Verhalen

man in de dop

Mijn zoon heeft soms van die droge humor.
Op school noemde ze hem wel eens Mr. Bean, waar ik hem absoluut niet mee wilde vergelijken.
Zo wilde ik op een zondagmorgen uitslapen en dat scheen dus niet te kunnen die bewuste ochtend.
Er werd aan mijn slaapkamerdeur geklopt en mijn 13 jarige zoon deelde mij mede: “telefoon Mam”.
Ik mopperde vanwege het tijdstip, waarop hij zei: “”Ach je weet het he Mam, zonder de telefoon ben je nergens, dus ook niet in bed”.

Het is een lieve knul, met een bepaalde levenswijsheid. In diezelfde periode werd er nog eens op mijn slaapkamerdeur geklopt op een ochtend dat hij geen school had.
”Schrik niet Mam, D.J. is overleden, maar hij heeft niet geleden”.
D.J. was de naam van onze parkiet, die diverse woordjes kon zeggen en die een echt huisgenootje van ons was geworden.
Ik voelde mij laf dat ik hem die nacht alleen gelaten had, juist omdat ik vermoed had dat hij het niet meer lang zou maken.
Ik had er verdriet van en die zoon van mij trad op als de verstandige en handelende vader.
Hij legde de parkiet in een doosje en begroef hem in de tuin.
Het mooiste ervan vond ik het uitgeknipte kruisje dat hij op de begraafplek legde.
Het deed me heel wat mijn zoon zo handelend te zien optreden, terwijl ik wist dat hij stapel was op ons vogeltje.
Waarvoor ik nu precies gehuild heb weet ik dus eigenlijk niet zo goed.
Het zou kunnen zijn dat het dankbare tranen waren, omdat hij zo goed aanvoelde, dat ik de grootste moeite gehad zou hebben afscheid te nemen van D.J.