Vet. Cool.

Ze is nog maar jong, het meisje.
Ze houdt van Bruun.
Zestien jaar is ze!
Heel wat!
"Margaretha" laat ze zich noemen, want dat is een interessant naampje, al heet ze eigenlijk Marga.
Margaretha is niet dom, in haar klas kijkt ze goed uit haar ogen wie popi gevonden worden en wie niet.
Ferdie wordt niet popi gevonden, dus even katten.
Anja wordt popi gevonden, dus even vleien.

Margaretha is een vlotte meid.
Ze heeft haar haar kort geknipt, tondeuse 4.
'Korter kan het niet,' zegt de kapster een beetje streng.
'Okidokidee, maar wél knalrood,' zegt Mar.
Want Mar laat zich geen Margaretha meer noemen, voor geen meter.

Mar heeft eindelijk haar vriend Bruun binnengehaald, zowel letterlijk als figuurlijk.
Een grappige vechtjas, een bink, die Bruun.
Zo heet geen mens, maar wat dondert het al liegt-ie tot-ie barst. Zijn haar is mooi bruin, net een vachtje, dus waarom geen Bruun geheten?
Laatst had-ie een vriend zomaar de gracht ingemieterd en trapte op diens vingers toen-ie zich eruit wilde klauwen.
Samen hadden ze hem giechelend aan de wal gesleurd en dat stuk softie stond maar te janken!
Vet.
Cool.

Soms slaat Bruun Mar.
Maar dat doen jongens toch wel meer?
Vet.
Cool.

Laatst waren ze samen uit.
Mar danste met een lollig type, leuke krullen, voelden als een vachtje.
Net als bij Bruun.

Later gingen zij en Bruun naar huis.
Bruun foeterde, doet-ie vaker.
Wat ze met die gozer moest?
Mar lachte.
'Niets. Net als ik met jou niets moet, haha!'

Mar voelde een harde trap, voelde koud water, voelde knoertharde hakken op haar vingers.

Van één ding was zij overtuigd:
Hóe zij ook zou klauwen, eruit zou zij er niet meer komen.
Of zij zich nu Margaretha noemde of Mar.
Haar laatste gedachten waren absurd genoeg:
Vet.
Cool.

Vet Cool Cool

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.6 met 7 stemmen 1.068