Tienerfoto
Het 'plaatselijk weekblad', steevast bezorgd op woensdagmiddag, heeft meer invloed op ons gezinsleven dan u wellicht zal vermoeden. Voor mijzelf -doorgaans verstoken van enig tijdsbesef- heeft het elke week een uitwerking als was het vuurwerk met nieuwjaar; 'oh, alweer een jaar voorbij.' Zoniet voor vrouwlief en de hond.
De hond -dieren hebben een feilloos gevoel voor tijd -ligt al bij de tussendeur op de loer te wachten op het geklepper van de brievenbus. Het heeft niets met gezagsdrang te maken. Voor haar is het een spelletje dat wat afleiding biedt in haar gezapig hondenleven. Als mijn vrouw de deur opent, schiet zij dan ook langs haar benen richting voordeur in de hoop als eerste het krantje te bemachtigen. Helaas verliest ze altijd, want mijn eega is haar dankzij een ijselijke stopkreet nog steeds voor. En hoewel normaal helemaal niet zo bezitterig, neemt ze resoluut plaats aan de eettafel, veegt alles terzijde, en slaat met spanning het blad open. Haar gedrevenheid? De schoolrubriek; plaatjes uit vervlogen jaren.
De laatste tijd zendt ze zelf ook wel eens een foto in. Onlangs moest de klassenfoto van de oudste er nog aan geloven.
'Het is pas negen jaar geleden dat ze in groep acht zat,' sputter ik zinloos tegen.
'Maar het blijft leuk voor de toekomst,' zegt ze stellig, daarmee iedere vorm van twistgesprek voorgoed ondermijnend.
Eén van die foto's ligt hier voor me. Tweeëntwintig bakvissen, huishoudschool 1972, klas 2d en totaal niet bij de les. De eik op de achtergrond probeert een symbool van stabiliteit te zijn maar dreigt te bezwijken onder het gewicht van zijn eigen -zinloos beschermend- overhangende takken.
De meiden lijken gelukkig, dat wel; althans het overgrote deel van deze volwassenen in wording. Dit zegt echter niets over hun betrokkenheid. Ze plezieren slechts hun ouders -zij betalen tenslotte, en kijken een beetje deuzig naar de fotograaf.
Zorgvuldig was deze wel. Vooraan zitten alleen de meiden die een lange broek dragen. Zeer verstandig als je de minirokjes beziet waarin de staande garde gekleed gaat. En hoewel allen bijna even oud, tonen zij toch een duidelijk verschil in opvatting over hun jonge vrouwzijn. Sommigen trachten met wijde truien of te grote spijkerjasjes hun zich amper ontluikende -ik wil nog lang geen vrouw zijn, aan het oog te ontrekken. Anderen zijn die fase inmiddels ontgroeid en dus absoluut niet in staat de tekenen daarvan te verbergen.
Je vraagt je af wat er eigenlijk van hen is geworden. Zoals dat meisje dat liefdevol haar hand op de schouder van haar vriendin legt. En de deerne in haar lange touwtjesjas, kwam ik haar laatst niet tegen in een verpleegstersuniform?
Een enkeling, zich nu al bewust van het doel in dit leven, kijkt vol zelfvertrouwen in de camera als heeft zij het voor het zeggen, en niet andersom. Een paar jonge blommen zijn er nog niet uit. Wat heeft de grote wereld voor hen nog in petto? Voor de rest blijft het gissen. Het is immers maar een 125ste seconde van waaruit je de gedachte achter hun dromerige, ernstige of vrolijke blik af kunt leiden.
Een aantal van hen ken ik persoonlijk in gradatie van goed tot zeer goed, het zou echter niet kies zijn hierover tot in detail uit te wijden.
Die ene in het midden, met stijl lang haar, ken ik zeer goed. Ze zit nu -32 jaar later, nog steeds jong maar inmiddels wel met een leesbrilletje op- aan de tafel zo'n oude schoolfoto in het weekblad te bekijken. En met een vertederde blik vraag ik mij af, zou dat…
Uit: Zangzaad van Adriaan Hoefs
home.nlGeplaatst in de categorie: school
Tiener
2.139
Geef je reactie op deze inzending: