Heeft U een IQ?
’t Is weer eens zover: diep in de nacht, maar slapen is er niet bij. Griezelig stil is het buiten, alsof ik alleen op de wereld ben. O, proberen, dat doe ik.
Eerst wentel ik me naar links, daar waar het hart zit; dat schijnt tot voortreffelijke resultaten te leiden, heb ik weleens gelezen.
Vruchteloos.
Rechterzijde geprobeerd.
Resultaat: nihil.
Ik draai van links naar rechts van noord naar zuid ad infinitum.
Nu lig ik op mijn rug. Ogen gesloten. Apekoolgedachten.
Garstig… leuk woordje… betekent ranzig... of ransig…’t Groene boekje… twintig euro bijna… een varken heeft drie… drie euro?... nee… een IQ van drie…
Ik voel me in slaap glijden. Eindelijk.
“IQ, bén je daar?”
“Altijd. Ik ben een abstractum dat in jou huist.”
“O… wat práát jij ingewikkeld… ik wil enkel vragen… of jij hoog bent…”
“Meiske, er zijn manieren om dat te weten te komen.”
“O… maar hóé dan!”
“Meiske, ik vind dat jij een bijzonder selectief gebruik van mij maakt. Niettegenstaande dat, wil ik je toch waarschuwen.”
“IQ, je wilt me wáárschuwen? Waarvoor… waarvóór dan…en wat bedóel je met selek…”
“Niet naar de bekende weg vragen.”
“IQ, je klinkt buitengewoon hatelijk!”
“Hatelijkheid is een emotie. Emoties zijn niet toegankelijk voor mij. Als je mij wilt raadplegen, houd je dan aan de feiten. Wat wilde je me voorleggen?”
“Eh… o ja, jij… mijn IQ… jij zou me ergens voor willen waarschuwen. Toch?”
“Binnenin jou ben ik bezig te dalen, meiske, omdat ik onderhouden dien te worden.”
Ik woel in mijn slaap, voel me naar boven drijven – heb ik liggen ruziën of zo? “Ontspan je, eerst je ledematen, dan je gelaatsspieren, gelijkmatig ademhalen nu… ja, zo is het goed,” hoor ik fluisteren.
“Wie praat daar?”
“Ik. Je gezonde verstand. Je inwendige stemmetje. Je hebt me vast weleens gehoord – deze mail NIET posten, deze confrontatie NIET aangaan, dat extra glaasje wijn NIET nemen… herken je me nu?”
“Ja. Heel goed zelfs, om eerlijk te zijn.”
“Dáár heb ik je… ‘om eerlijk te zijn’, zeg je. Oké. Maar gevolg geven aan wat ik je influister, doe jij bijna nooit.”
“Nee, waarom zou ik! Ik kan zelf prima bepalen wat ik te doen of te laten heb!”
“Meiske, daar geloof ik niets van.”
“Hou op met dat meiske-meiske-meiske – IQ sprak me net ook al zo denigrerend toe.”
“Dat heb je aan jezelf te wijten – wie zich als een kind opstelt, wordt als een kind behandeld. En wat dat ‘zelf bepalen’ aangaat… och och och… jij drijft op je impulsen. En dat terwijl je míj tot je beschikking hebt – misschien niet je beste, maar wel je meest nuttige eigenschap; ik laat je nadenken, breng je tot rede.”
“God wat een pretenties!”
“Zucht…”
“Hee, hallo, attentie! Wonen er soms nóg meer abstracta ongevraagd bij mij in?”
“Je bént me d’r eentje, haha”
“En wie mag jij dan wel zijn?”
“Je Humor Quotiënt, je mag me HQ noemen.”
“Eh… ben jij hoog? Ik bedoel, in mij… ik bedoel…”
“Breek er je hoofdje niet over; weet echter wél, dat jij vaak misbruik van mij maakt… je hoeft geen wandelende feestmuts te zijn – ik kan ook schuilen in een stille glimlach.”
“Ik, EQ, je Emotional Quotiënt, onderbreek even… en vóór jij, meiske, ook aan míj gaat vragen of ik ‘hoog’ ben: jazeker. Jij bent in staat de dingen te zien door de bril van anderen. Maar nog steeds voel jij het verschil niet aan tussen ironie en sarcasme. Misschien kun je daarvoor beter te rade gaan bij HQ – wij zijn abstracta die heel dicht naast elkaar leven.”
“HQ?”
“Ik heb ’t gehoord, ja. Wat je emotionele quotiënt bedoelt, is: je gebruikt mij, je humor quotiënt, vaak als façade om geen pijn te voelen, de pijn niet durft te voelen die ieder mens aan het leven oploopt. Je kunt van mij, je humor quotiënt, een heleboel plezier hebben, maar niet als je je achter mij wegschuilt, m.a.w. een oneigenlijk gebruik van mij maakt. Begrijp je?”
“Ja.”
Ergens rinkelt iets op volle kracht. Ik schiet wakker. Jezusss, klere, al zó laat? Ik moet opstaan en gauw ook. M’n werk roept. Laten roepen maar? Nee, kan niet… die rotmail van Egbert… die klootzak schuift alles op mij af… kzallum lere! Ontbijt hoeft niet, computer vast opstarten, snel aankleden, water in m’n smoel plenzen, tanden poetsen…
“… deze mail NIET posten,” hoor ik ergens in mijn achterhoofd. Dat moest er goddomme nog bijkomen, dat ik aan hallucinaties begin te lijden.
Snel open ik Egberts mail, klik op ‘Afzender beantwoorden’ en begin knarsetandend te typen.
Gek, ’t is net alsof ik in de verte iemand of iets diep moedeloos hoor zuchten…
Geplaatst in de categorie: moraal
IQ
818
Geef je reactie op deze inzending: