Onbedwongen verlangen.

Twee dagen was ze uit mijn bestaan verdwenen. Met mijn eigen instemming dan nog. Wat mij bezielde is nog steeds een raadsel. Feit was, dat alles wat ik die avond zei, ook daadwerkelijk gemeend was.
Ik was maar al te goed tot besef gekomen dat één en ander de verkeerde kant opging. Vrienden maakten mij er steeds vaker attent op. Ze vonden dat de tijd gekomen was om ermee te kappen, en dit onmiddellijk. Beter de korte pijn, want het langzaam afbouwen zoals ik het hun zo mooi voorschotelde, zou het lijden enkel maar nodeloos rekken en dit kon nooit de bedoeling zijn.

Vijf jaar geleden had ik haar voor het eerst aangeraakt. Sindsdien kon ik haar niet meer missen. Ze wist mij telkens zo te verleiden, dat ik elk uur van de dag een smachtende lijdensweg onderging. Een gevoel zo verstikkend, zo alomtegenwoordig, dat het niet langer aanvaarbaar was. Je kan wel stellen dat ik haar aanbad, zelfs méér. Het voortdurend verlangen om haar vast te houden, haar geur in mij op te nemen, te proeven, werd méér en méér een verstikking.
Het was dus tijd dat onze wegen uit elkaar gingen, maar het gemis is zwaar om dragen. In alles proef ik haar vroegere aanwezigheid. Met elk briesje komt haar allesbedwelmende geur mij de herinnering brengen aan de zalige momenten die wij samen doorbrachten.
Komt ook opnieuw die verleiding bovendrijven om de draad weer op te nemen.
Hoewel ze momenteel niet tastbaar aanwezig is, slaag ik er niet in mijn aandacht op iets constructief te focussen. Ik kom méér en méér tot het besef dat ik haar terugwil, dat er gewoon niet te leven valt zonder haar alomtegenwoordigheid. Ik snak naar haar, in elke zin van het woord.
De vraag stelt zich nu of ik mij na die twee dagen al zo kan verlagen, dat ik de draad gewoon weer opneem. Ik heb immers de belofte gedaan om het niet te doen. Toen had ik al moeten beseffen dat het niet van een leien dakje zou lopen, ze hadden me ervoor gewaarschuwd. ’Zet je zinnen op andere dingen, en het gemis zal minder groot zijn.’
Hoe hard ik ook probeer, het lukt mij niet. In elke vezel van mijn lichaam voel ik het branden. Ondanks alle voornemens, beloftes kan ik niet zonder haar. Ben ik een zwakkeling? Dan is dat maar zo!
‘Mag ik een vuurtje mijnheer,’ vraag ik terwijl mijn bevende vingers een inderhaast gekocht pakje sigaretten openscheurt.‘Ik ben namelijk mijn aansteker verloren.’
De sensatie die zich enige tijd later doorheen mijn hele lichaam afspeelt, is er één van opperste voldoening, afgewisseld met een minimaal gevoel van verwaarloosbare schaamte.
‘Vergeef mij mijn falen, maar het gemis en de verleiding was te groot. Zwak als ik ben, kon ik er niet langer aan weerstaan….het verlangen is immers nooit verdwenen. Na die korte stop, eerder toegenomen!

Schrijver: danny cant., 29 april 2005

fa296447euphonynet.be

algemeen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 3 stemmen 735