Mijn Leed
Niets heb ik meer te hopen, niets meer te bereiken, ik, Paul, ik, de ongelukkigste aller schepselen.
Laat ik U mijn verhaal vertellen, ik zal U niet lang vervelen.
Kijk, mijn vader was wetenschapper en mijn moeder was er al niet minder erg aan toe.
Vanaf mijn prilste jeugd bekommerden zij zich hevig om mij, ja, voor mij werd een speciale kooi ingericht, waarin enkele speeltjes lagen, zoals het kunstgebit van mijn overgrootmoeder, de glazen ogen van mijn betovergrootvader en een bizar gekleed oud lijk.
Ik werd goed gevoed, nooit had ik te klagen als mijn moeder met haar charmant zwiepend staartje binnenkwam en mij mijn gebraden spinnenpootjes bracht.
Ook aan geestelijk voedsel had ik nooit gebrek: de ‘Kritik der reinen Vernunft’ was me in die dagen tot hel en troost.
Soms was ik dwars.
Wilde niet spelen, niet eten, niet lezen.
‘Alles wat we doen is goed voor je,’ zei mama dan, ‘secuur door pappie en mij júist voor jonkies als jij uitgedacht. Jonkies worden anders maar onevenwichtig.’
Uiteindelijk waren de enig onevenwichtigen mijn ouders.
Hoe gruwelijk het liep, las ik in een gejatte krant – enfin, laat ik het kort maken: mijn ouders klapten in een vangrail en braken, zoals ze alles gezamenlijk deden, hun beider nek.
Eenzaamheid nu. Alleen in huis. Maar vrijheid. Eindelijk vrijheid! Doch voedsel was er niet.
Dus knaagde ik mijn tralies door, doorzocht het huis en de omgeving en vond mijn heil in een klein bassin achterin de tuin.
Daar wentelde ik me om en om.
Wies mijn omvangrijke ledematen en wachtte op voedsel, waarvan ik zéker wist dat het op mij toe zou komen.
En kijk, daar kwam het buurjochie al aankruipen, ik hapte snel zijn oor en arm af en liet me in die genotzalige diepte van het bassin terug glijden, voordat zijn gekrijs mijn trommelvliezen zou doen barsten.
Het spijt mij dat ik U heb vermoeid met een brokje van mijn leven, maar ik geef U te overdenken:
Zegt U nu zelf – hoeft Ú ooit een gekrijs aan te horen wanneer U straks met kerst in een restaurannetje zit en wacht op b.v. verrukkelijke kalkoenen?
Heeft Ú wetenschappelijk onderlegde ouders gehad, die U maakten wat mij, Paul, gemaakt hebben tot wat ik ben?
Als het straks kerst is – gedenk mij, gedenk mij… meer vraag ik niet.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
Leed
874
Geef je reactie op deze inzending: