De kleine kist

Joke was al vroeg op. Niemand van de grote mensen was nog wakker, zelfs tante Betsie nog niet. Zij en oom Henk logeerden bij hen. Joke vond het maar niks. Tante Betsie was zo druk altijd, en nu nog meer dan anders. 't Was of ze steeds om ma heenfladderde. Joke giechelde; tante Betsie was toch geen vogel?
Ze zat in de keuken, pakte haar melkkroesje en deed van Tik-Tik-Tik op de tafel. Dan kwam grote zus Jes aanrennen en stopte er stiekem lekkere chocomel in, veel lekkerder dan melk!
"Niks tegen ma zeggen," gniffelde Jes steeds.
Joke wist wel beter!
Nu kwam Jes niet aanrennen, hoe zat dat nou… was ze niet een paar dagen naar een schoolkamp of zo?
Daar was iets raars mee, net zo raar als met de grote mensen, vond Joke.
Nu kwam papa de keuken in.
Rooie ogen had hij en hij zei alleen maar "hmmm," in plaats van "ha lekker moppie."
Oom Henk kwam ook binnen.
"Zijn Annie en Bets al klaar?" vroeg pa.
"Nog niet, die zijn nog in de badkamer," zei oom Henk, "maar laten wij vast eten."
Snel pakte hij ontbijtbordjes, bestek, brood, boter en kaas, meer niet.
"Zo, ik zal je wel even helpen, kleine duvel," zei oom Henk tegen Joke. Hij sneed een boterham in kleine brokjes en wilde Joke voeren.
"Kan ik zélf," zei Joke boos.
Inmiddels kwamen ma en tante Betsie ook binnen. Ze zagen er net uit alsof het zondag was. Maar dat was het toch niet, dacht Joke.
"Wat zien jullie er deftig uit, gaan jullie naar de kerk?" vroeg ze.
"Precies, kleintje," zei tante Betsie, “en jij gaat ook mee.”
Ma maakte een vreemd geluid. Joke keek haar verschrikt aan, 't leek wel of ma huilde. Tante Betsie duwde ma zachtjes naar de tafel en legde een boterham op haar bord, beboterde die en deed er een plakje kaas op.
"Ik kan nú niet eten," zei ma, ze klonk kribbig.
Geen wonder, dacht Joke, waarom bemoeit tante zich met ma d'r eten.
Ze dacht aan wat Jes vaak zei: "Tante Betsie is altijd één en al bevel, tot en met haar handen. Vraagt ze enkel of je even de krant uit de brievenbus wilt halen, wijst ze zó..."
Jes deed tante dan na. Ma lachte steeds mee, gaf Jes nooit een standje, nou ja, niet als het over tante ging.
Maar nu was tante hier levensgroot.
Was Jes maar hier, dacht Joke. Zonder haar is er niks aan. De grote mensen deden gewoon raar. Tante Betsie nóg drukker dan anders, pa en ma zo stilletjes en oom Henk ernstig, bijna bars.
"Je moet eten, An," zei tante.
"Láát haar, Bets," zei oom.
Hij klonk op een manier als spreek me niet tegen. Ook dát was raar, oom Henk was meestal goeiig, net als pa.
Eindelijk waren ze klaar met eten, Joke had nog graag een beschuitje gelust maar ze durfde er niet om te vragen.
"Zijn de auto's er nog niet?" vroeg tante Betsie beredderig.
"Hou je k...," zei oom Henk gedempt, "ik hoor ze al, An, geef me een arm, en jij mijn andere arm, kleintje."
Dit tegen Joke.
Spannend; niet gewoon lopen naar de kerk, maar met wel drie auto's! De voorste zag Joke niet, de tweede daar gingen pa en ma in, de derde was voor oom, tante en haar.
Eenmaal in de kerk was het saai als altijd.
Veel gezang, veel geleuter. Joke bengelde met haar beentjes.
Er werd een kleine kist naar voren geschoven.
Dominee had het over zo jong nog en ter Here geroepen, of zoiets.
Joke stootte oom Henk die naast haar zat even aan.
"Wat is dat kistje klein," zei ze zacht.
Oom Henk hield zijn vingers tegen zijn voorhoofd.
"Jessica is niet zo groot," lispelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar.
Joke hield op met beentje-bengelen.
Wat heeft Jes met dit kistje te maken, dacht ze.
Toch wist zij dat.
Ook dat zij dit haar leven lang zou weten.

kistje

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 1.248