Verhalen

Saffraandraadjes

Zij zaten aan de zachte tafel
op het ovale terras
hij ademde saffraandraadjes
zelfs de zon speelt er graag
Zij dacht aan blauwe riddersporen
en hoe de tijd zal barsten
Rond de kerktoren zwermden kraaien
hij zei; ze overleven ons
ach, weten is een erfenis
een scheef gevoel
aan de voet der dingen
mag ik verdwijnen wat
ik drink is op jou