uit…

Eenzelfde probleem deed zich later voor in een rechtszaak tegen een Duitser die goederen van het Britse leger had ontvreemd. De aanklager, een majoor, las in het Engels een lange lijst voor van gestolen spullen, die de tolk in het Duits vertaalde.

Maar toen de verdachte ook ‘breeches’ gestolen zou hebben, stond deze tolk toch met zijn mond vol (nog echte) tanden. Koortsachtig zocht hij naar het Duitse woord.

Maar de Britse rechter, die blijkbaar paard reed, riep triomfantelijk:’Reithosen!
Rijbroeken dus…


Een totaal ander, zelfs bijna dodelijk taalprobleem deed zich een maand later voor in Duitsland. Daar stond ik op wacht voor het huis waarin onze kleine eenheid was ondergebracht. Het was een kille, duistere nacht.

Tegen de morgen,ik voelde me moe en rillerig, zag ik in de uitgestorven straat plotseling twee vage gestalten, die vlak langs de huizen voortslopen. Er was een ‘curfew’, ‘Sperrstunde’ van kracht en dus er mocht op dat uur niemand op straat zijn.
Duitse soldaten! Natuurlijk dacht ik, want we zaten dicht bij het front.
Automatisch riep : ‘WERDA?’, met de stengun in de aanslag. (Ik had nooit geleerd wat je als Engelse schildwacht in zo’n geval moet roepen. Bovendien was ik ervan overtuigd dat het Duitsers waren.)

De twee schimmen bleven roerloos staan, in doodse stilte. Opnieuw riep ik: ‘WERDA?’’

Op dat moment kwam de maan heel even door het wolkendek gluren en herkenden de twee verdachte figuren en ik elkaars Britse uniformen.

Het waren inderdaad twee Tommies, die het kennelijk niet zo nauw namen met het verbroederingsverbod van grote baas Montgomery, en na een romantische(?) nacht terug wilden sluipen naar hun eenheid. Gelukkig droegen ze hun karabijnen op hun schouder.

‘Anders hadden we meteen geschoten,’, zeiden ze opgelucht, ‘want we dachten dat je een Jerry (mof) was, een Wehrwolf of zo!’

Was ik effe blij dat die goeie maan net op tijd dat misverstand was komen ophelderen!

Schrijver: Martin Deelen, 8 februari 2005


Geplaatst in de categorie: oorlog

0.3 met 7 stemmen 1.373



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)