Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Onvolwaardig proza

Ik voel mij overbodig. Mijn hele leven overbodig. Te veel. Op de verkeerde plaats te lang. Overbodig en nutteloos. Onnodig. Niemand heeft mij nodig om zijn weg te vinden. Niemand heeft mijn hand nodig om vast te houden. Ik kan niet toestaan dat iemand mijn hand vasthoudt. Ik verdraag geen aanbidding. Kon ik maar. Kon ik maar... opstijgen en wegvliegen.
Vroeger hing ik aan mijn vleugeltjes in de klas, nu steken ze uit, alsof ik ieder moment op kan stijgen en wegvliegen. Ik wil wegvliegen naar ergens waar ik me niet hoef te generen voor mezelf, waar ik niet hoef te schrikken van bekeken te worden. Waar ik niet zacht hoef te praten als ik me schaam of me onzeker voel. Waar mijn stem altijd vol, warm en zelfverzekerd klinkt.
Ze zei laatst dat ze blij was mijn lieve gezicht weer te zien. Niemand had ooit zoiets tegen mij gezegd.
Hij zei laatst lachend: "Met wie kan jij niet overweg?! Jij kunt toch met iedereen overweg?!" Overweg, overweg, waar ziet men mij voor aan? Overweg? Ik ben de weg kwijt. Ik ben van mijn pad afgedwaald en vind het niet meer terug.
Het gevoel overbodig te zijn is kwellend, pijnigend.
Maaike zei dat ze wel haar eerste vriendje gezien had. Dat was al heel lang geleden. Al die tijd, al die jaren waarin zij in verscheidene jongens liefde vond, was ik alleen, wachtte ik op jou, zocht ik jou. De jaren maken me kritisch en misschien zelfs bitter. Ik ben nog zo jong maar voel me zo oud.
Ik kan zelfs de weg in mijn hoofd niet meer vinden, de weg, de route, de lijn van mijn verhaal niet vasthouden. Er is geen verhaal. Het zijn flarden, flarden verdriet. Vlinders.
Zo veelzijdig als een vlinder. Staat voor geboorte en dood. Mijn vleugels zijn volgroeid, mijn wil bestaat, toch lijk ik zo onzeker. Zo eenzaam, als misschien ieder mens. Ik verlang verschrikkelijk maar ben bang dat antwoord te laat zal komen. Dat mijn bitterheid mijn doorzettingsvermogen verslindt. Dan is het te laat.
Heb ik de moed om een eind aan mijn leven te maken? Ja. Daar is geen twijfel over mogelijk. Alleen - daar is ook geen grammetje twijfel over mogelijk - ik hou van het leven. Hoe zwaar het soms ook is, ik hou van het leven. Ik wil mijn weg terugvinden en ik zal pas stoppen als ik erbij neer val.
Het spijt me. Misschien is dit geen volwaardig proza. Onvolwaardig eerder. Hoe noem je dat? Die onzin die zoveel geschreven wordt maar die eigenlijk niets waard is? Niet vernieuwend, niet verrassend. Bekend. Mijn gevoel is bekend. Bekend. MIjn woorden zijn banaal. Ik betreur het. Ik betreur het leven. Ik betreur mijn chaos. Maar ik verlang, zoals iedereen. Het verschil is dat ik niet zoals iedereen me eraan overgeef. Ik stel mijn emoties uit. Waar hoorde ik dat laatst? Ah ja! In "2046", daar ging het over uitgestelde emoties. Daar is kracht voor nodig. Innerlijke kracht. Het is bijna onmogelijk maar ik breng die kracht op. Ik wacht en hoop, hoe walgelijk - cliché - op de prins op het witte paard. Geloof ik daar nog in? Nee, ik hoop alleen dat dat waar ik niet in geloof er toch ooit zal zijn. Zonder hoop ben ik nergens.

Schrijver: Och, 9 februari 2005


Geplaatst in de categorie: verdriet

2.2 met 4 stemmen 1.211



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Annejan Kuperus
Datum:
10 februari 2005
Email:
ajkuperushotmail.com
Zoek mij, vind mij, lees mij en reageer----!!!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)