Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Graftak

“Goedemorgen, ik wil graag een grafstukje bestellen, kan dat?”
Het eerste antwoord dat ik hierop kreeg was: “Hoe denkt u dat te gaan betalen?” “WAT zeg je?!” Ze kon me niet kwader krijgen. Zeker vier keer per jaar koop ik bij dezelfde bloemist een grafstuk, maar nog nooit was ik op deze manier te woord gestaan. Ik stond dan ook met een mond vol tanden. Ik hakkelde wat en zei dat ik er zelf om zou komen (zoals ik dat altijd doe) en dan zou betalen (zoals ik dat altijd doe).

Het bleef me bezig houden. Hoe kun je nu zoiets vragen? Nu was het voor mij geen emotioneel gebeuren, maar als iemand een grafstuk zou bestellen, omdat zijn vrouw net is overleden en direct zo’n antwoord rond zijn oren krijgt, zou hij ter plekke in janken uitbarsten en dat wijf door de telefoon sleuren om haar eens goed op haar sodemieter te geven.

Ik begrijp nog best wel waarom ze het vroeg hoor. Ze zullen vast problemen gehad hebben met telefonische bestellingen om bloemstukken te bezorgen en dan achteraf niet betaald krijgen, maar dan is dat toch de laatste vraag die je stelt en niet de eerste? En dan al zeker niet op die toon. Het liet me niet los en ik besloot zodra ik het stuk op zou gaan halen, er iets van te zeggen. De mevrouw in kwestie was natuurlijk niet aanwezig en dat was misschien maar goed ook, want ik merkte zodra ik er iets van zei, dat ik er weer erg kwaad om werd. Ik vertelde mijn ergernis tegen de bloemist en ik kreeg als antwoord dat ik het haar maar niet kwalijk moest nemen, omdat ze niet goed Nederlands spreekt.

Op dat moment brak het zweet me aan alle kanten uit en wilde ik zoveel zeggen, dat ik niet wist waar ik moest beginnen. Allerlei opmerkingen doolden rond in mijn hoofd. “Laat die trut dan geen telefoon aannemen!” “Leer dat grafwijf Nederlands dan!” “Stuur die teef op cursus: hoe behandel ik klanten!” “Heeft dat mens geen hart?” Ja, het zat me blijkbaar nogal hoog.
Die vrouw die zoiets kon vragen en de bloemist die er blijkbaar niet zo mee kon zitten en alles voor het gemak op het niet-kennen-van-de-nederlandse-taal schuift. Ik raapte mijn hoofd weer bij elkaar en heb de bloemist netjes verteld dat ik dit het slapste excuus vond dat ik ooit had gehoord. Al kan die vrouw niet goed Nederlands, je kunt haar toch leren via een vast vragenpatroon een bestelling op te nemen? Ik kan me niet voorstellen dat 'Hoe denk je te gaan betalen?' de eerste vraag is die op die lijst staat. Mocht je haar dat niet kunnen leren, dan laat je haar de telefoon toch niet opnemen? Dit kost toch klanten? Vooral bij zo’n gevoelige kwestie dienen ze toch rekening te houden met de emotionele lading en extra zorgvuldig te werk te gaan?
De bloemist bleef maar knikken en ergens kreeg ik een beetje medelijden met hem. Ik zei dat het voor mezelf niet zo erg was, maar dat ik niet hoop dat ze een klant aan de lijn krijgt, die het net even iets anders oppakt en haar met het bestelde grafstukje de hersenpan in komt slaan.

Ik geef de bloemist echter nog een kans hoor. Al 8 jaar ben ik daar klant en zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Ik hoop alleen dat als ik ze volgende keer bel om te vragen of ik een grafstukje kan bestellen, ik als eerste antwoord te horen krijg: “Turlik frou, welleke kleurtje?”

Schrijver: wendy77, 1 december 2005


Geplaatst in de categorie: woede

3.0 met 11 stemmen 1.630



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)