Angela

In het kleine zeer warme vergaderzaaltje had de schouwburgintendant zijn peloton medewerkers verzameld voor een laatste briefing. De controle van de kledij van de zaal- en de vestiairewachters was niet van de poes en de make-up mocht hier en daar wat worden aangepast vond men: het teveel eraf en dààr waar er te weinig aankleefde "sofort retoucheren". Ook de Wc-madame voor de mannenkant kreeg de ultieme richtlijnen mee: desnoods met de glimlach vingerwijzen naar het koele witte bord. Het torste de in vette Book Antiqua-lettertype gezette, goed leesbare, zwarte tekst "Eerst betalen, dan uithalen: 25 eurocent".
Ze knikte bevestigend en trok haar evaatje in de gepaste plooi.
Angela (what's in a name), de jongste vestiairebediende, het erg mooie blonde kippetje, had helemaal niets te schrapen nog bij te plamuren. Haar slanke Barbiefiguur zou menigeen het hoofd op hol kunnen brengen. Haar uitdagende borsten in de strakke dunne witte blouse lieten twijfelaars vermoeden dat het silicone toch wel zeer goed was gemodelleerd. De echte kenners dachten er ànders over. De sublieme blauwe ondeugende ogen konden de koelste blik doordringen Onder haar kort zwart plissérokje zaten haar groot-gemaasde lichtzwarte kousen als gegoten om de wervelende lange prachtige benen.
Het was bitter koud buiten. Vele bezoekers stonden reeds te trappelen voor de gesloten glazen deuren. Die gingen pas een kwartier vóór aanvang van de theatervoorstelling open. Eindelijk! De eersten spoedden zich naar de vestiaire waar tegen 30 eurocent een genummerd hard kartonnetje werd omgewisseld voor de ingeleverde kledij. Een laatste haaropschik van de dames liet de mannen toe zich voor 25 eurocent te gaan ontspannen.
In minder dan geen tijd zat Angela bedolven onder de afgegeven mantels en overjassen. Veel te veel want plots bemerkte ze dat al haar kartonnetjes op waren. Al de kapstokken waren bezet. En er stond nog een heel pak mensen te wachten. Ze keek vragend naar haar collega die er ook geen raad mee wist en die schouderophalend fluisterde:"Schrieft erzelve maor entwa up". Angela vroeg een minuutje geduld aan de meute, wrong zich tussen de kledij naar achteren, scheurde een paar A4-tjes goedschiks kwaadschiks op in rechthoeken, en krabbelde met haar balpen overal hetzelfde nummer op.
De garderobes stapelde ze nadien tegen de muur keurig op elkaar: de kraag van de mannenkledij naar de wand en die van de vrouwen ervan weg. "Zó liggen ze stevig op elkaar", dacht Angela.
Ze glunderde om haar impulsief initiatief. De collega ook.
Na de voorstelling werd eraan de toonbank van de kledijbewaarplaats flink wat afgedrumd. Iedereen wou per se zou vlug mogelijk naar de bistro of de taverne om de hoek zijn.
Alleen grinnikten ter sluiks een paar bezitters van een opgescheurd papiertje toen andere eigenaars, boven alle hoofden heen, schalks hun nummer in het Frans afriepen."Aha, aussi un 69"," Je veux un.."." J'aime le…".
Boze dikke madammen zonder hun bontjas konden er niet om lachen terwijl jonge slanke dametjes zich eraan verkneukelden.
Maar Angela wist wel beter. Om hen allemaal correct te kunnen bedienen, nodigde ze de wachtenden uit te kijken naar het kleine cijfer dat ook nog op hun briefje stond. Het hoogste cijfertje mocht eerst aan de balie komen want diens kledij lag op de top van de hoop. En zei er meteen gebiedend bij "zet julder allemaol op één rije, dan kan ik julder vlugger bedienen". Was me dat een schoorvoetend geschuifel, zeg.
Angela, het blondje, kirde innerlijk en riep hen halfluid toe: de laatsten zullen de eersten zijn.
De intendant overzag de chaos en vond dat het goed was, terwijl de wc-madame, met de handen in de heupen, vanuit haar deuropening het spektakel gadesloeg en enkele "filisten" van beider kunne vlug even uit de rij glipten.
Wellicht geraakt Angela, het domme blondje, van dàt imago af, nu.

Schrijver: Jan Coessens, 8 februari 2005

jcoe1909tiscali.be

dom blondje vindingr vindingrijk vernuftig

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.6 met 5 stemmen 884