Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zarah

Het regende pijpenstelen aan het spoorwegstation van Aalst ergens in februari 2005. Zijn oud regenjasje beschermde hem amper tegen de felle vlagen. Mistroostig keek hij door zijn bedruppelde brilglazen naar het uurrooster van “De Lijn”. Te laat voor de laatste busaansluiting en veel te vroeg voor de volgende naar het stedelijke ziekenhuis deed hem inzien en besluiten een kop hete koffie te gaan drinken in het stationsbuffet.
Zijn getinte glazen sloegen aan zodra hij de gelagzaal binnentrad. Hij greep op de tast een stoelleuning vast en liet zich pardoes op de zitting vallen en diepte vervolgens een nette zakdoek op om de wasem van de glazen te verwijderen. Met floerse blik zocht hij naar de ober en toen hij hem niet meteen vond, knipperde hij met middelvinger en duim de man tot zich. De bezoeker – over de zeventig – bestelde een hete kop koffie met zachte stem. Toen pas zag hij haar zitten aan dezelfde tafel. Haar bruine haren waren niet of nauwelijks te zien onder een roodbruin gebreide muts. Haar kledij had weliswaar zijn beste tijd gehad maar zag er toch nog wat netter uit dan zijn plunje, vond hij. Haar gezicht – blozend als een bloedrode kers – verried niettemin de sporen des levens. Hij schatte haar veertig, misschien ook minder, maar zeker niet méér. Haar koude blauwgeaderde handen omknelden een mok “oxo”.
Hun blikken ontmoetten elkaar. Ze keek hem pal in de matgrijze ogen en glimlachte bedeesd – even maar – met de mondhoeken. Hij knikte wellevend terug.
De grijsaard slurpte luidruchtig aan zijn hete kop.
“Brrr…, heet”, flapte hij eruit.
“’t Doet deugd, niet?” zong ze.
Die stem! Waar had hij die nog gehoord? Televisie, radio, theater? In zijn geheugendatabank liep hij alle geluidsbanden snel af om toch maar een spoor terug te vinden aan wie ze hem denken deed. Helaas, hij kon ze niet thuis wijzen.
“Wacht jij ook op de bus?” wou hij vriendelijk weten.
“Ja, op lijn 1 voor het stedelijke ziekenhuis”, antwoordde ze hem even vriendelijk en glimlachend. (En opnieuw sloeg zijn geluidszoekmachine op hol.)
Hij knikte en gaf te kennen dat ook hij op die lijnbus wachtte.
“Ben je uit de streek hier, mevrouw?”
“Oh neen, ik ben reeds vroeg weg van huis hoor. Ik woon in Kortessem in Limburrrrrg. Tussen Hasselt en Borgloon of Tongeren.”
Dat had hij al gehoord, al vanaf het eerste woord. Haar timbre loochende het niet. De gebrouwde “r” rolde zo schitterend in Korrrrtessem, in Borrrrrgloon en Oh, Jezus in Tongerrrren! Voor hem melodieuze klanken die hem terugvoerden naar zijn kindertijd in de oorlogsjaren van WO II. (Als knaap mocht hij trouwens mee met zijn moeder naar de bioscoop)
Maar opnieuw kon hij die stem niet “geplaatst” krijgen.
“Mijn broer is hier plots opgenomen voor een spoedoperatie aan het hart. Hij mag toekomende week wellicht naar huis” verklapte ze hem nog.
“Tiens, deed hij verwonderd,” mijn broer is hier ook. Neen, geen spoed- maar een terminaalgeval”.
“Oh, wat jammer” grimaste ze verdrietig.
Toen de bus hun uiteindelijk ter bestemming bracht, namen ze van elkaar afscheid met een stevige handdruk. Ze wenste hem goede moed. En zong ze weer: “Ik heet Zarah met een “Z”.
Toen hij zich al had omgedraaid viel zijn eurocent. Zarah! Zarah Leander.* Yes, yes, het was haar stem van de filmactrice tijdens WO II. En vreemd genoeg rolde zich voor zijn ogen de film “ Paramatta”(Zu neuen Ufern**) af. Ach, nu herinnerde zijn lange-termijn geheugen zich de mooie, zware, meeslepende stem met die rollende “r”. “Yes, sir”***. Ach, en al die andere wondermooie liederen van haar.
Reïncarnatie van een stem. Bestaat zo iets, vroeg hij zich af, (Stemimitatoren daargelaten) toen hij zijn stervende broer opzocht wiens eindfase in de palliatieve “Charon” zopas was ingezet.
Het zou de laatste keer zijn dat hij hem nog levend (?) heeft gezien. En Zarah, de Zweedse Limburrrgse ook, maar die leeft nog!
***************************************************
* “Zarah Leander werd als Zarah Stina Hedberg geboren op 15-3-1907 in Karlstad, maar ze behield de naam van haar eerste man van wie ze gescheiden is, nl. de acteur Nils Leander, en overleed op 23-9-1981 in Stockholm.
**Paramatta (Zu neuen Ufern 1937) was een strafkamp voor vrouwen in Australië
*** “Yes, Sir” werd opgenomen op een 78-toerenplaat op 22.6.1937 in Berlijn.

Schrijver: Jan Coessens, 14 april 2005


Geplaatst in de categorie: overlijden

1.2 met 4 stemmen 1.347



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)