Mijn Dam-tot-Dam- loop 2005
Zondagmiddag 18 september 13.00 start nummer 12109 in vak zeven als recreant businessloper. Ik dus, en ik ben gestart. Geen verklarend gezeur nu, ik ging de 10 engelse mijlen lopen in een abominabele conditie. Maanden zonder looptraining. Zonder loop of sport. Maar deze loop is er voor het goeie doel – tijden tellen niet.
Dikke 20 graden Celsius, heet zonnetje. Alle ballen verzamelen – voor het Centraal Station in Amsterdam. Je kleren in een zak afgeven. Containers af te leveren in Zaandam, 500 meter na de finish. Iedereen start immers in run-tenue. Op de PrinsHendrikkade. Massaal gebeuren. Rechtuit de IJ-tunnel in.
Paula Radcliffe de wereldberoemde Engelse wereldkampioene hangt boven de weg. In een zwaai-arm.
Ze zwaait en lacht uitbundig naar mij. En duizenden anderen misschien ook.. Ik bedenk, deze loop is familie van “De Witte Bedjes”.
Daar komt dat schot. Ik zet mij in beweging. De tunnel in. Heerlijk dalen. Wat een nachtmerrie, na dalen volgt stijging. Een Lelijk Eendje zou het niet halen. Stijgingspercentage 25%? En dan al die dampen in die tunnel. Maar ja, we kunnen niet met z’n allen, zo’n 20.000, met de pont. Oh oh wat ga ik langzaam, ik krijg geen lucht.
Opgebroken wegdek direct na de tunnel. Miesgassers. Na 3 kilometer linksaf richting Oostzaan. Mijn ademhaling blokkeert. Bij een waterstandje drink ik vijf bekers water, wandel enige honderden meters. Er is maar één doel: uitlopen. Zo dat ik nog kan lopen na afloop. En onderweg geen behandeling behoef of erger. Ik voeg mij naar de werkelijkheid. Ik loop weer, maar de dijk op zit een gemene klim. Denk ik laat me niet kennen, 60% ach wat. Mijn longen verwerken deze krachtsinspaning niet. Weer wandelen tot ik op adem ben. Dat zal zo blijven.
Dit is na de tunnel schitterend parcours. Wie deze omgeving niet kent mist veel in zijn leven. Zoek L.. Zij beloofde mee te fietsen en mij bij elk kilometer-punt een knuf te geven. De loper is alleen in alle opzichten, hoe groot het veld ook is en hoe wijd zijn perspectief.
Vooral als ik wandel geniet ik in de brandende zon van de groen-rode houten dijkhuisjes. Zo oud – zo mooi.
In Oostzaan een heks. Bij een watertapplaats. Ze zegt ‘Jos wil je geen lekkere koele rosé van me’. Het is E. een furieuze ex van 33 jaar terug. Ik zeg dat ik haar niet wil zien. Heks.
Onderweg fanfares muziekkapellen losse muziekmakers honderdduizenden toeschouwers die allemaal speciaal voor mij juichen. Speciaal als ik wandel zeggen ze ‘jij bent pas een kerel. Ga weer lopen kerel.’ Hahaha.
Krijg van een pimpelpaarse schoonheid met Schotse rok een hele banaan. Heerlijk. Soms zie ik onwijs oude mensen naar mij kijken, hoofdschuddend. Stelletje bejaardenknufters, ze kunnen het niet hebben.
Na 10 kilometer zie ik een dame van de Waterleiding en een Heer van het Provinciebestuur die telkens weer opduiken. Ik maak een werkafspraak: als het niet meer gaat mogen ze op m’n schouder. Zij heeft een zware rugblessure, hij is gevallen. ‘Waarvoor?’ vraag ik nog. Geen humor – die provinciaal. Hij kijkt mij ijzig en daarna niet meer aan.
Op het laatst loop ik 200 meter “hard” en 200 meter wandeltempo. De laatste kilometer zeg ik”alles-of-niets” en ik gooi er een ouderwetse sprint uit van 20 meter. Waarna ik de laatste 400 meter wandelend recupereer.
Fantastisch: ik heb precies gedaan wat ik kon. Eindtijd 2.07.58. Vorig jaar 1.34.22.
Ach je past je aan en ik krijg een medaille.
Op naar de businesstent van mijn sponsor Postbank, tevens organisatiesponsor. Dat wordt scharrelen en schooieren. Ineens weet ik weer waarom ik perse wilde lopen.
Feest koffie drank iedereen uitbundig. Maar iets gaat fout. Ik zie prachtige bloemenruikers in teilen. En ik zie ook een prachtscharrel, een prookjesfee met décolleté.
Dat heeft met elkaar te maken toch.
Ik pak een ruiker, de mooiste. Overhandig die met een kus aan mijn fee. Komt er ineens een horde ordewachters op mij af. Het waren bloemen voor de winnaar. Ik ben verlinkt door het meisje van de toastjes, de zalm en de nassiballen . Drama, ik vraag ze beleefd terug van mijn schoonheid.
Zij wordt kwaad, zegt: wegwezen.
Ladderzat van twee wijntjes begeef ik mij naar de bussen. Duizenden lopers/loopsters staan te wachten, allemaal voor de bus terug naar Amsterdam.
In de bus krijg ik een krampaanval nadat een Fransman me in het Spaans bier heeft aangeboden.
planet.nlGeplaatst in de categorie: sport
sport
1.181
Geef je reactie op deze inzending: