Blind date

Ik heb een date.
Dat houd je toch niet voor mogelijk.
Een date en dat op mijn leeftijd.
Ik ben al 56 jaar notabene.
Tijden veranderen, dat kan men wel zeggen ja
De ingrediënten om zoiets tot stand te brengen heb ik:
een heuse computer en ik geniet echt van dat ding.
Er komt dan een dag dat je er zo vertrouwd mee raakt,
dat je naar de dating sites gaat kijken.
Ik besluit om er aan mee te doen.
Alle vragen die je dan gesteld worden, heb ik netjes ingevuld.
Zoals wie ik ben en wat ik precies zoek.
Echt heel uitgebreid.
Het duurde wel even, maar ik weet nu waar ik allemaal op moet letten.
Je kunt echt alles in vullen, welke provincie je date moet wonen,
de lengte, wel of niet rokend, licht of zwaar gebouwd en ga zo maar door.
De omschrijvingen van de personen die zich op zo een site gemeld hebben is soms heel verrassend.
De beschrijving alleen al maakt dat je soms je nieuwsgierig wordt wie de persoon achter dit oproepje is.
Je kunt dan reageren en kijken of er een berichtje met interesse terugkomt.
Soms is dat dus wel het geval, maar als je dan een paar mails over en weer gestuurd hebt, kan het gebeuren dat je denkt, wat moet ik hier nu mee.
Er zijn zo weinig herkenbare zaken die aan de orde komen en zo weinig overeenkomsten.
Niets valt er meer op een gegeven moment te vertellen.
De weg wijst zich dan vanzelf.
Nee denk je dan: “dit zou nooit iets van een vriendschap of meer kunnen worden”
Soms kunnen mensen elkaar een foto sturen en dat kan helpen of je iemand wel of niet wilt leren kennen.
Ik ben nu zover, dat ik er al diverse e-mails aan besteed heb en foto’s heb verstuurd.
Mijn telefoonnummer heb ik nog maar niet gegeven.
Het leek me beter ”een date “ op een neutrale plaats te ontmoeten.
We hebben nu een afspraak op het centraal station gemaakt.
We gaan in het restaurant ter plekke een kopje koffie drinken.
Hij zag er erg aardig uit op de foto, de brieven waren vriendelijk van toon.
Soms heb ik echt om de grapjes die geschreven werden moeten lachen.

Morgen is het dus zover, we gaan elkaar ontmoeten.

Ik ben er best wel een beetje gespannen van en als het eindelijk zover is sta ik wel even voor mijn kledingkast om te kijken wat ik aan zal trekken.
Enig nadenken is echt wel vereist want je wilt tenslotte goed voor de dag komen.
Toen ik dan eindelijk op pad ging had ik alles mee, de bus liet niet op zich wachten en sneller dan verwacht was ik bij het station.
We hadden afgesproken dat we voor het stationsrestaurant zouden wachten op elkaar en we wisten van elkaar wat de kleur van de jas was.
Ik had zijn foto gezien, dus het leek me niet zo heel moeilijk hem te herkennen.
In de stationshal gekomen zag ik al iemand met een beige jas staan.
“”Zou dat hem zijn?””, vroeg ik me af.
Hij leek wel op de foto, ik lachte naar hem toen hij in mijn richting keek.
De nieuwsgierig vragende ogen bevestigde mijn vermoeden dat ik het goed had.
Hij gaf mij een hand en toen………., toen kreeg ik de shock van mijn leven.
Een afgrijselijke kraakstem die ook nog stotterde kwam vanuit de persoon.
Ik voelde me echt niet lekker worden en had het liefst rechtsomkeert gemaakt.
Dit vond ik wel een beetje te onfatsoenlijk, dus in plaats daarvan zei ik dat ik onverwachts visite zou krijgen en dat ik het niet te lang kon maken.
Van schrik begon ik ook te stotteren en nog steeds vraag ik me af hoe ik zonder te morsen mijn koffie heb kunnen drinken.
Toch ben ik wel gewoon thuis gekomen, nadat ik zei hem gezegd had dat ik hem nog wel een mail zou sturen als mijn visite weg zou zijn.

Voorlopig moet ik dus niet meer aan een blind date denken.

Schrijver: Eva Mensch, 19 oktober 2005

evamenschchello.nl

date stotteren blind stotteren blind

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.1 met 13 stemmen 877