Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Glijvlucht

Het enige waar hij echt niet kapot van was, waren de kleuren die ze voor de buitenkant had gebruikt: roze met lavendelblauw. Haar lievelingskleuren, jawel.
Trouwens ook de schoorsteen die ze er bovenop had gezet, deed naar zijn idee, afbreuk aan het geheel. Hoewel hij natuurlijk wel begreep dat de boel toch op een of andere manier verwarming nodig had.
De kamertjes zagen er erg gezellig uit. Hij herkende het grote tafelkleed dat zijn moeder eens als cadeautje uit Zuid-Frankrijk had meegebracht: gele zonnebloemen op een blauw-paarse ondergrond. Het diende nu als sprei op het, door twee losse bedden tegen elkaar aan te schuiven, gecreëerde twee-persoonsbed. Ze had ook een hoekje gemaakt voor het kindje dat op komst was: een rand poppetjes van behang danste langs de wand.
De douche bestond uit een gieter die je zelf met water moest vullen uit de pomp die hij verderop op het terrein zag staan. Het verbaasde hem geen moment toen ze voorstelde om 's middags met het hele ding uit rijden te gaan naar de plaatselijke brocante. Ze zou er vast en zeker iets vinden dat ze óók nog gebruiken kon.

Zijn moeder verslikte zich bijna in een stukje van het kaiserbroodje.
Een knapperig vers bolletje, op gevaar van leven en dood, bij de bakker beneden in het Sauerlandse dorp gehaald. De weg ernaar toe was spekglad en zonder winterbanden bijna niet te berijden.
Ze stikte bijna van het lachen bij zijn verhaal over zijn droom, waarin zijn schoonmoeder een oude Lancaster, zo'n vervaarlijk vliegtuig, verbouwde tot een gezellig onderkomen in het midden van Frankrijk.
Dat hij hevig teleurgesteld was toen het ritje naar de rommelmarkt wreed verstoord werd met: "het ontbijt is klaar!". Nu wist hij niet wat schoonmama nog meer voor creatiefs in petto had gehad.
Ze fantaseerden met zijn vieren lekker door. Fantaseerden hoe het vliegtuig, dat door de Britse luchtmacht werd gebruikt om tijdens de Tweede Wereldoorlog, in omgebouwde versie, door zogenaamde 'Dambusters' waterketsbommen op Duitse stuwdammen te laten gooien, werd opgevrolijkt met rouches en laatjes met vrolijk behang aan de binnenkant geplakt.
Kastjes, overal kastjes en kleedjes en gordijntjes. Een groot ouderwets bad op pootjes, omdat een gieter toch niet voldeed, gevuld met regenwater.
Terwijl buiten de eerste sneeuw van het seizoen een laag van zo'n twintig centimeter bereikte, waanden zij zich in Frankrijk en namen een glijvlucht naar een lager gelegen dorpje in een aftands, opgetuigd vliegtuig om nog meer spullen te gaan verzamelen.

"Zo'n prachtig landschap heb ik nog nooit gezien", zei zijn moeder.
Ze reden door het Münsterland, richting Gronau. Er hing een wonderlijk licht over de aarde, de zon nog niet helemaal onder.
Er lag overal sneeuw. Hier en daar huisjes, wat stallen. Verstild. Adembenemend.
Het was rustig op de weg, weinig verkeer, ze schoten lekker op.
Bij het vertrek naar huis die middag voldeed het de auto een stukje van zijn parkeerplek te duwen. Voor de rest ging de weg naar beneden richting de schoongemaakte tweebaansweg. Geen verdere obstakels.
Ze waren stil, afgeleid door de omgeving die er inderdaad anders dan anders uitzag.
"Wat hangen hier die hoogspanningskabels laag, zeg", zei zijn moeder.
"Je huis zou er maar onder staan, dat lijkt me geen pretje!".
Even later:"kijk nou, een hele mast afgeknapt".
"Net zag ik aan de andere kant net zo'n ding" kwam zijn vrouw. "Ik begreep even niet wat ik nu zag".
Hierna werd de ravage pas echt goed zichtbaar: tientallen afgeknapte masten. Ze begrepen ineens waarom het landschap zo anders leek: het licht ontbrak, nergens een lichtje te zien. Deze schade zou in geen weken te repareren zijn, zoveel was wel duidelijk.

"Misschien is de stroom er bij ons ook wel af", zei hij.
Best mogelijk, zoveel lag A. niet van de grens. "Dan moeten we vanavond de vriezer misschien wel leegeten", zei zijn vrouw. En ze somde de heerlijkste gerechten in de meest fantastische combinaties op, die ze zouden kunnen maken van alles dat erin lag en zeker op moest.
"Ik geloof, dat ik ga zitten hopen dat het echt zo is", lachte Ma.
Maar ach het viel mee, er was geen stroomstoring. Niets aan de hand. Ze gingen met zijn allen uit eten in de stad.
Daarna reden zijn ouders terug naar huis.

Daar lagen de zaterdag- en maandagkrant nog op de mat. "Zwarte vrijdag", kopten ze. En verder de vreselijkste verhalen over eindeloze files, vastgelopen treinen, opvangplekken voor gestrande reizigers en uitgevallen verwarmingen. In Duitsland was het nog een graadje erger: veel geknakte masten, honderdduizend al dagen zonder stroom, en de weg naar Gronau was lange tijd gesloten geweest door een hoogspanningskabel die over de weg had gelegen.

Het deed allemaal zo vervreemdend aan.
Zij hadden genoten van het weekend. Heerlijke wandelingen gemaakt in de sneeuw.
Lekker gegeten in een restaurant op loopafstand.
Nu bleek dat ze vóór de sneeuwstorm waren uitgereden en toen alles weer keurig was opgeruimd, rustig naar huis. Volkomen onwetend van de toestanden in de tussentijd op de weg.

Hadden ze zomaar een 'droomritje' in het echt gemaakt!

Schrijver: Rina van Dijk, 30 november 2005


Geplaatst in de categorie: vakantie

3.9 met 9 stemmen 864



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)